-
Στέλιος Ράμφος stelios ramfos
-
-
Στέλιος Ράμφος: "Η παράλογη αντίληψη των πελατειακών σχέσεων ''
Παρασκευή, 20 Μάιος 2011
"Οι πελατειακές σχέσεις βασίζονται στην παράλογη αντίληψη ότι στη δημοκρατία δεν είμαστε μόνο πολιτικά, αλλά και φυσικά ίσοι!"
Αναδημοσίευση από το «Esquire»
Δεν βλέπω πιθανό να διαλυθεί η Ευρώπη, γιατί τότε τα μεμονωμένα ευρωπαϊκά κράτη θα είναι νάνοι. Η κρίση, νομίζω, θα επισπεύσει την πραγματική πολιτική ευρωπαϊκή ενότητα. Έως τώρα τα μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη χρησιμοποιούσαν την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) για δικό τους όφελος. Η πολιτική ένωση δείχνει το δρόμο για να ξεπεραστεί η κρίση. Θα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα αν, για παράδειγμα, η Ευρώπη έκοβε νόμισμα.
Στη νέα παγκόσμια ισορροπία που τείνει να διαμορφωθεί, το ζητούμενο είναι ταχείς ρυθμοί οικονομικής και κοινωνικής αναπτύξεως των αδύνατων και συνενώσεις για τους μικρούς. Αυτό οφείλουμε να κάνουμε κι εμείς. Ή προκόβουμε ή σβήνουμε.
Το πρόβλημά μας το αντιλαμβανόμαστε αριθμολογικά, ενώ είναι αξιακό. Ζούσαμε καταναλώνοντας ξένα προϊόντα. Μόνο ένας ανατολίτης όταν του δίνουν λεφτά ξέρει απλώς να τα τρώει, χωρίς να τα αξιοποιεί παραγωγικά.
Ο ανατολισμός έγκειται στις μεγάλες ιδέες, τις γενικές σκέψεις και την άρνηση της εργασίας. Δεν μας αρέσει να δουλεύουμε, μας αρέσει να απολαμβάνουμε τα έτοιμα. Ο τρόπος που αντισταθμίζουμε την τεμπελιά είναι ένα κράτος το οποίο αρμέγουμε. Δημιουργούμε πελατειακές σχέσεις μαζί του και περιμένουμε να μας συντηρεί. Όμως οι σύγχρονες κοινωνίες που παράγουν πλούτο απαιτούν εργασία. Αν θέλουμε πλούτο, δεν μπορούμε να τρώμε από τα έτοιμα.
Δεν τα φάγαμε μαζί, γιατί δεν τα παίρναμε όλοι. Τα έπαιρνε το κράτος και μετά γινόταν η μοιρασιά σύμφωνα με τις προτιμήσεις του.
Ακόμα και στο σχολείο δεν μαθαίνουμε να εργαζόμαστε αλλά να αποστηθίζουμε. Αν είσαι εκεί παθητικός, πώς θα είσαι στη δουλειά σου παραγωγικός;
Είμαστε λαός έντονα θρησκευτικός και γι' αυτό δεν μας αρέσει το καινούριο. Είμαστε πολύ συντηρητικοί, με την κακή έννοια του όρου. Έχουμε συνεχώς έναν μπαμπά από πάνω μας ή και μέσα μας που μας υπαγορεύει τι να κάνουμε. Η άρνηση της αναλήψεως ευθυνών είναι παιδική συμπεριφορά. Η εμμονή στην παιδικότητα είναι η επιμονή του παιδιού που έχει υποστεί τέτοια πίεση από τους γονείς του, ώστε δεν θέλει να μεγαλώσει ποτέ. Έχει εθιστεί και συμβιβαστεί με την παιδικότητά του.
Ο ανατολίτης έχει ένα αίσθημα πλούσιο. Οφείλουμε να διατηρήσουμε το αίσθημά μας, αλλά να τον δώσουμε μορφή, ώστε να μας κάνει κοινωνικούς και όχι άγρια θηρία.
Κυρίως γράφω. Έχω πάντα να κάνω ένα βήμα μπροστά.
Οι μοναδικοί δεσμοί που έχουμε στην ελληνική κοινωνία είναι οι οικογένειες και οι παρέες. Δεν έχουμε κοινωνία πολιτών, ώστε να μας ενδιαφέρει ο τρίτος ή ο άγνωστος. Γι' αυτό έχουμε και ιδιοτελές κράτος.
