μνησικακία grudge φθονώ μνησικακώ δίδω ακουσίως rancor άχτι εχθροπάθεια malice κακία μοχθηρία κακεντρέχεια χαιρεκακία resentfulness μήνις ire Gypsy Romany αθίγγανος indignation, resentment - wrath - anger οργή θυμός εξοργίζω - exasperation εξόργιση
.
ire άχτι Romany grudge
.
Φθόνος και Μνησικακία.
.
υποθάλπει τη ζήλια, την εκδικητικότητα και τον λαϊκισμό
η παθητική και η ενεργητική μνησικακία
.
υποθάλπει τη ζήλια, την εκδικητικότητα και τον λαϊκισμό
η παθητική και η ενεργητική μνησικακία
An American nurse living and working in Tokyo is exposed to a mysterious supernatural curse, one that locks a person in a powerful rage before claiming their life and spreading to another victim.
Ένας Αμερικανός νοσοκόμος που ζει και εργάζεται στο Τόκιο είναι εκτεθειμένος σε μυστηριώδες υπερφυσική κατάρα, μια που κλειδώνει ένα άτομο σε ένα ισχυρό οργή πριν υποβάλει αίτηση για τη ζωή τους και τη διάδοση σε ένα άλλο θύμα.
Μια αμερικανική νοσοκόμα που ζουν και εργάζονται στο Τόκιο είναι εκτεθειμένος σε ένα μυστηριώδες υπερφυσική κατάρα, ένα που κλειδώνει ένα άτομο σε ένα ισχυρό οργή πριν υποβάλει αίτηση για τη ζωή τους και τη διάδοση σε άλλο θύμα.
An American nurse living and working in Tokyo is exposed to a mysterious supernatural curse, one that locks a person in a powerful rage before claiming their life and spreading to another victim.
Δημιουργός και υπεύθυνη της λίστας είναι η Κυόκο Γιαμαμότο, μηχανικός λογισμικού που ζει και εργάζεται στο Τόκυο. Ζει και εργάζεται στο Τόκυο και δουλεύει συνεχώς πίσω από τον στόχο της: τα όμορφα και εύκολα στη φροντίδα μαλλιά, για όλους. Τι μπορεί να ενώνει μία Ελληνίδα φωτογράφο που ζει και εργάζεται στο Τόκιο με έναν Ιάπωνα που μιλάει καλύτερα ελληνικά και από έναν Έλληνα;
.
αγανάκτηση
[λόγ. < αρχ. ἀγανάκτη(σις) -ση· μσν. αγανάχτηση < αρχ. ἀγανάκτησις με ανομ. τρόπου άρθρ. [kt > xt] ]
αγανάκτηση η [aγanáktisi] & αγανάχτηση η [aγanáxtisi] Ο33 : θυμός, έντονη δυσανασχέτηση, ιδίως αυτή που προκαλείται όταν θίγονται τα αισθήματα της αξιοπρέπειας, της δικαιοσύνης ή του φιλότιμου: H δολοφονία προκάλεσε την ~ της κοινής γνώμης. Γενική / λαϊκή / δίκαιη ~. Mε πνίγει η ~.
Ετυμολογία
.
.
αγανάκτηση η [aγanáktisi] & αγανάχτηση η [aγanáxtisi] Ο33 : θυμός, έντονη δυσανασχέτηση, ιδίως αυτή που προκαλείται όταν θίγονται τα αισθήματα της αξιοπρέπειας, της δικαιοσύνης ή του φιλότιμου: H δολοφονία προκάλεσε την ~ της κοινής γνώμης. Γενική / λαϊκή / δίκαιη ~. Mε πνίγει η ~.- θυμός, έντονη δυσανασχέτηση, ιδίως αυτή που προκαλείται όταν θίγονται τα αισθήματα της αξιοπρέπειας, της δικαιοσύνης ή του φιλότιμου
- μεγάλη δυσαρέσκεια, οργή, παραφορά, και ειδικά το συναίσθημα που νιώθει κάποιος που πιστεύει ότι έχει αδικηθεί με κάποιον τρόπο
.
[λόγ. < αρχ. ἀγανάκτη(σις) -ση· μσν. αγανάχτηση < αρχ. ἀγανάκτησις με ανομ. τρόπου άρθρ. [kt > xt] ]
αγανάκτηση η [aγanáktisi] & αγανάχτηση η [aγanáxtisi] Ο33 : θυμός, έντονη δυσανασχέτηση, ιδίως αυτή που προκαλείται όταν θίγονται τα αισθήματα της αξιοπρέπειας, της δικαιοσύνης ή του φιλότιμου: H δολοφονία προκάλεσε την ~ της κοινής γνώμης. Γενική / λαϊκή / δίκαιη ~. Mε πνίγει η ~.
[λόγ. < αρχ. ἀγανάκτη(σις) -ση· μσν. αγανάχτηση < αρχ. ἀγανάκτησις με ανομ. τρόπου άρθρ. [kt > xt] ]
αγανάκτηση < αρχαία ελληνική ἀγανάκτησις < ρήμα ἀγανακτῶ
[] Προφορά
ΔΦΑ : /a.ɣa.ˈna.kti.si/
[] Ουσιαστικό
αγανάκτηση θηλυκό και αγανάχτηση
μεγάλη δυσαρέσκεια, οργή, παραφορά, και ειδικά το συναίσθημα που νιώθει κάποιος που πιστεύει ότι έχει αδικηθεί με κάποιον τρόπο
εκφράζω την αγανάκτησή μου
προκαλώ την αγανάκτηση κάποιου
[] Συγγενικές λέξεις
αγανακτώ, αγαναχτώ
- θυμός, έντονη δυσανασχέτηση, ιδίως αυτή που προκαλείται όταν θίγονται τα αισθήματα της αξιοπρέπειας, της δικαιοσύνης ή του φιλότιμου
- μεγάλη δυσαρέσκεια, οργή, παραφορά, και ειδικά το συναίσθημα που νιώθει κάποιος που πιστεύει ότι έχει αδικηθεί με κάποιον τρόπο
Συνέντευξη
Η μνησικακία και ο φθόνος στην ελληνική κοινωνία - Συνομιλώντας με τον Νίκο Δεμερτζή και τον Θάνο Λίποβατς
Ο Θάνος Λίποβατς γεννήθηκε το 1943 στην Αθήνα όπου τελείωσε το Λεόντειο Λύκειο το 1960. Από το 1962 ακολούθησε σπουδές φυσικής επιστήμης στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο του Δυτ. Βερολίνου. Στη συνέχεια (1968-73) ακολούθησε σπουδές κοινωνιολογίας, οικονομίας και φιλοσοφίας στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου και το 1973 πήρε το δίπλωμα Κοινωνιολογίας. Την περίοδο 1973-78 ήταν επιστημονικός βοηθός (διδάσκων) στο Ινστιτούτο Κοινωνιολογίας του ιδίου Πανεπιστημίου και παράλληλα ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές ψυχολογίας. Το 1978-82 ήταν ερευνητής σε προγράμματα κοινωνιολογικής έρευνας στο Παρίσι και το 1979-81 επιστημονικός βοηθός στο τμήμα Ψυχανάλυσης στο Πανεπιστήμιο VIII (Vincennes- Saint Dennis) του Παρισιού. Το 1981 υποστήριξε διδακτορική διατριβή στο τμήμα Φιλοσοφίας και Κοινωνιολογίας του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Βερολίνου (Dr. Phil.). Το 1982-87 δίδαξε ως επισκέπτης καθηγητής στο τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου του Όλντενμπουργκ. Το 1986 υποστήριξε υφηγεσία στο τμήμα Φιλοσοφίας και Κοινωνιολογίας του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Βερολίνου. Τον Οκτώβριο του 1987 εκλέχθηκε αναπληρωτής καθηγητής στην έδρα πολιτικής ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου και από το 1991 είναι τακτικός καθηγητής. Έχει δημοσιεύσει βιβλία και πολλά άρθρα σε διάφορες γλώσσες και έχει δώσει σειρά διαλέξεων. Επιστημονικά έργα: Η απάρνηση του πολιτικού, Αθήνα 1988· Η ψυχοπαθολογία του πολιτικού, Αθήνα 1990· Ζητήματα πολιτικής ψυχολογίας, Αθήνα 1991· Δοκίμιο για την ιδεολογία (μαζί με τον Ν. Δεμερτζή), Αθήνα, 1994· Ενάντια στο ρεύμα: Για μια κοινωνία πολιτών, Αθήνα 1995· Ψυχανάλυση, φιλοσοφία, πολιτική κουλτούρα. Διαπλεκόμενα κείμενα, Αθήνα 1996. Επίσης, Diskurs und Macht. J. Lacans Begriff des Diskurses, Marburg, 1982· Die Verleugnung des Politischen, Berlin, 1986· Politik des Psyche, Wien, 1998.
Οταν η αγορά υποθάλπει τη ζήλια, την εκδικητικότητα και τον λαϊκισμό. Συνομιλώντας με τον Νίκο Δεμερτζή και τον Θάνο Λίποβατς
O Νίκος Δεμερτζής είναι καθηγητής στο Τμήμα Επικοινωνίας & ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 2004 έως το 2010 υπήρξε μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου Κύπρου (Λεμεσός), ιδρυτής και συντονιστής του Τμήματος Επικοινωνίας και Σπουδών Διαδικτύου, καθώς και άτυπος κοσμήτορας της Σχολής Εφαρμοσμένων Τεχνών και Επικοινωνίας του ίδιου Πανεπιστημίου. Από το Μάιο του 2010 είναι Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ι.Κ.Υ.
Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης τουΠαντείου Πανεπιστημίου (1980) και διδάκτωρ Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Lund, Σουηδίας (1986).
Κυριότερα έργα του: "Πολιτική Επικοινωνία. Διακινδύνευση, Δημοσιότητα, Διαδίκτυο" (2002),"Τοπική Δημοσιότητα και Τύπος στην Ελλάδα" (1996), "Ο Λόγος του Εθνικισμού" (1996), "Δοκίμιο για την Ιδεολογία. Ένας Διάλογος της Κοινωνικής Θεωρίας με την Ψυχανάλυση", με τον Θάνο Λίποβατς (1994), "Φθόνος και μνησικακία: Τα πάθη της ψυχής και η κλειστή κοινωνία", με τον Θάνο Λίποβατς (2006), "Κουλτούρα, Νεωτερικότητα, Πολιτική Κουλτούρα" (1989).
Τα τρέχοντα επιστημονικά και ερευνητικά του ενδιαφέροντα κινούνται στον χώρο της πολιτικής κοινωνιολογίας, της πολιτικής επικοινωνίας και της κοινωνιολογίας των συγκινήσεων.
ΤΗΣ ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ
Πόση μνησικακία έχει παρεισφρήσει στη δημόσια και ιδιωτική ζωή των ξενόφοβων Νεοελλήνων; Με ποιον τρόπο ο λαϊκισμός προσδιορίζει τον πολιτικό λόγο των μεγάλων και των μικρών κομμάτων μας; Η μνησικακία και ο φθόνος υποκινούν, μεταξύ άλλων, τις τρομοκρατικές επιθέσεις σε όλο τον πλανήτη; Τα ίδια πάθη κρύβονται πίσω και από την ανάδυση εθνικιστικών στοιχείων και ακροδεξιών οργανώσεων;
Δύο επιστήμονες της Πολιτικής Κοινωνιολογίας και Ψυχολογίας, ο Νίκος Δεμερτζής και ο Θάνος Λίποβατς, βάζοντας βαθιά το μαχαίρι σε εγχώρια και διεθνή ειωθότα των τελευταίων δεκαετιών, στο έργο τους «Φθόνος και Μνησικακία» (υπότιτλος «Τα πάθη της ψυχής και η κλειστή κοινωνία», εκδ. «Πόλις»), δίνουν τις απαντήσεις τους, αποκαθιστώντας με νηφαλιότητα τον επί μακρόν παραγκωνισμένο παράγοντα του θυμικού.
Στη συζήτησή μας, με αφορμή την ενδιαφέρουσα έκδοση, η μνησικακία, ο φθόνος και ο λαϊκισμός αναδεικνύονται οι έννοιες-«κλειδιά» ακόμη και για την ερμηνεία του πολιτικού λόγου της Αλέκας Παπαρήγα, της ρητορείας του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου αλλά και των αντιδράσεων για το νέο εγχειρίδιο Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού.
-Η μνησικακία είναι το συναίσθημα με το οποίο ερμηνεύετε, μεταξύ άλλων, το φαινόμενο του ελληνικού λαϊκισμού. Υπάρχουν, μάλιστα, δύο εκδοχές της: η παθητική και η ενεργητική μνησικακία.
Θάνος Λίποβατς: «Οταν γίνεται ενεργητική παύει να είναι μνησικακία!»
Νίκος Δεμερτζής: «Η μνησικακία είναι ένα συναίσθημα που εμπεριέχει το στοιχείο του φθόνου, της ζήλιας και της εκδικητικότητας, πλην όμως, επειδή συνοδεύεται από τη χρόνια αίσθηση της μειονεξίας και της αδυναμίας αντίδρασης, οδηγεί σε παθητικότητα και σε μια ηθικολογική αυτοωραιοποίηση».
Θ.Λ.: «Αυτό το συναίσθημα της μειονεξίας φωλιάζει, και ακόμα και όταν υπάρξει η δυνατότητα να αντιδράσει, ο μνησίκακος έχει παραλύσει. Το χειρότερο είναι όταν αυτό περνάει από γενιά σε γενιά. Παιδιά από φτωχές οικογένειες, οι οποίες μάζευαν μέσα τους αγανάκτηση επειδή ακριβώς ήταν φτωχές, καταπιεσμένες και εκμεταλλευμένες, όταν υπήρξε η δυνατότητα να αλλάξουν την κατάσταση, δεν το έπραξαν. Τη διαιώνισαν και άρχισαν να μισούν όλο τον κόσμο, να απορρίπτουν τα πάντα. Ο μνησίκακος αντιδρά, δηλαδή, περισσότερο με έναν παθητικό τρόπο. Δεν θέλει ο άλλος να προκόψει. Κι αν προκόψει, τον απορρίπτει. Δυστυχώς, ακόμη και πίσω από τις μεγάλες ιδέες περί ισότητας και δικαιοσύνης για πάρα πολλούς ανθρώπους κρύβεται ένα αίσθημα φθόνου και μνησικακίας!»
-Οι σύγχρονες δημοκρατίες της «ελεγχόμενης ομοιόμορφης συμπεριφοράς» υποθάλπουν πάθη, όπως ο φθόνος; Οι διακηρύξεις για ισότητα δεν είναι, δηλαδή, τόσο αθώες; Μάλιστα ο Κίρκεργκορ ψέγει τη νεωτερική αστική κοινωνία. Υποστηρίζει ότι οδηγεί στην ισοπέδωση.
Θ.Λ.: «Η δημοκρατία κι αν είναι ένοχη! Η ισοπέδωση είναι ένα από τα αδύναμα στοιχεία της. Ομως δεν υπάρχει τέλειο πολίτευμα. Εκτός από τη δημοκρατία είναι πάντως και η αγορά που υποθάλπει την ισοπέδωση, τη μνησικακία και τον φθόνο. Αυτή τη στιγμή ζούμε σε μια εντελώς υλιστική, ισοπεδωμένη κοινωνία και βεβαίως δεν έχουμε να αντιτάξουμε άλλες αξίες. Αυτό είναι το τρομερό. Γιατί πρέπει να υπάρχουν αντίπαλες αξίες. Να λέμε "ναι" στην ισότητα και στη δικαιοσύνη, αλλά "όχι" στην ισοπέδωση. Αυτό είναι δύσκολο, γιατί η δημοκρατία τείνει στη δημαγωγία».
Ν.Δ.: «Σε σχέση με τη μνησικακία να διευκρινίσουμε ότι ο μνησίκακος δεν θα βγεί ποτέ στον δρόμο να συγκρουστεί με την αστυνομία. Μνησίκακοι όμως είναι αυτοί οι οποίοι χαίρονται κατά βάθος με τα κατορθώματα των τρομοκρατικών οργανώσεων».
-Ενα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας ταυτίζεται με τις επιθέσεις των τρομοκρατικών οργανώσεων. Το φαινόμενο μπορεί να αναχθεί στη μνησικακία;
Ν.Δ.: «Εδώ υπάρχει μια κακοχωνεμένη επεξεργασία των ταξικών διαφορών».
Θ.Λ.: «Το ερώτημα που πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να θέτουμε είναι γιατί δεν αρκεί στους συμπαθούντες τους τρομοκράτες μια στάση συνεπούς αριστερού, όπως συνέβαινε παραδοσιακά. Οι παλαιοί πραγματικοί αριστεροί, ας πούμε οι μαρξιστές, δεν ήταν τρομοκράτες. Οσοι συμπαθούν την τρομοκρατία πρεσβεύουν είτε αναρχικές θέσεις είτε αριστερίστικες».
Ν.Δ.: «Και οι περισσότεροι είναι ημιμαθείς!»
Θ.Λ.: «Ειδικά στην Ελλάδα ανθούν σήμερα ο αναρχισμός και ο αριστερισμός».
-Σε τι οφείλεται;
Θ.Λ.: «Στο ότι έχουν χρεοκοπήσει τα παλιά αριστερά κόμματα. Δεν είναι σε θέση να προτείνουν κάτι ουσιαστικό. Από την άλλη μεριά, είναι και η αμάθεια. Η αμάθεια και της νεολαίας και της διανόησης. Ολη η λεγόμενη διανόηση είναι ημιμαθής. Και επιπλέον οι λεγόμενοι αριστεροί διανοητές έχουν διαφθαρεί».
-Βαριά κατηγορία.
Θ.Λ.: «Ναι, γιατί ενώ παλιά ήταν διεθνιστές και Ευρωπαίοι, σήμερα έχουν γίνει εθνικιστές, αντιδυτικοί και αντιευρωπαίοι».
-Συμφωνείτε με τους συντάκτες του βιβλίου;
Ν.Δ.: «Ναι. Επί του συνόλου είναι ένα πάρα πολύ καλά γραμμένο βιβλίο, με λέξεις-κλειδιά, φωτογραφίες, λεζάντες και επεξηγήσεις. Με το στοιχείο του καθημερινού πολιτισμού μέσα στην Ιστορία. Επίσης δίνει και την "άλλη" άποψη. Οταν έχεις σύγκρουση δύο πλευρών η αλήθεια δεν είναι μόνο με τον έναν. Η ύλη του βιβλίου φτάνει μέχρι τα τέλη της δεκατίας του '80. Δεν είναι δηλαδή μια Ιστορία που τελειώνει στα 1800, στον Τρικούπη. Και ένα άλλο στοιχείο που δεν δικαιολογεί τις αντιδράσεις είναι ότι αυτά τα θέματα προφανώς θα διδαχθούν και σε μια επόμενη τάξη. Διαβάζω κάτι fora στο Διαδίκτυο όπου διαμαρτύρονται οι πάντες λέγοντας ότι σε μικρή ηλικία τα παιδιά πρέπει να αποκτήσουν εθνική συνείδηση».
-Ισως στο πλαίσιο της αποφόρτισης εθνικιστικών φανατισμών φτάνουμε στο άλλο άκρο. Η Μικρασιατική Καταστροφή παρουσιάζεται ως μια αναίμακτη έξοδος των Ελλήνων από τη Σμύρνη.
Ν.Δ.: «Μια πρόταση του βιβλίου λέει το εξής: "στο λιμάνι της Σμύρνης υπήρχε συνωστισμός και οι Ελληνες προσπαθούσαν να φύγουν για την Ελλάδα με κάθε μέσο". Προσέξτε. Η προηγούμενη πρόταση ξέρετε τι λέει; Οτι "μπήκαν τα τουρκικά στρατεύματα στη Σμύρνη". Μπαίνοντας, τι κάνουνε;»
Θ.Λ.: «Απλώς δεν υπάρχει η λέξη σφαγή».
Ν.Δ.: «Ισως θα μπορούσαν οι συγγραφείς να έλεγαν "παρατηρήθηκε συνωστισμός στο λιμάνι, προσπαθούσαν να φύγουν οι Ελληνες με κάθε μέσον και έγιναν και αρκετές σφαγές". Οταν όμως λένε ότι οι Ελληνες χάσανε τον πόλεμο και μπήκανε οι Τούρκοι στη Σμύρνη , δεν είναι τελικά και τόσο αποκομμένο!»
Θ.Λ.: «Εγώ είμαι απολύτως σύμφωνος. Ολοι οι εθνικιστές έχουν ξεσαλώσει. Το βιβλίο όμως έχει την τάση να είναι πολύ επιστημονικό και πολύ political correct. Θα έπρεπε να υπάρχουν λέξεις όπως "σφαγή". Θα έπρεπε λ.χ. να αναφερόταν "όταν ο Κολοκοτρώνης μπήκε στην Τριπολιτσά έσφαξε όλους τους Τούρκους και τους Εβραίους. Μετά οι Τούρκοι έσφαξαν τους Ελληνες στη Μικρά Ασία". Επειτα το βιβλίο της ΣΤ' παραπέμπει σε πήγες και βιβλία που είναι υπερβολή για παιδάκια του Δημοτικού. Εχει χαθεί το αφηγηματικό στοιχείο και έχει πάρει το πάνω χέρι το επιστημονικό-αναλυτικό. Λάθος. Η Ιστορία εντυπώνεται στην παιδική ηλικία με αφηγήσεις-παραμύθια».
-Στο βιβλίο σας, για να επανέλθουμε σ' αυτό, όσον αφορά την πολιτική εστιάζετε στον ΠΑΣΟΚικό λαϊκισμό του '70 και του '80. Γιατί;
Ν.Δ.: «Η περίπτωση του λαϊκισμού του ΠΑΣΟΚ τις δεκαετίες αυτές είναι, τρόπον τινά, παραδειγματική για την ανάλυση του ελληνικού λαϊκισμού εν γένει. Βεβαίως, ο λαϊκισμός υπάρχει ανέκαθεν στον πολιτικό λόγο όλων των πολιτικών κομμάτων. Και της Ν.Δ. Εχω ακούσει τον κ. Εβερτ να λέει "ο λαός πεινάει". Πού, στην Ελλάδα!».
-Είναι διακριτή η μνησικακία των μικρών κομμάτων που μένουν εκτός του νυμφώνος της εξουσίας;
Ν.Δ.: «Τα κόμματα αυτά είναι συστηματικοί φορείς μνησίκακων στάσεων. Αφήστε την περίπτωση που συνοδεύονται κι από τραύματα ήττας σε Εμφυλίους».
-Αυτό το διαπιστώνετε στο ΚΚΕ;
Ν.Δ.: «Ναι. Παρακολουθώ εκ του σύνεγγυς τον λόγο της κ. Παπαρήγα. Χρησιμοποιεί λέξεις συναισθηματικά φορτισμένες πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον Ελληνα πολιτικό».
-Αμέσως μετά την κ. Παπαρήγα έρχεται όμως ο κ. Καραμανλής.
Ν.Δ.: «Ναι. Μόνο που χρησιμοποιούν διαφορετικά συναισθήματα. Η κ. Παπαρήγα είναι μονίμως οργισμένη, έχει αυτή τη μνησίκακη βεβαιότητα της αλήθειας, ότι "εγώ έχω την αλήθεια, όλοι οι άλλοι είναι πλανημένοι"».
-Ο κ. Καραμανλής;
Ν.Δ.: «Μιλάει για εθνική υπερηφάνεια. Είναι υπερήφανος, χαρούμενος, συγκινημένος. Πάντως δεν μπορεί ο λαός ως έννοια και λέξη να γίνεται το κέντρο βάρους ενός λόγου. Τότε γίνεται λαϊκιστικός».
-Μιλάμε για την πολιτική, όμως υπάρχει και μια άλλη μορφή μνησικακίας και λαϊκισμού: αυτή της θρησκείας. Του Χριστιανισμού.
Θ.Λ.: «Η έννοια της δικαιοσύνης και της αγάπης είναι έννοιες τις οποίες χρησιμοποιούν πάντα οι μνησίκακοι. Δεν σημαίνει αυτό ότι οι ίδιες οι έννοιες εμπεριέχουν τη μνησικακία».
Ν.Δ.: «Ο μνησίκακος άνθρωπος δεν αγαπά τον άνθρωπο και τον συνάνθρωπο. Τον μισεί. Αλλά χρησιμοποιεί ως λεοντή τη γλώσσα της αγάπης, της συμπάθειας, προκειμένου να φανεί ότι είναι ο καλύτερος άνθρωπος».
-Σαν να μου περιγράφετε τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο;
Ν.Δ.: «Ακριβώς!»
Θ.Λ.: «Δεν φταίει όμως ο Χριστιανισμός για τον Χριστόδουλο!»
-Ο λόγος του κ. Χριστόδουλου κι αν έχει λαϊκίστικες εγκλήσεις, με κεντρική τη λέξη-έννοια λαός.
Ν.Δ.: «Ο Χριστόδουλος είναι μια εξαιρετική περίπτωση. Διότι όπως κάθε συνεπής λαϊκιστής ελίσσεται ως προς τα περιεχόμενα του λόγου του. Κάλλιστα με τα περίφημα ανεκδοτάκια του και τις δηλώσεις του μπορεί να βγάζει ένα ρατσιστικό πρόσωπο προς τα έξω. Την επόμενη όμως ημέρα μπορεί να το πάρει πίσω αυτό και να δεηθεί υπέρ των ξένων στην Ελλάδα. Την αμέσως επομένη μπορεί να μιλήσει για απειλή της ελληνικής κοινωνίας από τους μουσουλμάνους της Θράκης, για τους οποίους ξεχνάει ότι είναι Ελληνες πολίτες. Κατόπιν μιλάει για την οικουμενική γλώσσα της αγάπης του Χριστιανισμού και τη θυσία του Χριστού, ενώ, απ' την άλλη, ευλογεί τα όπλα τα ελληνικά ως φορέας της κρατικής θρησκείας. Εαν αυτός ο λόγος -δεν θα μιλήσω για τον άνθρωπο- δεν εκφερόταν από έναν φορέα που έχει τέτοιο αξίωμα, θα ήταν απλώς φαιδρός. Το θέμα είναι ότι εκφέρεται από τον Αρχιεπίσκοπο της Ελλάδας. Αυτό συμβάλει στην κατά τη γνώμη μου μη ενηλικίωση της ελληνικής πολιτιστικής κουλτούρας. Με άλλα λόγια, δεν έχει εμπεδωθεί ακόμα η δημοκρατία στην Ελλάδα».
Δύο επιστήμονες της Πολιτικής Κοινωνιολογίας και Ψυχολογίας, ο Νίκος Δεμερτζής και ο Θάνος Λίποβατς, βάζοντας βαθιά το μαχαίρι σε εγχώρια και διεθνή ειωθότα των τελευταίων δεκαετιών, στο έργο τους «Φθόνος και Μνησικακία» (υπότιτλος «Τα πάθη της ψυχής και η κλειστή κοινωνία», εκδ. «Πόλις»), δίνουν τις απαντήσεις τους, αποκαθιστώντας με νηφαλιότητα τον επί μακρόν παραγκωνισμένο παράγοντα του θυμικού.
Στη συζήτησή μας, με αφορμή την ενδιαφέρουσα έκδοση, η μνησικακία, ο φθόνος και ο λαϊκισμός αναδεικνύονται οι έννοιες-«κλειδιά» ακόμη και για την ερμηνεία του πολιτικού λόγου της Αλέκας Παπαρήγα, της ρητορείας του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου αλλά και των αντιδράσεων για το νέο εγχειρίδιο Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού.
-Η μνησικακία είναι το συναίσθημα με το οποίο ερμηνεύετε, μεταξύ άλλων, το φαινόμενο του ελληνικού λαϊκισμού. Υπάρχουν, μάλιστα, δύο εκδοχές της: η παθητική και η ενεργητική μνησικακία.
Θάνος Λίποβατς: «Οταν γίνεται ενεργητική παύει να είναι μνησικακία!»
Νίκος Δεμερτζής: «Η μνησικακία είναι ένα συναίσθημα που εμπεριέχει το στοιχείο του φθόνου, της ζήλιας και της εκδικητικότητας, πλην όμως, επειδή συνοδεύεται από τη χρόνια αίσθηση της μειονεξίας και της αδυναμίας αντίδρασης, οδηγεί σε παθητικότητα και σε μια ηθικολογική αυτοωραιοποίηση».
Θ.Λ.: «Αυτό το συναίσθημα της μειονεξίας φωλιάζει, και ακόμα και όταν υπάρξει η δυνατότητα να αντιδράσει, ο μνησίκακος έχει παραλύσει. Το χειρότερο είναι όταν αυτό περνάει από γενιά σε γενιά. Παιδιά από φτωχές οικογένειες, οι οποίες μάζευαν μέσα τους αγανάκτηση επειδή ακριβώς ήταν φτωχές, καταπιεσμένες και εκμεταλλευμένες, όταν υπήρξε η δυνατότητα να αλλάξουν την κατάσταση, δεν το έπραξαν. Τη διαιώνισαν και άρχισαν να μισούν όλο τον κόσμο, να απορρίπτουν τα πάντα. Ο μνησίκακος αντιδρά, δηλαδή, περισσότερο με έναν παθητικό τρόπο. Δεν θέλει ο άλλος να προκόψει. Κι αν προκόψει, τον απορρίπτει. Δυστυχώς, ακόμη και πίσω από τις μεγάλες ιδέες περί ισότητας και δικαιοσύνης για πάρα πολλούς ανθρώπους κρύβεται ένα αίσθημα φθόνου και μνησικακίας!»
-Οι σύγχρονες δημοκρατίες της «ελεγχόμενης ομοιόμορφης συμπεριφοράς» υποθάλπουν πάθη, όπως ο φθόνος; Οι διακηρύξεις για ισότητα δεν είναι, δηλαδή, τόσο αθώες; Μάλιστα ο Κίρκεργκορ ψέγει τη νεωτερική αστική κοινωνία. Υποστηρίζει ότι οδηγεί στην ισοπέδωση.
Θ.Λ.: «Η δημοκρατία κι αν είναι ένοχη! Η ισοπέδωση είναι ένα από τα αδύναμα στοιχεία της. Ομως δεν υπάρχει τέλειο πολίτευμα. Εκτός από τη δημοκρατία είναι πάντως και η αγορά που υποθάλπει την ισοπέδωση, τη μνησικακία και τον φθόνο. Αυτή τη στιγμή ζούμε σε μια εντελώς υλιστική, ισοπεδωμένη κοινωνία και βεβαίως δεν έχουμε να αντιτάξουμε άλλες αξίες. Αυτό είναι το τρομερό. Γιατί πρέπει να υπάρχουν αντίπαλες αξίες. Να λέμε "ναι" στην ισότητα και στη δικαιοσύνη, αλλά "όχι" στην ισοπέδωση. Αυτό είναι δύσκολο, γιατί η δημοκρατία τείνει στη δημαγωγία».
Ν.Δ.: «Σε σχέση με τη μνησικακία να διευκρινίσουμε ότι ο μνησίκακος δεν θα βγεί ποτέ στον δρόμο να συγκρουστεί με την αστυνομία. Μνησίκακοι όμως είναι αυτοί οι οποίοι χαίρονται κατά βάθος με τα κατορθώματα των τρομοκρατικών οργανώσεων».
-Ενα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας ταυτίζεται με τις επιθέσεις των τρομοκρατικών οργανώσεων. Το φαινόμενο μπορεί να αναχθεί στη μνησικακία;
Ν.Δ.: «Εδώ υπάρχει μια κακοχωνεμένη επεξεργασία των ταξικών διαφορών».
Θ.Λ.: «Το ερώτημα που πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να θέτουμε είναι γιατί δεν αρκεί στους συμπαθούντες τους τρομοκράτες μια στάση συνεπούς αριστερού, όπως συνέβαινε παραδοσιακά. Οι παλαιοί πραγματικοί αριστεροί, ας πούμε οι μαρξιστές, δεν ήταν τρομοκράτες. Οσοι συμπαθούν την τρομοκρατία πρεσβεύουν είτε αναρχικές θέσεις είτε αριστερίστικες».
Ν.Δ.: «Και οι περισσότεροι είναι ημιμαθείς!»
Θ.Λ.: «Ειδικά στην Ελλάδα ανθούν σήμερα ο αναρχισμός και ο αριστερισμός».
-Σε τι οφείλεται;
Θ.Λ.: «Στο ότι έχουν χρεοκοπήσει τα παλιά αριστερά κόμματα. Δεν είναι σε θέση να προτείνουν κάτι ουσιαστικό. Από την άλλη μεριά, είναι και η αμάθεια. Η αμάθεια και της νεολαίας και της διανόησης. Ολη η λεγόμενη διανόηση είναι ημιμαθής. Και επιπλέον οι λεγόμενοι αριστεροί διανοητές έχουν διαφθαρεί».
-Βαριά κατηγορία.
Θ.Λ.: «Ναι, γιατί ενώ παλιά ήταν διεθνιστές και Ευρωπαίοι, σήμερα έχουν γίνει εθνικιστές, αντιδυτικοί και αντιευρωπαίοι».
-Συμφωνείτε με τους συντάκτες του βιβλίου;
Ν.Δ.: «Ναι. Επί του συνόλου είναι ένα πάρα πολύ καλά γραμμένο βιβλίο, με λέξεις-κλειδιά, φωτογραφίες, λεζάντες και επεξηγήσεις. Με το στοιχείο του καθημερινού πολιτισμού μέσα στην Ιστορία. Επίσης δίνει και την "άλλη" άποψη. Οταν έχεις σύγκρουση δύο πλευρών η αλήθεια δεν είναι μόνο με τον έναν. Η ύλη του βιβλίου φτάνει μέχρι τα τέλη της δεκατίας του '80. Δεν είναι δηλαδή μια Ιστορία που τελειώνει στα 1800, στον Τρικούπη. Και ένα άλλο στοιχείο που δεν δικαιολογεί τις αντιδράσεις είναι ότι αυτά τα θέματα προφανώς θα διδαχθούν και σε μια επόμενη τάξη. Διαβάζω κάτι fora στο Διαδίκτυο όπου διαμαρτύρονται οι πάντες λέγοντας ότι σε μικρή ηλικία τα παιδιά πρέπει να αποκτήσουν εθνική συνείδηση».
-Ισως στο πλαίσιο της αποφόρτισης εθνικιστικών φανατισμών φτάνουμε στο άλλο άκρο. Η Μικρασιατική Καταστροφή παρουσιάζεται ως μια αναίμακτη έξοδος των Ελλήνων από τη Σμύρνη.
Ν.Δ.: «Μια πρόταση του βιβλίου λέει το εξής: "στο λιμάνι της Σμύρνης υπήρχε συνωστισμός και οι Ελληνες προσπαθούσαν να φύγουν για την Ελλάδα με κάθε μέσο". Προσέξτε. Η προηγούμενη πρόταση ξέρετε τι λέει; Οτι "μπήκαν τα τουρκικά στρατεύματα στη Σμύρνη". Μπαίνοντας, τι κάνουνε;»
Θ.Λ.: «Απλώς δεν υπάρχει η λέξη σφαγή».
Ν.Δ.: «Ισως θα μπορούσαν οι συγγραφείς να έλεγαν "παρατηρήθηκε συνωστισμός στο λιμάνι, προσπαθούσαν να φύγουν οι Ελληνες με κάθε μέσον και έγιναν και αρκετές σφαγές". Οταν όμως λένε ότι οι Ελληνες χάσανε τον πόλεμο και μπήκανε οι Τούρκοι στη Σμύρνη , δεν είναι τελικά και τόσο αποκομμένο!»
Θ.Λ.: «Εγώ είμαι απολύτως σύμφωνος. Ολοι οι εθνικιστές έχουν ξεσαλώσει. Το βιβλίο όμως έχει την τάση να είναι πολύ επιστημονικό και πολύ political correct. Θα έπρεπε να υπάρχουν λέξεις όπως "σφαγή". Θα έπρεπε λ.χ. να αναφερόταν "όταν ο Κολοκοτρώνης μπήκε στην Τριπολιτσά έσφαξε όλους τους Τούρκους και τους Εβραίους. Μετά οι Τούρκοι έσφαξαν τους Ελληνες στη Μικρά Ασία". Επειτα το βιβλίο της ΣΤ' παραπέμπει σε πήγες και βιβλία που είναι υπερβολή για παιδάκια του Δημοτικού. Εχει χαθεί το αφηγηματικό στοιχείο και έχει πάρει το πάνω χέρι το επιστημονικό-αναλυτικό. Λάθος. Η Ιστορία εντυπώνεται στην παιδική ηλικία με αφηγήσεις-παραμύθια».
-Στο βιβλίο σας, για να επανέλθουμε σ' αυτό, όσον αφορά την πολιτική εστιάζετε στον ΠΑΣΟΚικό λαϊκισμό του '70 και του '80. Γιατί;
Ν.Δ.: «Η περίπτωση του λαϊκισμού του ΠΑΣΟΚ τις δεκαετίες αυτές είναι, τρόπον τινά, παραδειγματική για την ανάλυση του ελληνικού λαϊκισμού εν γένει. Βεβαίως, ο λαϊκισμός υπάρχει ανέκαθεν στον πολιτικό λόγο όλων των πολιτικών κομμάτων. Και της Ν.Δ. Εχω ακούσει τον κ. Εβερτ να λέει "ο λαός πεινάει". Πού, στην Ελλάδα!».
-Είναι διακριτή η μνησικακία των μικρών κομμάτων που μένουν εκτός του νυμφώνος της εξουσίας;
Ν.Δ.: «Τα κόμματα αυτά είναι συστηματικοί φορείς μνησίκακων στάσεων. Αφήστε την περίπτωση που συνοδεύονται κι από τραύματα ήττας σε Εμφυλίους».
-Αυτό το διαπιστώνετε στο ΚΚΕ;
Ν.Δ.: «Ναι. Παρακολουθώ εκ του σύνεγγυς τον λόγο της κ. Παπαρήγα. Χρησιμοποιεί λέξεις συναισθηματικά φορτισμένες πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον Ελληνα πολιτικό».
-Αμέσως μετά την κ. Παπαρήγα έρχεται όμως ο κ. Καραμανλής.
Ν.Δ.: «Ναι. Μόνο που χρησιμοποιούν διαφορετικά συναισθήματα. Η κ. Παπαρήγα είναι μονίμως οργισμένη, έχει αυτή τη μνησίκακη βεβαιότητα της αλήθειας, ότι "εγώ έχω την αλήθεια, όλοι οι άλλοι είναι πλανημένοι"».
-Ο κ. Καραμανλής;
Ν.Δ.: «Μιλάει για εθνική υπερηφάνεια. Είναι υπερήφανος, χαρούμενος, συγκινημένος. Πάντως δεν μπορεί ο λαός ως έννοια και λέξη να γίνεται το κέντρο βάρους ενός λόγου. Τότε γίνεται λαϊκιστικός».
-Μιλάμε για την πολιτική, όμως υπάρχει και μια άλλη μορφή μνησικακίας και λαϊκισμού: αυτή της θρησκείας. Του Χριστιανισμού.
Θ.Λ.: «Η έννοια της δικαιοσύνης και της αγάπης είναι έννοιες τις οποίες χρησιμοποιούν πάντα οι μνησίκακοι. Δεν σημαίνει αυτό ότι οι ίδιες οι έννοιες εμπεριέχουν τη μνησικακία».
Ν.Δ.: «Ο μνησίκακος άνθρωπος δεν αγαπά τον άνθρωπο και τον συνάνθρωπο. Τον μισεί. Αλλά χρησιμοποιεί ως λεοντή τη γλώσσα της αγάπης, της συμπάθειας, προκειμένου να φανεί ότι είναι ο καλύτερος άνθρωπος».
-Σαν να μου περιγράφετε τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο;
Ν.Δ.: «Ακριβώς!»
Θ.Λ.: «Δεν φταίει όμως ο Χριστιανισμός για τον Χριστόδουλο!»
-Ο λόγος του κ. Χριστόδουλου κι αν έχει λαϊκίστικες εγκλήσεις, με κεντρική τη λέξη-έννοια λαός.
Ν.Δ.: «Ο Χριστόδουλος είναι μια εξαιρετική περίπτωση. Διότι όπως κάθε συνεπής λαϊκιστής ελίσσεται ως προς τα περιεχόμενα του λόγου του. Κάλλιστα με τα περίφημα ανεκδοτάκια του και τις δηλώσεις του μπορεί να βγάζει ένα ρατσιστικό πρόσωπο προς τα έξω. Την επόμενη όμως ημέρα μπορεί να το πάρει πίσω αυτό και να δεηθεί υπέρ των ξένων στην Ελλάδα. Την αμέσως επομένη μπορεί να μιλήσει για απειλή της ελληνικής κοινωνίας από τους μουσουλμάνους της Θράκης, για τους οποίους ξεχνάει ότι είναι Ελληνες πολίτες. Κατόπιν μιλάει για την οικουμενική γλώσσα της αγάπης του Χριστιανισμού και τη θυσία του Χριστού, ενώ, απ' την άλλη, ευλογεί τα όπλα τα ελληνικά ως φορέας της κρατικής θρησκείας. Εαν αυτός ο λόγος -δεν θα μιλήσω για τον άνθρωπο- δεν εκφερόταν από έναν φορέα που έχει τέτοιο αξίωμα, θα ήταν απλώς φαιδρός. Το θέμα είναι ότι εκφέρεται από τον Αρχιεπίσκοπο της Ελλάδας. Αυτό συμβάλει στην κατά τη γνώμη μου μη ενηλικίωση της ελληνικής πολιτιστικής κουλτούρας. Με άλλα λόγια, δεν έχει εμπεδωθεί ακόμα η δημοκρατία στην Ελλάδα».
.
Σύνοψη
Η μνησικακία
Στην ταινία, Karen Davis (Gellar) ταξίδια Τόκιο, Ιαπωνία με το φίλο της Doug (Jason Behr) ως α σπουδαστής συναλλάγματος. Με το Matthew και τη Susan Williams που βρίσκουν τη μητέρα τους Emma Williams ένα σπίτι, Matthew και η σύζυγός του Jennifer κινείται μέσα. Τα παράξενα περιστατικά ημερών αργότερα συμβαίνουν. Ένα απόγευμα η οικογενειακή υπηρέτρια Yoko εξαφανίζεται μυστιριωδώς στο σπίτι. Η Karen στέλνεται στην εργασία στο σπίτι αλλά εκτίθεται στην πληγή Kayako. Με τη Jennifer, το Matthew, και τη Susan Williams επίσης μυστιριωδώς που εξαφανίζεται, η Karen ερευνά τα περιστατικά που την οδηγούν για να παρουσιάσουν την αλήθεια πίσω από το σπίτι και των ετών οικογενειακής Saeki σφαγής νωρίτερα. Με την εκμάθηση της αποκάλυψης η Karen ενημερώνει τις αρχές και αποτρέπει καθεμία από να καταγράψει εκ νέου το σπίτι. Δεδομένου ότι η Karen προσπάθησε να σταματήσει το φίλο της Doug από να μπεί στο σπίτι, η Karen αντιμετωπίζει Kayako που αποκαλύπτει περισσότερες βασικές πληροφορίες που οδηγούν στη σφαγή.
Η μνησικακία 2
Μετά από Aubrey (Tamblyn) λαμβάνει ένα τηλεφώνημα από τη μητέρα της (Ιωάννα Cassidy) σχετικά με την αδελφή της Karen (Sarah Michelle Gellar) περιλαμβάνείτε σε ένα ατύχημα μέσα Τόκιο, Ιαπωνία, Φύλλα AubreyΑμερική και κεφάλια στην Ιαπωνία όπου προσπαθεί να αποκαλύψει προέλευση και μυστήριο πίσω από το θανάσιμο υπερφυσικός δύναμη.
Κύριοι χαρακτήρες
Karen Davis
Karen Davis (απεικονισμένος κοντά Sarah Michelle Gellar) είναι ο κύριος χαρακτήρας στη μνησικακία. Η Karen ταξίδεψε αρχικά Τόκιο,Ιαπωνία με το φίλο της Doug (Jason Behr) ως α σπουδαστής συναλλάγματος. Κατά τη διάρκεια των μελετών της στο Τόκιο, η Karen αποφασίζει να προσφερθεί εθελοντικά ως α υπηρέτρια για το α κοινωνικό πρόγραμμα εργαζομένων.
Aubrey Νταίηβις
Aubrey Νταίηβις (απεικονισμένος κοντά Ηλέκτρινο Tamblyn) είναι ο κύριος χαρακτήρας στη μνησικακία 2 και είναι νεώτερη αδελφή της Karen. Αφότου λαμβάνει Aubrey ένα τηλεφώνημα από τη μητέρα της (Ιωάννα Cassidy) αφήγηση την του ατυχήματος της Karen. Το Aubrey ταξιδεύει στην Ιαπωνία όπου προσπαθεί να αποκαλύψει προέλευση από την πληγή.
Αντίδραση
Αν και αυστηρά φιλτραρισμένος, Η μνησικακία ήταν α box οφφηθε επιτυχία. Η πρώτη ταινία που ανοίγουν μέσα Βόρεια Αμερική στις 22 Οκτωβρίου 2004. Η ταινία παρήγαγε $39.1 εκατομμύρια στις πωλήσεις εισιτηρίων στο πρώτο Σαββατοκύριακο απελευθέρωσής της, και μειώθηκε 43% στο δεύτερο Σαββατοκύριακό της με $21.8 εκατομμύρια, γίνοντας η πρώτη ταινία φρίκης για να ολοκληρώσει Αποκριές box οφφηθε από τότε Σπίτι στο συχνασμένο Hill (1999). Έκανε συνολικά US$110.359.362 στη Βόρεια Αμερική μόνο και $183.474.602 παγκόσμια, υπερβαίνοντας μακριά τις προσδοκίες των αναλυτών box οφφηθε και Εικόνες της Sony ανώτεροι υπάλληλοι ίδια. Η επιχείρηση δήλωσε ότι η ταινία κόστισε λιγότερο από $10 εκατομμύρια στα προϊόντα, με αυτόν τον τρόπο κάνοντας την μια από τις πιό κερδοφόρες ταινίες του έτους.
Συνέπειες
Η μνησικακία 2
Α συνέπεια, Η μνησικακία 2, αναγγέλθηκε τρεις ημέρες μετά από την ταινία που άνοιξαν [1]. Τα αστέρια συνέπειας Ηλέκτρινο Tamblynσαν Aubrey, το οποίο είναι λίγη αδελφή της Karen. Στέλνεται στην Ιαπωνία από τη μητέρα τους για να ερευνήσει το χώρο της Karen, η οποία δεν έχει ακουστεί από. Η ταινία απελευθερώθηκε στις Παρασκευή, 13 Οκτωβρίου 2006 στις ΗΠΑ.
Η μνησικακία 3
Μια συνέπεια στη μνησικακία 2 αναγγέλθηκε επίσημα κοντά Sony κατά τη διάρκεια Κωμικός-Con 2006. Χαρακτηρισμός του τσοκ Norris.Takashi Shimizu δηλωμένος προσφέρεται άμεσος η συνέπεια αλλά θα προτιμούσε μάλλον προϊόντα η ταινία αντ' αυτού [2].
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου