ικανότητα ενός ατόμου για αυτοδιάθεση ή αυτο-διακυβέρνηση

Η αυτονομία είναι ικανότητα ενός ατόμου για αυτοδιάθεση ή αυτο-διακυβέρνηση. Από εκεί και πέρα, είναι μια πολύ-επίδικη έννοια που έρχεται σε μια σειρά διαφορετικών αρένες. Για παράδειγμα, υπάρχει η έννοια λαϊκής της αυτονομίας, η οποία συνήθως λειτουργεί ως απόπειρα επιθυμία για ελευθερία σε κάποια περιοχή της ζωής του ατόμου, και η οποία μπορεί ή δεν μπορεί να συνδεθεί με την ιδέα του αντιπροσώπου της ηθικής καλό. Αυτή η έννοια της αυτονομίας λαϊκή θολώνει τις διακρίσεις που οι φιλόσοφοι κλήρωση μεταξύ προσωπικής αυτονομίας, ηθική αυτονομία και πολιτική αυτονομία. Ηθική αυτονομία, συνήθως ανάγονται στο Καντ, είναι η ικανότητα να συζητήσει και να δώσει τον εαυτό του ο νόμος της ηθικής, και όχι μόνο προσέξει την διαταγές των άλλων. Προσωπικής αυτονομίας είναι η ικανότητα να αποφασίζουν για τον εαυτό του και να ακολουθήσουν μια πορεία δράσης στη ζωή ενός ατόμου, συχνά ανεξάρτητα από τις εκάστοτε ηθικό περιεχόμενο. Πολιτική αυτονομία είναι ιδιοκτησία των αποφάσεων που έχει αυτός σεβαστός, τίμησε και εισακούστηκε μέσα σε ένα πολιτικό πλαίσιο.

Μια άλλη διάκριση που μπορεί να γίνει είναι ανάμεσα στην αυτονομία ως γυμνό ικανότητα να λαμβάνουν αποφάσεις και της αυτονομίας ως ένα ιδανικό. Όταν οι λειτουργίες της αυτονομίας ως ένα ιδανικό, παράγοντες οι οποίοι δεν πληρούν ορισμένα κριτήρια που έχουν καταλήξει σε απόφαση θεωρείται μη αυτόνομα σε σχέση με την απόφαση αυτή. Αυτό μπορεί να λειτουργήσει τόσο σε τοπικό επίπεδο, από άποψη ειδικών δράσεων, και σε παγκόσμιο επίπεδο, από πλευράς παραγόντων ως σύνολο. Για παράδειγμα, τα παιδιά, τους πράκτορες με γνωστικές αναπηρίες ενός συγκεκριμένου είδους, ή των μελών των καταπιεσμένων ομάδων έχουν κριθεί μη αυτόνομα, λόγω της αδυναμίας τους να πληρούν ορισμένα κριτήρια του αυτόνομου οργανισμού, λόγω των ατομικών ή κοινωνικούς περιορισμούς.