Δεν έχουμε εμπιστοσύνη στο πολιτικό μας σύστημα και αυτό είναι χειρότερο από την κρίση. Ένα πολιτικό σύστημα χωρίς την εμπιστοσύνη των πολιτών είναι μετέωρο. Και δεν βλέπω να κάνει κάτι για να διεκδικήσει την εμπιστοσύνη μας.
Το «μνημόνιο» μπορεί να αποτελέσει μια καλή αφετηρία για αλλαγές, αλλά με προϋποθέσεις. Δεν μπορεί οι συντελεστές της διαφθοράς να επιχειρούν την κάθαρση.
Όλη μου η δουλειά είναι συγκεντρωμένη στο ελληνικό πρόβλημα. Δεν πρόκειται για ζήτημα αριθμών και στατιστικών. Είναι θέμα συμπεριφορών. Και σε αυτές παίρνω μέρος κι εγώ, είτε το ξέρω είτε όχι.
Όταν σου ζητάει κάποιος τη μικρότερη δυνατή προσπάθεια, είναι σαν να σου λέει ότι αξίζεις ανεξαρτήτως αυτού που κάνεις. Σε μια κοινωνία ίσων πολιτών υπάρχουν φυσικές ανισότητες. Δεν μπορώ εγώ να μπω στην εθνική μπάσκετ. Το σύστημα πελατειακών σχέσεων υπηρετεί την παράλογη αντίληψη ότι στη δημοκρατία δεν είμαστε μόνο πολιτικά ίσοι, αλλά και φυσικά ίσοι. Αυτή η εξίσωση δημιούργησε τερατογονία. Η αντικατάσταση της φυσικής ανισότητας έγινε με τον παράνομο ή το διεφθαρμένο χρηματισμό. Αν δεν ανατραπεί αυτό, δεν μπορούμε να βγούμε από την κρίση ακόμα κι αν ξεπληρώσουμε το χρέος μας.
Δεν έχω εύκολο ούτε το θαυμασμό ούτε την αντιπάθεια. Μου αρέσει να μελετάω τα πράγματα.
Ο μέσος λαϊκός φοροφυγάς είναι αυτός που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τους παραλογισμούς του κράτους. Το ελληνικό κράτος σε υποχρεώνει να παραβιάσεις και την ίδια του την δικαιοσύνη. Από τη μία, για να εξυπηρετήσει ημετέρους χαρίζεται και από την άλλη, για να εισπράξει γίνεται αγιογδύτης.
Ο Έλληνας δεν αγαπάει το κράτος, αλλά και το κράτος δεν αγαπάει τον Έλληνα.
Ο δημόσιος υπάλληλος μπορεί να φέρεται τυραννικά γιατί επιτέλους αποκτάει κοινωνικό ρόλο. Δεν είμαστε άνθρωποι με ολοκληρωμένο εσωτερικό κόσμο ώστε να παίρνουμε την εικόνα του εαυτού μας από μέσα μας.
Επιστημονική έρευνα στην Ελλάδα δεν εννοείται, επειδή είμαστε ένας λαός πίστεως. Η έρευνα δεν μας ενδιαφέρει. Μας νοιάζει να επιβεβαιώνουμε αυτό που πιστεύουμε. Διψάμε για επαλήθευση, μισούμε τη διάψευση.
Δεν μπορεί μια κοινωνία να προχωρήσει μόνο με την αγορά. Χρειάζεται και εμπιστοσύνη σε αξίες, λόγους υπάρξεως. Η αυτοματοποίηση θα φέρει μεγάλες αλλαγές στην εργασία και οι άνθρωποι στο εγγύς μέλλον δεν θα έχουν απολύτως σταθερά επαγγέλματα. Για να προσαρμοστείς θα χρειάζεται να έχεις ελαστικότητα και ευρύτητα αντιλήψεως. Αυτά δεν είναι αποτελέσματα στενού επαγγελματικού προσανατολισμού, αλλά εσωτερικής κουλτούρας. Ο άνθρωπος των ανθρωπιστικών γραμμάτων έχει το ένστικτο που του επιτρέπει να διαισθάνεται τις τάσεις, τις ροπές και τις εξελίξεις. Μη σπεύδουμε να απαξιώσουμε την κλασική παιδεία.
Οι κοινωνίες κατευθύνονται από ελίτ οι οποίες λειτουργούν αρνητικά όταν συνδέονται με πολύ χαμηλούς μέσους όρους καλλιέργειας και αποδίδουν όταν οι μέσοι όροι είναι υψηλοί. Και τα δύο είναι ζήτημα παιδείας.
Κακές αλήθειες είναι αυτές που διεκδικούν το αδιάψευστο. Οι επιστημονικές αλήθειες είναι ανοιχτές στη διάψευση, γιατί έχουν ορίζοντα την υπέρβασή τους.
Το πρόβλημα της βίας είναι η απουσία του νοήματος. Στην άκρη της ματιάς ενός τρομοκράτη αιωρείται πάντοτε ένα μηδέν. Όταν σβήνουν οι αξίες, το μηδέν καραδοκεί.
Δεν μου αρέσουν τα ταξίδια. Δεν ψάχνω έξω, ψάχνω μέσα.
1
2,
Διαχειριστές
Στ. Ράμφος: «Με τα µυαλά που φτάσαµε στην κρίση δεν µπορούµε να βγούµε από αυτήν»
Ο έλληνας φιλόσοφος βλέπει µε σκεπτικισµό αλλά και κάποια αισιοδοξία την κρίση
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 04/09/2011, 05:45
«Με τα παλιά µυαλά και τις παλιές σκέψεις» δεν µπορούµε να βγούµε από την κρίση, υποστηρίζει ο φιλόσοφος Στέλιος Ράµφος. Τον βρίσκουµε σκεπτικό αλλά αισιόδοξο. Πιστεύει ότι πρέπει να ξαναβρούµε τις έννοιες που θα δώσουν νόηµα στην πραγµατικότητά µας για να βγούµε από την κρίση. Κατά τον Στ. Ράµφο, φτάσαµε σε µια ζωή που στηρίζεται στην «άρνηση του νοήµατος», η οποία δηµιούργησε «µια αίσθηση ζωής και ένα είδος ηθικής ουδετερότητας, που έκανε τους διαχειριστές του πλούτου αδιάφορους για τις κοινωνικές προεκτάσεις του προβλήµατος».
Βάση της κρίσης, όπως υποστηρίζει ο Στέλιος Ράµφος, είναι η «κρίση της µετανεωτερικότητας», η διάσταση της σηµασίας από την πραγµατικότητα. Οπως λέει:«Μετά το ‘70, οπότε αποσυνδέθηκε το χρήµα από τη ρήτρα χρυσού, άρχισε το χρηµατοπιστωτικό σύστηµα να αναπτύσσεται χωρίς να έχει εξάρτηση από την πραγµατικότητα. Μετά το ‘89, µε την πτώση του “υπαρκτού” σοσιαλισµού και τη ραγδαία ανάπτυξη των επικοινωνιών, δόθηκε η δυνατότητα µιας κυριαρχικής επιβολής του στοιχείου της ταχύτητας, οι επενδύσεις γίνονται γρήγορα, οπουδήποτε στον κόσµο, δηµιουργώνταςένα χρηµατοπιστωτικό σύστηµα που αναγνωρίζει ως µοναδική πραγµατικότητα τον χρόνο».
Ετσι, συµπληρώνει, είχαµε ως συνέπεια «ανάλογα µε τις ταχύτητες να δηµιουργούνται και οι αξίες. ∆ηλαδή η ταχύτητα µπορεί να προλάβει την πραγµατικότητα, να δηµιουργήσει µιανέα δική της πραγµατικότητα, µε πλαστή αξία, δηλαδή ενδεχοµένως µια φούσκα. Αυτές οιταχύτητες κινούµενες τυφλά δηµιούργησαν στον σύγχρονο κόσµο συγκέντρωση υπερβολικού πλούτου από τη µία µεριά και µεγάλη φτώχεια από την άλλη».
Ευκαιρία η κρίση!
Μοντέλο αλλαγής
Τον πολιτικό Ράµφο τον απασχολεί και η δυνατότητα συναίνεσης, την οποία θεωρεί«ακρογωνιαίο λίθο για κάθε πρόοδο». Υποστηρίζει ότι πρέπει να ξεπεράσουµε το παρελθόν και επισηµαίνει τη θεµελιώδη παθογένειά µας: «µπερδεύουµε τα αισθήµατά µας µε την πραγµατικότητα» . Και επεξηγεί: «Οταν ο λαός µπερδεύει τα συναισθήµατα µε την πραγµατικότητα, οδηγείται σε παρανοϊκές καταστάσεις. Είµαστε λαός µε ισχυρές εµµονές,όπως η συνωµοσιολογική µανία, από την οποία δεν εννοούµε να βγούµε. Επίσης αγνοούµετον χρόνο και είµαστε δεµένοι περισσότερο µε τον χώρο, που σηµαίνει µε τα ακίνητα περιουσιακά στοιχεία. ∆εν έχουµε τον εσωτερικό δυναµισµό που θα µας οδηγήσει στην παραγωγικότητα. Η κρίση µπορεί να βοηθήσει, αρκεί να υπάρξει συναίνεση».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
-
Από το 1970 και μετά ο μοναχικός διανοητής εργάζεται προς την κατεύθυνση μιας ερμηνευτικής του ελληνισμού που, όπως γράφει ο ίδιος σε ένα «Γράμμα προς τον Κορνήλιο Καστοριάδη», ανοίγει τον σύντομο και ασφαλή δρόμο «της νήψεως και της αυτοσυνειδησίας» .
ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ: Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1939. Χάρισε στον μαρξισμό την ύστερη εφηβεία και τα φοιτητικά του χρόνια στην Ελλάδα, όπως γράφει στη «Μαρτυρία» που πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ευθύνη». «Παραδόθηκα σχεδόν άνευ όρων στην πολιτικολογία και όπως, λόγω ηλικίας, έκλινα συναισθηματικά προς τους διωκόμενους, γρήγορα τους εταύτισα στη συνείδησή μου με τους αδικημένους και αληθινούς και εξεγέρθηκα», γράφει στο ίδιο κείμενο. Επί πτυχίω στη Νομική Αθηνών, εγκατέλειψε την Αριστερά και έφυγε για το Παρίσι, όπου σπούδασε φιλοσοφία. Στο Παρίσι συνάντησε τον Κορνήλιο Καστοριάδη και γνώρισε καλά τη σκέψη του για τον Μαρξ, για τον σοσιαλισμό και τη βαρβαρότητα. Στο βιβλίο του «Μαρτυρία και Γράμμα, Απόλογος για τον Μαρξ και λόγος για τον Καστοριάδη» (Κέδρος, 1984), ο Στέλιος Ράμφος αναφέρεται σε όλη αυτή τη σχέση, «λογαριάζοντας ένα κομμάτι της ζωής του, μέρος της ιστορίας των άλλων δύο». Το κενό που άφησε μέσα του η απουσία του μαρξισμού δεν γέμισε βιαστικά. «Ανοιξα σιγά σιγά για λογαριασμό μου έναν δρόμο, ο οποίος μετά το χειροπιαστό αδιέξοδο του Μαΐου του 1968 χαράχτηκε αμετάκλητα: εδιζησάμην εμεαυτόν και βγήκα στη θρησκεία». Στο Παρίσι δεν ακολούθησε λοιπόν τις φιλοσοφικές μόδες. «Μετά την ευρωπαϊκή και την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, στράφηκα στη μελέτη της πατερικής θεολογίας και των πνευματικών προβλημάτων του νέου ελληνισμού, η κατανόηση των οποίων χωρίς υπερβολή με απορρόφησε. Προτού φύγω για το εξωτερικό, η Ελλάδα πνευματικά δεν υπήρχε για μένα. Την ανεκάλυψα στην ξενιτιά, όπου ανεκάλυψα συγχρόνως και την κρίση της Ευρώπης». Στο Παρίσι δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Βενσέν (δημιούργημα του Μάη). Επέστρεψε στην Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση και διεκδίκησε θέση φιλοσοφίας στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Συνυποψήφιός του ήταν ο Παναγιώτης Κονδύλης. Αλλά και οι δύο «έφτασαν ως την υποψηφιότητα», όπως ειρωνικά λέει ο Στέλιος Ράμφος. Διάλεξε τον μονήρη βίο τού στοχαστή, με πυκνές όμως δημοσιεύσεις και πυκνές διαλέξεις και σεμινάρια, κυρίως στο Κολλέγιο Αθηνών και στο Ιδρυμα Γουλανδρή - Χορν.
ΕΡΓΟ: Πάνω από 20 βιβλία συναποτελούν το συγγραφικό έργο του Στέλιου Ράμφου. Μείζονα θεωρούνται το δίτομο «Μίμησις εναντίον μορφής, Εξήγησις εις το Περί Ποιητικής του Αριστοτέλους» και «Πελεκάνοι Ερημικοί, Ξενάγησι στο Γεροντικόν». Από τη βιβλιογραφία του δεν λείπουν βιβλία - παρεμβάσεις για ζητήματα παιδείας, γλώσσας και παράδοσης. Τελευταίο του βιβλίο είναι το «Χρονικό ενός καινούργιου χρόνου» (εκδόσεις Ινδικτος), που ο ίδιος το χαρακτηρίζει «σχεδίασμα πνευματικής στρατηγικής» και όπου, μεταξύ άλλων, θέτει το θέμα της γόνιμης αλληλενέργειας μεταξύ του πνευματικού μας πολιτισμού και εκείνου της Δύσεως.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ: Μονήρης και κλειστός, αλλά εξαιρετικά δημιουργικός, ο Ράμφος δεν ανοίγεται εύκολα στα Μέσα και δεν παραδίδεται στο παιχνίδι των «προσωπείων». Σπάνια δημοσιεύονται προσωπικές φωτογραφίες του ή πορτρέτα. Συνήθως δημοσιεύονται φωτογραφίες από διαλέξεις του ή από συμμετοχή του σε δημόσιες συζητήσεις. Μία από τις προσωπικές φωτογραφίες τον δείχνει «πλάτη» στο εξώφυλλο του βιβλίου του Δημήτρη Νόλλα «Ονειρεύομαι τους φίλους μου», μαζί με τον Αλέξη Κυριτσόπουλο, τον Νίκο Ξυδάκη και τον Νόλλα.
ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ: Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1939. Χάρισε στον μαρξισμό την ύστερη εφηβεία και τα φοιτητικά του χρόνια στην Ελλάδα, όπως γράφει στη «Μαρτυρία» που πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ευθύνη». «Παραδόθηκα σχεδόν άνευ όρων στην πολιτικολογία και όπως, λόγω ηλικίας, έκλινα συναισθηματικά προς τους διωκόμενους, γρήγορα τους εταύτισα στη συνείδησή μου με τους αδικημένους και αληθινούς και εξεγέρθηκα», γράφει στο ίδιο κείμενο. Επί πτυχίω στη Νομική Αθηνών, εγκατέλειψε την Αριστερά και έφυγε για το Παρίσι, όπου σπούδασε φιλοσοφία. Στο Παρίσι συνάντησε τον Κορνήλιο Καστοριάδη και γνώρισε καλά τη σκέψη του για τον Μαρξ, για τον σοσιαλισμό και τη βαρβαρότητα. Στο βιβλίο του «Μαρτυρία και Γράμμα, Απόλογος για τον Μαρξ και λόγος για τον Καστοριάδη» (Κέδρος, 1984), ο Στέλιος Ράμφος αναφέρεται σε όλη αυτή τη σχέση, «λογαριάζοντας ένα κομμάτι της ζωής του, μέρος της ιστορίας των άλλων δύο». Το κενό που άφησε μέσα του η απουσία του μαρξισμού δεν γέμισε βιαστικά. «Ανοιξα σιγά σιγά για λογαριασμό μου έναν δρόμο, ο οποίος μετά το χειροπιαστό αδιέξοδο του Μαΐου του 1968 χαράχτηκε αμετάκλητα: εδιζησάμην εμεαυτόν και βγήκα στη θρησκεία». Στο Παρίσι δεν ακολούθησε λοιπόν τις φιλοσοφικές μόδες. «Μετά την ευρωπαϊκή και την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, στράφηκα στη μελέτη της πατερικής θεολογίας και των πνευματικών προβλημάτων του νέου ελληνισμού, η κατανόηση των οποίων χωρίς υπερβολή με απορρόφησε. Προτού φύγω για το εξωτερικό, η Ελλάδα πνευματικά δεν υπήρχε για μένα. Την ανεκάλυψα στην ξενιτιά, όπου ανεκάλυψα συγχρόνως και την κρίση της Ευρώπης». Στο Παρίσι δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Βενσέν (δημιούργημα του Μάη). Επέστρεψε στην Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση και διεκδίκησε θέση φιλοσοφίας στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Συνυποψήφιός του ήταν ο Παναγιώτης Κονδύλης. Αλλά και οι δύο «έφτασαν ως την υποψηφιότητα», όπως ειρωνικά λέει ο Στέλιος Ράμφος. Διάλεξε τον μονήρη βίο τού στοχαστή, με πυκνές όμως δημοσιεύσεις και πυκνές διαλέξεις και σεμινάρια, κυρίως στο Κολλέγιο Αθηνών και στο Ιδρυμα Γουλανδρή - Χορν.
ΕΡΓΟ: Πάνω από 20 βιβλία συναποτελούν το συγγραφικό έργο του Στέλιου Ράμφου. Μείζονα θεωρούνται το δίτομο «Μίμησις εναντίον μορφής, Εξήγησις εις το Περί Ποιητικής του Αριστοτέλους» και «Πελεκάνοι Ερημικοί, Ξενάγησι στο Γεροντικόν». Από τη βιβλιογραφία του δεν λείπουν βιβλία - παρεμβάσεις για ζητήματα παιδείας, γλώσσας και παράδοσης. Τελευταίο του βιβλίο είναι το «Χρονικό ενός καινούργιου χρόνου» (εκδόσεις Ινδικτος), που ο ίδιος το χαρακτηρίζει «σχεδίασμα πνευματικής στρατηγικής» και όπου, μεταξύ άλλων, θέτει το θέμα της γόνιμης αλληλενέργειας μεταξύ του πνευματικού μας πολιτισμού και εκείνου της Δύσεως.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ: Μονήρης και κλειστός, αλλά εξαιρετικά δημιουργικός, ο Ράμφος δεν ανοίγεται εύκολα στα Μέσα και δεν παραδίδεται στο παιχνίδι των «προσωπείων». Σπάνια δημοσιεύονται προσωπικές φωτογραφίες του ή πορτρέτα. Συνήθως δημοσιεύονται φωτογραφίες από διαλέξεις του ή από συμμετοχή του σε δημόσιες συζητήσεις. Μία από τις προσωπικές φωτογραφίες τον δείχνει «πλάτη» στο εξώφυλλο του βιβλίου του Δημήτρη Νόλλα «Ονειρεύομαι τους φίλους μου», μαζί με τον Αλέξη Κυριτσόπουλο, τον Νίκο Ξυδάκη και τον Νόλλα.
-
http://steliosramfosgr.wordpress.com/
-
-
Ο κόσμος απαιτεί: «Ζητήστε μια συγγνώμη, τιμωρήστε κάποιον»
Τρίτη, 05 Ιούλιος 2011
Στέλιος Ράμφος
Προσηνής, ευγενής, άμεσος, ο φιλόσοφος και στοχαστής Στέλιος Ράμφος απέχει πολύ από την εικόνα του κλειστού και μονήρους διανοητή. Είχε φτάσει πρώτος στο ραντεβού, μια μέρα με πολλή ζέστη στην Αθήνα, και μας περίμενε. Βρισκόμαστε λίγες μέρες μετά τον ανασχηματισμό και την ψήφο εμπιστοσύνης που πήρε η κυβέρνηση, και λίγες μέρες πριν από τη συζήτηση στη Βουλή για το Μεσοπρόθεσμο και τον εφαρμοστικό νόμο. Η κουβέντα δεν άργησε να ξεκινήσει. Πάντα υπό το πρίσμα της κατανόησης και της ερμηνείας των συλλογικών πολιτισμικών συμπεριφορών αυτού του έθνους – αυτό με το οποίο καταπιάνεται σ’ όλη του τη ζωή ο Στέλιος Ράμφος. Και πάντα κουβαλώντας όλη εκείνη την παράδοση των ανθρώπων της γενιάς του, που αφηγούνται μ’ έναν δικό τους τρόπο τα πράγματα και ξεκινούν από πολύ πίσω για να φτάσουν στο σήμερα. Στο τραπέζι, μαζί μας, και η… κρίση. Κοινωνική, πολιτική, οικονομική. Διαβάστε τη συνέχεια »
-
-
-
-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου