Τι ηθικές αρετές Θα πρέπει να ενισχυθεί;
Δημοσιεύτηκε στις 19 Νοεμβρίου του 2011 | από τον Matt Baum
Χθες το βράδυ μπροστά από ένα ακροατήριο ρεκόρ στην OxfordMartinSchoolbuilding, ο Δρ Molly Crockett παρέδωσε το Διάλεξη Wellcome στην Νευροηθική: «Ηθική ενίσχυση; Τα στοιχεία και προκλήσεις "(ένα podcast της διάλεξης θα εμφανιστεί σύντομα στις εκδηλώσεις αρχεία εδώ)
Στην ομιλία της άσκησης, ο Δρ Crockett μίλησε για τις αναδυόμενες σώμα της νευροεπιστήμης έρευνα αυτή και άλλοι έχουν διεξάγει σε νευροβιολογικές τροποποιητές της ηθικής συμπεριφοράς και πώς χειρισμούς στο νευροδιαβιβαστή συστήματα μπορούν να επηρεάσουν αυτή την ηθική συμπεριφορά.
Για παράδειγμα, σε μια μελέτη στην οποία οι ασθενείς που παρουσιάζονται με δύο κλασικά προβλήματα τρόλεϊ, αν είχαν λάβει προηγουμένως ένα αντικαταθλιπτικό ότι η αύξηση της διαθεσιμότητας του νευροδιαβιβαστή, της σεροτονίνης, στη νευρωνική σύναψη (στην περίπτωση αυτή, ένας εκλεκτικός αναστολέας επαναπρόσληψης της σεροτονίνης - SSRI) μετατοπιστεί σημαντικά τους λαούς αποφάσεις σε μια δεοντολογική, σε αντίθεση με το πλαίσιο συνεπειοκρατικές. Δηλαδή, η ομάδα που είχε λάβει η SSRI ήταν λιγότερο πιθανό να πούμε ότι ήταν εντάξει για να ωθήσει ένα πολύ μεγάλο άντρα μακριά από μια γέφυρα μπροστά από ένα καρότσι για να σώσει πέντε εργαζομένους οι οποίοι είναι βέβαιο ότι θα πεθάνουν.
Από δεοντολογική άποψη, αυτή η αυξημένη αποστροφή για να βλάπτουν τους άλλους μετά τη λήψη του SSRI μπορεί να θεωρηθεί ως μια ηθική ενίσχυση, αλλά θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ανεπάρκεια σε συνεπειοκρατικές.
Όπως ο καθηγητής Savulescu αναφέρεται στο κλείσιμο σχόλιά του κατά την ημέρα, αυτό το είδος έρευνας είναι σημαντικό, διότι εξεύρεση λύσεων για τις μεγάλες προκλήσεις της εποχής μας - μεταξύ των οποίων η φτώχεια, η υπερθέρμανση του πλανήτη, τη βία, εξαρτώνται σε σημαντικό βαθμό από το πώς συμπεριφέρονται μεταξύ τους ως ηθικοί παράγοντες.
Και ήταν με αυτό το πλαίσιο ότι ο Δρ Crockett που θέτει το πολύ ενδιαφέρον ερώτημα: μπορούμε να συμφωνήσουν σχετικά με κατάλογο των ηθικές αρετές θα πρέπει να ενισχυθεί; Με αυτό τον τρόπο θα μπορούσαμε πιο αποτελεσματικά οδηγό την έρευνα και πειράματα.
Στο Q & A, Δρ Regina Rini επεσήμανε ότι οι φιλόσοφοι συζητούν μια πολύ παρόμοια ερώτηση για σχεδόν 3000 χρόνια, και ερωτήθηκαν αν θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε κάποια από τα αποτελέσματα αυτά από τις νευροεπιστήμες για να δημιουργήσετε ένα χημικά ουδέτερο πλαίσιο από το οποίο οι φιλόσοφοι θα μπορούσαν λόγο απαλλαγμένο από μερικές από τις ηθικές προκαταλήψεις που έχουν αρχίσει να εμφανίζονται.
Αν έχουμε καμία πιο κοντά στην επίτευξη συμφωνίας για ένα σύνολο αρετών για όλους τους ανθρώπους να καλλιεργηθούν από την εποχή που ο Αριστοτέλης εισήγαγε Nichomachean Δεοντολογίας του σχετικά με το θέμα, θα μπορούσε να είναι πιο εύκολο, στην πράξη, να συμφωνήσουν σε αρετές που να ενισχύσει το ρόλο ειδικά Manor; Για παράδειγμα, το σύνολο των αρετών πρέπει να είναι ένας καλός δικαστής parole, την υγεία χάραξης πολιτικής, ή τράπεζα επενδύσεων, θα μπορούσε κάλλιστα να διαφέρουν από (και μάλιστα έρχονται σε σύγκρουση με) εκείνα των πιλότος μαχητικού, η ενίσχυση των εργαζομένων, ψυχίατρο ή τον πατέρα. Συζήτηση για τα οποία ηθικές αρετές να καλλιεργήσει σε αυτούς τους ρόλους θα μπορούσε η ίδια να είναι επωφελής σε ότι μπορεί να μας οδηγήσει να επανεξετάσουμε γιατί έχουμε αυτούς τους ρόλους στην πρώτη θέση.
Είναι μαζί σας, τους αναγνώστες του πρακτικού Blog Δεοντολογίας, που ελπίζω ότι θα μπορούσε να ξεκινήσει μια συζήτηση σχετικά με "το τι ηθικές αρετές πρέπει να ενισχυθεί με τον οποίο οι ρόλοι;"
Καθώς αρχίζουμε αυτή τη συζήτηση θα ήθελα απλώς να περιλάβει δύο ρυτίδες:
1) Πολλοί άνθρωποι αλλάζουν ρόλους σε όλη τη ζωή τους και μάλιστα τη διάρκεια της ημέρας (ψυχίατρος με τη μέρα, ο πατέρας από τη νύχτα). Πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτό το πολλαπλά απαίτηση ρόλο; Θα μπορούσε ίσως αυτά τα νευροφαρμακολογικές μεθόδους μετατόπιση ηθική συμπεριφορά (οι οποίες είναι βραχείας δράσης και αναστρέψιμη) είναι χρήσιμη στην προσπάθεια μας να κάνουμε αυτές τις αλλαγές στην ηθική τους ρόλους;
2) Αριστοτέλης εισήγαγε μια δυνητικά εποικοδομητική προειδοποίηση όταν περιέγραψε τις αρετές του ως "μέσο", το οποίο θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η βέλτιστη ισορροπία των δύο διαφορετικά γνωρίσματα χαρακτήρα (για παράδειγμα, τη γενναιότητα ως μέσο αφοβία και σύνεση, καθώς το ένα με πάρα πολύ αφοβία είναι εξάνθημα και μία με πολύ σύνεση είναι δειλή? περίσσεια ή έλλειψη, είτε αφοβία και σύνεση θα μπορούσε να εμποδίσει τον έναν από το να είναι πραγματικά γενναίος). Έτσι, να πάρει ακριβώς »πάνω του x ή y γνώρισμα» μπορεί να μην επαρκεί για την ηθική ενίσχυση.
-
Δημοσιεύτηκε στις 19 Νοεμβρίου του 2011 | από τον Matt Baum
Χθες το βράδυ μπροστά από ένα ακροατήριο ρεκόρ στην OxfordMartinSchoolbuilding, ο Δρ Molly Crockett παρέδωσε το Διάλεξη Wellcome στην Νευροηθική: «Ηθική ενίσχυση; Τα στοιχεία και προκλήσεις "(ένα podcast της διάλεξης θα εμφανιστεί σύντομα στις εκδηλώσεις αρχεία εδώ)
Στην ομιλία της άσκησης, ο Δρ Crockett μίλησε για τις αναδυόμενες σώμα της νευροεπιστήμης έρευνα αυτή και άλλοι έχουν διεξάγει σε νευροβιολογικές τροποποιητές της ηθικής συμπεριφοράς και πώς χειρισμούς στο νευροδιαβιβαστή συστήματα μπορούν να επηρεάσουν αυτή την ηθική συμπεριφορά.
Για παράδειγμα, σε μια μελέτη στην οποία οι ασθενείς που παρουσιάζονται με δύο κλασικά προβλήματα τρόλεϊ, αν είχαν λάβει προηγουμένως ένα αντικαταθλιπτικό ότι η αύξηση της διαθεσιμότητας του νευροδιαβιβαστή, της σεροτονίνης, στη νευρωνική σύναψη (στην περίπτωση αυτή, ένας εκλεκτικός αναστολέας επαναπρόσληψης της σεροτονίνης - SSRI) μετατοπιστεί σημαντικά τους λαούς αποφάσεις σε μια δεοντολογική, σε αντίθεση με το πλαίσιο συνεπειοκρατικές. Δηλαδή, η ομάδα που είχε λάβει η SSRI ήταν λιγότερο πιθανό να πούμε ότι ήταν εντάξει για να ωθήσει ένα πολύ μεγάλο άντρα μακριά από μια γέφυρα μπροστά από ένα καρότσι για να σώσει πέντε εργαζομένους οι οποίοι είναι βέβαιο ότι θα πεθάνουν.
Από δεοντολογική άποψη, αυτή η αυξημένη αποστροφή για να βλάπτουν τους άλλους μετά τη λήψη του SSRI μπορεί να θεωρηθεί ως μια ηθική ενίσχυση, αλλά θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ανεπάρκεια σε συνεπειοκρατικές.
Όπως ο καθηγητής Savulescu αναφέρεται στο κλείσιμο σχόλιά του κατά την ημέρα, αυτό το είδος έρευνας είναι σημαντικό, διότι εξεύρεση λύσεων για τις μεγάλες προκλήσεις της εποχής μας - μεταξύ των οποίων η φτώχεια, η υπερθέρμανση του πλανήτη, τη βία, εξαρτώνται σε σημαντικό βαθμό από το πώς συμπεριφέρονται μεταξύ τους ως ηθικοί παράγοντες.
Και ήταν με αυτό το πλαίσιο ότι ο Δρ Crockett που θέτει το πολύ ενδιαφέρον ερώτημα: μπορούμε να συμφωνήσουν σχετικά με κατάλογο των ηθικές αρετές θα πρέπει να ενισχυθεί; Με αυτό τον τρόπο θα μπορούσαμε πιο αποτελεσματικά οδηγό την έρευνα και πειράματα.
Στο Q & A, Δρ Regina Rini επεσήμανε ότι οι φιλόσοφοι συζητούν μια πολύ παρόμοια ερώτηση για σχεδόν 3000 χρόνια, και ερωτήθηκαν αν θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε κάποια από τα αποτελέσματα αυτά από τις νευροεπιστήμες για να δημιουργήσετε ένα χημικά ουδέτερο πλαίσιο από το οποίο οι φιλόσοφοι θα μπορούσαν λόγο απαλλαγμένο από μερικές από τις ηθικές προκαταλήψεις που έχουν αρχίσει να εμφανίζονται.
Αν έχουμε καμία πιο κοντά στην επίτευξη συμφωνίας για ένα σύνολο αρετών για όλους τους ανθρώπους να καλλιεργηθούν από την εποχή που ο Αριστοτέλης εισήγαγε Nichomachean Δεοντολογίας του σχετικά με το θέμα, θα μπορούσε να είναι πιο εύκολο, στην πράξη, να συμφωνήσουν σε αρετές που να ενισχύσει το ρόλο ειδικά Manor; Για παράδειγμα, το σύνολο των αρετών πρέπει να είναι ένας καλός δικαστής parole, την υγεία χάραξης πολιτικής, ή τράπεζα επενδύσεων, θα μπορούσε κάλλιστα να διαφέρουν από (και μάλιστα έρχονται σε σύγκρουση με) εκείνα των πιλότος μαχητικού, η ενίσχυση των εργαζομένων, ψυχίατρο ή τον πατέρα. Συζήτηση για τα οποία ηθικές αρετές να καλλιεργήσει σε αυτούς τους ρόλους θα μπορούσε η ίδια να είναι επωφελής σε ότι μπορεί να μας οδηγήσει να επανεξετάσουμε γιατί έχουμε αυτούς τους ρόλους στην πρώτη θέση.
Είναι μαζί σας, τους αναγνώστες του πρακτικού Blog Δεοντολογίας, που ελπίζω ότι θα μπορούσε να ξεκινήσει μια συζήτηση σχετικά με "το τι ηθικές αρετές πρέπει να ενισχυθεί με τον οποίο οι ρόλοι;"
Καθώς αρχίζουμε αυτή τη συζήτηση θα ήθελα απλώς να περιλάβει δύο ρυτίδες:
1) Πολλοί άνθρωποι αλλάζουν ρόλους σε όλη τη ζωή τους και μάλιστα τη διάρκεια της ημέρας (ψυχίατρος με τη μέρα, ο πατέρας από τη νύχτα). Πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτό το πολλαπλά απαίτηση ρόλο; Θα μπορούσε ίσως αυτά τα νευροφαρμακολογικές μεθόδους μετατόπιση ηθική συμπεριφορά (οι οποίες είναι βραχείας δράσης και αναστρέψιμη) είναι χρήσιμη στην προσπάθεια μας να κάνουμε αυτές τις αλλαγές στην ηθική τους ρόλους;
2) Αριστοτέλης εισήγαγε μια δυνητικά εποικοδομητική προειδοποίηση όταν περιέγραψε τις αρετές του ως "μέσο", το οποίο θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η βέλτιστη ισορροπία των δύο διαφορετικά γνωρίσματα χαρακτήρα (για παράδειγμα, τη γενναιότητα ως μέσο αφοβία και σύνεση, καθώς το ένα με πάρα πολύ αφοβία είναι εξάνθημα και μία με πολύ σύνεση είναι δειλή? περίσσεια ή έλλειψη, είτε αφοβία και σύνεση θα μπορούσε να εμποδίσει τον έναν από το να είναι πραγματικά γενναίος). Έτσι, να πάρει ακριβώς »πάνω του x ή y γνώρισμα» μπορεί να μην επαρκεί για την ηθική ενίσχυση.
-
What Moral Virtues Should We Enhance?
Published November 19, 2011 | By Matt Baum
Yesterday evening in front of a record audience in the OxfordMartinSchoolbuilding, Dr. Molly Crockett delivered the Wellcome Lecture in Neuroethics: “Moral enhancement? Evidence and challenges” (a podcast of the lecture will soon appear in the events archives here)
In her engaging talk, Dr Crockett spoke of the emerging body of neuroscience research she and others have been conducting on neurobiological modifiers of moral behavior and how manipulations in neurotransmitter systems can affect that moral behavior.
For example, in a study where subjects were presented with two classic trolley problems, whether they had previously received an antidepressant that increased the availability of the neurotransmitter, serotonin, in the neuronal synapse (in this case, a Selective Serotonin Reuptake Inhibitor – SSRI) significantly shifted peoples decisions into a deontological, as opposed to consequentialist framework. Namely, the group that had received the SSRI was less likely to say it was ok to push a very large man off of a bridge in front of a trolley in order to save five workers who would certainly otherwise die.
From a deontological point of view, this increased aversion to harming others after taking the SSRI might be thought of as a moral enhancement, but might be thought of as impairment to a consequentialist.
As Professor Savulescu mentioned in his closing comments on the day, this kind of research is important because finding solutions to the grand challenges of our day – among them poverty, global warming, violence –depend in a significant way on how we treat each other as moral agents.
And it was with this background that Dr Crockett posed the very interesting question: can we agree on a list of moral virtues we should enhance? This way we could more effectively guide the research and experiments.
In the Q & A, Dr Regina Rini pointed out that philosophers have been debating a very similar question for nearly 3000 years, and questioned if we could use some of these results from neuroscience to create a chemically neutral framework from which philosophers could reason unencumbered by some of the moral biases that are beginning to emerge.
If we have been no closer to agreeing on a set of virtues for all people to cultivate since the time Aristotle introduced his Nichomachean Ethics on the topic, might it be easier, practically, to agree instead on which virtues to enhance in a role-specific manor? For example, the set of virtues necessary to be a good parole judge, health policy maker, or investment banker might very well differ from (and indeed conflict with) those of a fighter pilot, aid worker, psychiatrist or father. Discussion on which moral virtues to cultivate in these roles might itself be beneficial in that it might lead us to re-examine why we have those roles in the first place.
It is with you, the readers of the Practical Ethics Blog, that I hope we might begin a discussion on “what moral virtues should we enhance in which roles?”
As we begin this discussion I would just like to include two wrinkles:
1) Many people change roles throughout their lives and indeed throughout the day (psychiatrist by day, father by night). How do we deal with this multiple role requirement? Could perhaps these neuropharmacological methods of shifting moral behavior (which themselves are short-acting and reversible) be helpful in helping us make these shifts in moral roles?
2) Aristotle introduced a potentially constructive caveat when he described his virtues as “means,” which might be thought of as an optimum balance of two different character traits (for example, bravery as a mean of fearlessness and prudence, as one with too much fearlessness is rash and one with too much prudence is cowardly; excess or lack of either fearlessness or prudence might prevent one from being truly brave). So just getting ‘more of x or y trait’ may not be sufficient for moral enhancement.
-
Published November 19, 2011 | By Matt Baum
Yesterday evening in front of a record audience in the OxfordMartinSchoolbuilding, Dr. Molly Crockett delivered the Wellcome Lecture in Neuroethics: “Moral enhancement? Evidence and challenges” (a podcast of the lecture will soon appear in the events archives here)
In her engaging talk, Dr Crockett spoke of the emerging body of neuroscience research she and others have been conducting on neurobiological modifiers of moral behavior and how manipulations in neurotransmitter systems can affect that moral behavior.
For example, in a study where subjects were presented with two classic trolley problems, whether they had previously received an antidepressant that increased the availability of the neurotransmitter, serotonin, in the neuronal synapse (in this case, a Selective Serotonin Reuptake Inhibitor – SSRI) significantly shifted peoples decisions into a deontological, as opposed to consequentialist framework. Namely, the group that had received the SSRI was less likely to say it was ok to push a very large man off of a bridge in front of a trolley in order to save five workers who would certainly otherwise die.
From a deontological point of view, this increased aversion to harming others after taking the SSRI might be thought of as a moral enhancement, but might be thought of as impairment to a consequentialist.
As Professor Savulescu mentioned in his closing comments on the day, this kind of research is important because finding solutions to the grand challenges of our day – among them poverty, global warming, violence –depend in a significant way on how we treat each other as moral agents.
And it was with this background that Dr Crockett posed the very interesting question: can we agree on a list of moral virtues we should enhance? This way we could more effectively guide the research and experiments.
In the Q & A, Dr Regina Rini pointed out that philosophers have been debating a very similar question for nearly 3000 years, and questioned if we could use some of these results from neuroscience to create a chemically neutral framework from which philosophers could reason unencumbered by some of the moral biases that are beginning to emerge.
If we have been no closer to agreeing on a set of virtues for all people to cultivate since the time Aristotle introduced his Nichomachean Ethics on the topic, might it be easier, practically, to agree instead on which virtues to enhance in a role-specific manor? For example, the set of virtues necessary to be a good parole judge, health policy maker, or investment banker might very well differ from (and indeed conflict with) those of a fighter pilot, aid worker, psychiatrist or father. Discussion on which moral virtues to cultivate in these roles might itself be beneficial in that it might lead us to re-examine why we have those roles in the first place.
It is with you, the readers of the Practical Ethics Blog, that I hope we might begin a discussion on “what moral virtues should we enhance in which roles?”
As we begin this discussion I would just like to include two wrinkles:
1) Many people change roles throughout their lives and indeed throughout the day (psychiatrist by day, father by night). How do we deal with this multiple role requirement? Could perhaps these neuropharmacological methods of shifting moral behavior (which themselves are short-acting and reversible) be helpful in helping us make these shifts in moral roles?
2) Aristotle introduced a potentially constructive caveat when he described his virtues as “means,” which might be thought of as an optimum balance of two different character traits (for example, bravery as a mean of fearlessness and prudence, as one with too much fearlessness is rash and one with too much prudence is cowardly; excess or lack of either fearlessness or prudence might prevent one from being truly brave). So just getting ‘more of x or y trait’ may not be sufficient for moral enhancement.
-
What Moral Virtues Should We Enhance?
Yesterday evening in front of a record audience in the OxfordMartinSchoolbuilding, Dr. Molly Crockett delivered the Wellcome Lecture in Neuroethics: “Moral enhancement? Evidence and challenges” (a podcast of the lecture will soon appear in the events archiveshere)
In her engaging talk, Dr Crockett spoke of the emerging body of neuroscience research she and others have been conducting on neurobiological modifiers of moral behavior and how manipulations in neurotransmitter systems can affect that moral behavior.
For example, in a study where subjects were presented with two classic trolley problems, whether they had previously received an antidepressant that increased the availability of the neurotransmitter, serotonin, in the neuronal synapse (in this case, a Selective Serotonin Reuptake Inhibitor – SSRI) significantly shifted peoples decisions into a deontological, as opposed to consequentialist framework. Namely, the group that had received the SSRI was less likely to say it was ok to push a very large man off of a bridge in front of a trolley in order to save five workers who would certainly otherwise die.
From a deontological point of view, this increased aversion to harming others after taking the SSRI might be thought of as a moral enhancement, but might be thought of as impairment to a consequentialist.
As Professor Savulescu mentioned in his closing comments on the day, this kind of research is important because finding solutions to the grand challenges of our day – among them poverty, global warming, violence –depend in a significant way on how we treat each other as moral agents.
And it was with this background that Dr Crockett posed the very interesting question: can we agree on a list of moral virtues we should enhance? This way we could more effectively guide the research and experiments.
In the Q & A, Dr Regina Rini pointed out that philosophers have been debating a very similar question for nearly 3000 years, and questioned if we could use some of these results from neuroscience to create a chemically neutral framework from which philosophers could reason unencumbered by some of the moral biases that are beginning to emerge.
If we have been no closer to agreeing on a set of virtues for all people to cultivate since the time Aristotle introduced his Nichomachean Ethics on the topic, might it be easier, practically, to agree instead on which virtues to enhance in a role-specific manor? For example, the set of virtues necessary to be a good parole judge, health policy maker, or investment banker might very well differ from (and indeed conflict with) those of a fighter pilot, aid worker, psychiatrist or father. Discussion on which moral virtues to cultivate in these roles might itself be beneficial in that it might lead us to re-examine why we have those roles in the first place.
It is with you, the readers of the Practical Ethics Blog, that I hope we might begin a discussion on “what moral virtues should we enhance in which roles?”
As we begin this discussion I would just like to include two wrinkles:
1) Many people change roles throughout their lives and indeed throughout the day (psychiatrist by day, father by night). How do we deal with this multiple role requirement? Could perhaps these neuropharmacological methods of shifting moral behavior (which themselves are short-acting and reversible) be helpful in helping us make these shifts in moral roles?
2) Aristotle introduced a potentially constructive caveat when he described his virtues as “means,” which might be thought of as an optimum balance of two different character traits (for example, bravery as a mean of fearlessness and prudence, as one with too much fearlessness is rash and one with too much prudence is cowardly; excess or lack of either fearlessness or prudence might prevent one from being truly brave). So just getting ‘more of x or y trait’ may not be sufficient for moral enhancement.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου