Φοβάμαι...
Δεν φταίει κανείς. Είναι η εσωτερική μου ανάγκη για διατήρηση του ροζ σύννεφου. Το χρειαζόμουν πάντα, επιτηδευμένα επέστρεφα στην δική μου πραγματικότητα όπου οι παρωπίδες είναι μπόλικες και τα μαξιλαράκια ασφαλείας παντού.
Όταν οι ικανότητες αντίληψης του ανθρώπου είναι πελώριες αυτό δεν προϋποθέτει το ίδιο και για τις αντοχές του. Δεν ξέρω τελικά αν είναι καλύτερο να καταλαβαίνεις ή να αντέχεις. Σε ποιο σωστό συνδυασμό τους κρύβεται το μυστικό;
Δεν ξέρω ποια είναι η σωστή λέξη γι αυτόν που βλέπει στον άλλο τον εαυτό του. Η εμβάθυνση που φτάνει σε παραλληλισμούς και φόβους. Δεν είναι ενσυναίσθηση... είναι ένα βήμα πέρα από αυτήν.
Και γυρνάω στον φόβο. Στο ότι θα χάσεις την ευτυχία σου, τα πράγματα θα αλλάξουν και μαζί θα ξεγλιστρήσει κι αυτή. Τι σου μαθαίνει η ζωή; Η συστηματική παρακολούθηση του κόσμου γύρω σου; Τα καλά (μάλλον, τολμώ ακόμα να λέω) δεν μένουν. Θωρακίζεσαι, λες πως προετοιμάζεσαι, μαζεύεις αντοχές και σφίγγεις το στομάχι σου.
Δεν μπορώ ποτέ να είμαι έτοιμη για την στεναχώρια. Το προσπάθησα και αποτυγχάνω κάθε φορά. Μου μένει μόνο να εύχομαι μην έρθει και κάτι τέτοιες ώρες δεν το πετυχαίνω ούτε αυτό.