ஜ۩۞۩ஜη λογική σκέψη έχει κάνει μια διαφορά στον κόσμο

έχουμε εξελιχθεί μια ηθική έννοια,
και αυτή η ηθική αίσθηση είναι ισχυρή, και μπορεί να εξηγήσει ένα μεγάλο μέρος της λεπτότητα μας·
Είναι πολύ πιο πλούσια από ό, τι πολλοί εμπειριστές θα πίστευε

1. Πώς οι άνθρωποι έρχονται για να έχουν νέες ηθικές ιδέες και πώς μεταφέρουν αυτές τις ιδέες με τρόπους που να πείσει τους άλλους;
2. οι λόγοι δεν μας επηρεάζουν, αλλά το πράττουν έμμεσα, μέσω των συναισθημάτων
3. οι άνθρωποι είναι αδιαπέραστη από λογικά επιχειρήματα
4. η λογική σκέψη έχει κάνει μια διαφορά στον κόσμο
5. όταν απέρριψε την θεϊσμού, πώς θα το αντικαταστήσει
6. Paul Bloom στην Ηθική Ψυχολογία

ஜ۩۞۩ஜ

ஜ۩۞۩ஜ
-

John Jackington originally shared this post:

For so long I have asked, when rejecting Theism, how will you replace it. Religion serves a purpose and develops from a fundamental human need all throughout human history. Some Atheists (perhaps fewer today) oversimplify this concept as "satisfying curiosity," or worse that religion is nothing but the manifestation of man's will to control other people. This just isn't the case. Despite what you feel about the ills/sufferings of religious history, mythology and it's religious offspring serve the highest and most vital purpose on Earth, and that is to enable the conditions of meaning, peace and fulfillment in the human mind and spirit. It is certainly possible, but very seldom that skepticism or a stark realism alone will serve these needs. Most importantly, it may serve you, but not your brother, and therefore, is incomplete. I think this article does a fantastic job at explaining this.

Collapse this post

Beyond 'New Atheism'

Most believers come to religion because of personal experience, not philosophical argument. A new brand of atheism takes this fact seriously.

-

1. John Jackington κοινή αρχικά αυτήν την ανάρτηση:
2. Για τόσο πολύ καιρό έχω ζητήσει, όταν απέρριψε την θεϊσμού, πώς θα το αντικαταστήσει. 
3. Η θρησκεία εξυπηρετεί ένα σκοπό και αναπτύσσεται από μια θεμελιώδη ανθρώπινη ανάγκη όλα σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. 
4. Μερικοί άθεοι (ίσως και λιγότερα σήμερα) υπεραπλουστεύουμε αυτήν την έννοια ως "ικανοποιητική περιέργεια," ή ακόμα χειρότερα ότι η θρησκεία δεν είναι παρά η έκφραση της επιθυμίας του ανθρώπου να ελέγχει τους άλλους ανθρώπους. 
5. Αυτό δεν είναι ακριβώς η περίπτωση. 
6. Παρά αυτό που αισθάνεστε για τα δεινά / βάσανα του θρησκευτική ιστορία, τη μυθολογία και είναι θρησκευτικός απογόνους εξυπηρετήσει την υψηλότερη και πιο ζωτικής σημασίας σκοπό στη Γη, και ότι είναι να επιτρέψει τις προϋποθέσεις του νοήματος, της ειρήνης και της εκπλήρωσης στο ανθρώπινο μυαλό και το πνεύμα. 
7. Είναι βεβαίως δυνατό, αλλά πολύ σπάνια ότι ο σκεπτικισμός ή μια σκληρή ρεαλισμό και μόνο θα εξυπηρετήσει αυτές τις ανάγκες. 
8. Το πιο σημαντικό, μπορεί να σας εξυπηρετήσει, αλλά δεν είναι ο αδελφός σας, και ως εκ τούτου, είναι ελλιπής. 
9. Νομίζω ότι αυτό το άρθρο κάνει φανταστική δουλειά στο να επεξηγεί αυτό.
10. Σύμπτυξη αυτήν την ανάρτηση
11. «Νέα Αθεϊσμός« Πέρα
12. Οι περισσότεροι πιστοί έρχονται με τη θρησκεία, λόγω της προσωπικής εμπειρίας και όχι φιλοσοφικό επιχείρημα. 
13. Ένα νέο εμπορικό σήμα του αθεϊσμού παίρνει αυτό το γεγονός στα σοβαρά.

-

Philo Solares originally shared this post:

"Paul Bloom on Moral Psychology"
Human niceness shows up in all sorts of other ways. Americans give hundreds of billions of dollars each year to charity. Now, you might be cynical about some of that giving, but some of it seems to be genuinely motivated by concern for strangers. We leave tips at restaurants. We leave tips in our hotel rooms. This last one is striking: Some of us, when leaving this hotel, will leave money for the maid, even though this act has no possible selfish benefit. It doesn’t help our reputation; it won’t improve future service. We do it anyway, because we feel that it is right.

My favorite experiment on adult human niceness was done by Stanley Milgram many years ago. Milgram was a Yale psychologist who is most famous for his obedience experiments, where he found that people would kill strangers if asked to do so in the right way. But he was also interested in niceness, and he did an experiment in which he left stamped envelopes scattered around New Haven. The question was how many of them would be delivered. And the answer was well over half. Now it wasn’t indiscriminate: If instead of a person’s name on the letter, it was “Friends of the Nazi Party”, people wouldn't deliver it. Presumably they'd look at it, they'd throw it in the garbage, they'd say to hell with that.

In a more recent study, another psychologist replicated the study but didn't even put stamps on the letters. Still, one in five letters came back.
(...)
The idea here was anticipated by Adam Smith hundreds of years ago. (...) He pointed out that when you see somebody in pain, you feel their pain — to at least some extent — as if it was yours. And you're motivated to make it go away, you're motivated to help. This is a primitive good that doesn't reduce to any other good. {Side note: See my post on mirror-neurons, if you are interested.}

It turns out that some such empathy exists even in babies. When babies hear crying, they'll start to cry themselves. Now, some very cynical psychologists worried that this isn’t empathy at all. It’s because babies are so stupid that when they hear another baby crying, they think they're crying themselves, so they get upset and they cry some more. In response, though, other psychologists did experiments where they exposed babies to tape recorded sounds of their own cries and tape recorded sounds of other baby's cries. And they found that the babies cry more to the sounds of other babies than to their own cries, suggesting this response really is other-directed. Furthermore, when a baby sees someone in pain, even silent pain, the baby will get distressed. And as soon as babies are old enough to move around their bodies, they'll try to make the pain go away. They'll stroke the other person, or they'll try to hand over a toy or a bottle.

In some recent work that Roy Baumeister mentioned in passing, Felix Warneken and Michael Tomasello set up a clever experiment where they put toddlers in situations where nobody is looking at them, and then an adult comes in, and has some sort of minor crisis, such as reaching for something and being unable to get to it, or trying to get access to a cabinet with his arms too full to open the door. And Warneken and Tomasello find that toddlers, more often than not, will spontaneously toddle over and try to help.

In my own research, I've been interested not so much in moral action or altruistic behavior, but in moral cognition, moral intelligence. And this is a series of studies that I've been doing in collaboration with Karen Wynn, my colleague at Yale, who runs the Yale Infant Lab, and a wonderful graduate student named Kiley Hamlin, who's now an Assistant Professor at the University of British Columbia.
 
We created a set of one-act morality plays. For each of these, there is a character who tries to do something and there's a good guy and there's a bad guy. These are animated figures or simple geometrical objects, or puppets. For instance, in one of our studies, a character would be struggling to get up a hill. One guy would come and push him up. Another guy would come and push him down. In another, a character would be playing with a ball. He rolls the ball to another puppet. They look at each other and the puppet rolls it back. He rolls the ball to another puppet, they look at each other, and then this other puppet runs away with the ball. In a third one-act play, there's a puppet trying to open up a transparent box. The baby can see that there is a toy in there. And one puppet comes and helps to open the box and, later, a different puppet jumps on the box, slamming it closed.

These are three examples; we have a couple of more scenarios in the works now. What we find is that if you ask toddlers of 19 months of age, “Who is the good guy?” and “Who is the bad guy?”, they respond in the same way that adults do. They point to the proactive agent, the person who helps the character achieve his goals, as the good guy, and they point to the disrupter, the thwarter, as the bad guy.

Now, maybe that’s not so exciting — these are fairly old kids. But what we've done is we've pushed the age lower and lower. In one set of studies, we present the baby with both characters, and we see where the baby will reach for, which one the baby will choose. Keep in the mind that everything is counterbalanced, and the person who's offering the choice is always blind to the roles of the different characters, to avoid the problem of unconscious cuing. Also, the parents have their eyes closed during the study.


We find that, down to six months of age, they'll reach for the good guy. We also have neutral conditions, and these tell us that they'd rather reach for the good guy than to a neutral guy, but they'd rather reach for a neutral guy than to a bad guy. This suggests that there are two forces at work — they are drawn toward the good guy and drawn away from the bad guy.

In a recent study that was just published in the journal Developmental Science, we test three-month-olds. Now, three-month-olds are blobs; they are meatloafs. They can't coordinate their actions well enough to reach. But we know from the six-month-old study that before babies reach, they look to where they're going to reach. So for the three-month-olds, we record where they look. And, as predicted, they look to the good guy, not to the bad guy.

Does this show morality, a moral instinct? No. What it shows is babies are sensitive to third-party interactions of a positive and negative nature, and this influences how they behave toward these characters, and, later on, how they talk about them. And I think that that is relevant to morality. I think it's a useful moral foundation. But how moral is it? Are these truly moral judgments? And the honest answer is we don't know. This is something that we’re actively exploring, but, as you could imagine, when you're dealing with six-month-olds, it's difficult to study. 
 
We are embarking on some experiments that try to address this issue, along with a Yale graduate student, Neha Mahajan. One aspect of mature morality is that you not only approach a good guy and avoid a bad guy, but you believe that a good guy should be rewarded and a bad guy should be punished. So we tested 19-month-olds to see whether they share this intuition. Using our usual paradigms, we have a good guy and a bad guy and we ask the children to give a treat to one of them. And what we find is they usually give it to the good guy. We also have a punishment condition, so we say to the child: You have to take a treat from one of these characters. They'll tend to take it from the bad guy.

Recently, with nine-month-olds, we did a study looking at their notions of justice. And to do this, we have a two-act play. In the first act, you have a good guy and a bad guy. And they do their good guy/bad guy actions, the ones that I described before. In the second act, what happens is two more characters come in. In one condition, one of the characters rewards the good guy and the other character punishes the good guy. And we find that babies prefer, by reaching, the character who rewarded the good guy.

Now, this is not so surprising, because we had the previous finding that babies like positive actors. Maybe this is all that’s going on. The second condition's more interesting. You have a good guy and a bad guy, then one character comes in and rewards the bad guy; another character comes in and punishes the bad guy. Now the babies robustly prefer the one who punishes the bad guy, suggesting that they will favor bad actions when they are done to those who are themselves bad. This suggests some rudimentary — and I'm happy to put into square quotes — some rudimentary sense of “justice”.

There are other studies looking at baby morality from Rene Baillargeon’s lab at University of Illinios and Luca Surian’s lab from University of Trento as well as from other labs. These also support the idea that there's both a surprisingly precocious grasp of moral notions and a surprisingly precocious propensity for moral action. Now, some would argue that I could stop my talk now because I've solved the problem I've set out to answer. The human niceness that we are interested in exists in babies; it is part of our hard-wired inheritance. We are, as Dacher Keltner put it, “born to be good”. To the extent you find a narrowing of this kindness in adults, this is due to the corrupting forces of culture and society.

This is not the argument I wish to make. I find the idea of an innately pure kindness to be extremely implausible. For one thing, our brains have evolved through natural selection. And that means that the main force that shaped our psyche is differential reproductive success. Our minds have evolved through processes such as kin selection and reciprocal altruism. We should therefore be biased in favor of those who share our genes at the expense of those who don't, and we should be biased in favor of those who we are in continued interaction with at the expense of strangers. 
 
Also, there is now a substantial amount of developmental evidence suggesting that this kindness that we see early on is parochial. It is narrow. It is applies to those that a baby is in immediate contact with, and does not extend more generally until quite late in development.

Here are some sources of evidence for this claim. We've known for a long time that babies are biased towards the familiar when it comes to individuals. A baby will prefer to look at her mother's face than the face of a stranger. A baby will prefer to listen to her mother's voice as opposed to the voice of a stranger. This bias also extends to categories. Babies prefer to listen to their native language rather than to a language that's different from theirs. Babies who are raised in white households prefer to look at white people than at black people. Babies who are raised in black households prefer to look at black people than at white people.
We know that this last fact isn't because the babies know that they themselves are white or black, because babies that are raised in multi-ethnic environments show no bias. It has to do with the people around them. And as they get older, this bias in preference translates into a bias in behavior. Young children prefer to imitate and learn from who look like them and those who speak the same language as them. Around the age of nine months, they'll show stranger anxiety — they avoid new people.

There are also studies now with preschool children, older children, and adolescents that show that it is fairly easy to get them to categorize in favor their own group over others, even when the group is established in the most minimal and arbitrary circumstances. This is all based on Taijfel’s work on “minimal groups”. For instance, in experiments by Bigler and others, you take a bunch of children and you say okay, kids, I have some red t-shirts and blue t-shirts, I'm just going to give them to you guys. You get the children to put on the t-shirts, so that now you have a red t-shirt group and the blue t-shirt group. Now you approach a child from the red t-shirt group, and you say: I have some candy to give out, and you can't get any, but I'm asking you how you give it to other people. Who do you want to give it to? Do you want to give it to everybody equally, or you want to give it more to the red or more to the blue?
It turns out that children are biased to give more to their own group, even when they don’t personally profit from the giving. And hen asked about the properties of their group — who's nice, who's mean, who's smart, who's stupid — a child who just put on a red t-shirt will tend to favor the red t-shirt group over the blue t-shirt group — even though it’s perfectly clear that the assigned were divided on an arbitrary basis.

Yet another bit of bad news about human nature comes from economic games. Many of you are familiar with the ultimatum game, and this is just one of a series of games thought up by behavioral economists that purport to show niceness among adults, that we are generous in certain ways. Now, I am highly skeptical about what these studies really show, and we could talk about that in the question period. But what's interesting for these purposes is that children behave quite differently from adults in these games.

I'll give you one example. This is the dictator game. The dictator game is actually even simpler than the ultimatum game. I choose two people at random. One of them, the subject, is lucky. He gets some money, say $100. Now he can give as much as he wants to the other individual, everything from the entire $100 to nothing to all. This other person will never know who made the choice — it’s entirely anonymous.
From a self-interested perspective, the subject should just keep all the money. But what you find is that people actually give. People give roughly 30 percent. Some people give nothing, but some people give half, and some people even give more than half. This is surprisingly nice. Ernst Fehr and Simon Gachter recently did this with children. What they did was set up a very simple ultimatum game. They gave children two candies. And they say to each child: You can either keep both candies or you can give one of them to this stranger.

Seven- and eight-year-olds will often choose to do a split. But younger children almost always keep both candies. So to the extent there is generosity to strangers, it emerges late. Now, one problem with the standard ultimatum game is that you are pitting two impulses against each other. The child might have an equity/kindness/fairness impulse, so there is a desire to share, but the child might also like candies, so there's a desire to keep both of them. You're pitting them against each other. Maybe children’s hunger trumps their generosity. 


Fehr and Gachter explored this with another study. The child got to choose between either getting a candy and giving another person a candy versus getting a candy and giving the other person nothing. Now, from a consequentialist point of view, this is not a head-scratcher. There are not two competing impulses. One can be nice without suffering any penalty. But, until about the age of seven or eight, children are perfectly indifferent. The numbers are about 50 percent — they don't care. It's not like they hate the other anonymous person and want to deprive him of the candy, it is that they have no feelings either way.

This shouldn’t surprise us. Maybe it’s even better that we could have expected. The dominant trend of humanity has been to view strangers — non-relatives, those from other tribes — with hatred, fear and disgust. Jared Diamond talks about the groups in Papua New Guinea that he encountered. And he points out, for individual to leave his or her tribe and just walk into another, strange tribe would be tantamount to suicide. Others have observed that the words that human groups use to describe themselves and others reflect this same animus towards strangers. So groups tend to have a word for themselves that often means something like person or human. Then they have a word for other people. And now sometimes this is just “The Others”, like in the TV show "Lost”. But sometimes they describe the other group using the same word they use for prey, or food.

So there’s a puzzle, then, because the niceness we see now in the world today, by at least some people in the world, seems to clash with our natural morality, which is nowhere near as nice. How did we end up bridging the gap? How have we gotten so much nicer?


Note that I'm been focusing here on questions of our kindness to strangers, but this question could be asked about other aspects of morality, such as the origin of new moral ideas, such that slavery is wrong or that we shouldn’t be sexist or racist. 
 
These are deep puzzles. I’ll end this talk with two compatible theories of the emergence of mature human kindness.

The first involves increased interdependence. This is something that Robert Wright has been arguing in a series of books, and Peter Singer and Steven Pinker have also discussed it, in different forms. The idea is that as you come into connect with more and more people, in a situation where there is interdependence, where your life is improved by being able to connect with the other person, where there is a non-zero-sum relationship, you will come to care about their fates.

This is niceness grounded in enlightened selfishness. As Robert Wright once said in a talk, “One of the reasons I don't want to bomb the Japanese is that they built my minivan.” Because he's in a commercial relation to these people, his compassion gets extended to where it wouldn't have otherwise been. 
 
There is some support for this view, coming from a study by Joseph Henrich and his colleagues that was published in Science a few months ago. Henrich et al. looked at 15 societies, and they had the people in these societies play a series of economic games. They found considerable variation in how nice people are to anonymous strangers, and then did some analyses to see what determines this niceness. One finding is that capitalism [or, more generally, a 'market system'] makes people nicer. That is, immersion in a market economy has a significant relationship with how nice we are to anonymous strangers, presumably because if you're in a market economy, you're used to dealing with other people in long-term relationships, even if they're not your family and they're not your friends. The second factor was membership in a world religion — Christianity or Islam. This makes people nicer, perhaps because it immerses people into a larger social group and entrains them to deal with strangers.

Another explanation for the increase in human niceness is the power of stories. It is one of the consequences of fiction and of journalism is that they can bring distant people closer to you. You can come to think of them as if they are kin or neighbors. This can extend one's sympathies towards individuals, but, as Martha Nussbaum and many others have argued, it can also expand one's sympathy towards groups.

Consider moral progress in the United States, I think that the great moral change in our society over the last 50 to 100 years has been the changing attitudes of whites towards African-Americans. And the great moral change in the last ten years has been in straight people's attitudes towards gay people. I think for both cases, the engine driving this change was not philosophical argument or theological pronouncements or legal analyses, it was fiction. It was imagination. It was being exposed to members of these other groups in sympathetic contexts. I would argue, more specifically, that one of the great forces of moral change in our time is the American sitcom.
 
I'll end by saying that this speaks to one of the issues that occupies many people in this room, which is the role of rational deliberation in morality. There seems to be a contradiction here. On the one hand, social psychologists have a million demonstrations that people are impervious to rational argument. And so the reason why I've come to my views about slavery or gay people or whatever, is most likely not because somebody gave me a real persuasive argument. On the other hand, we know full well that rational thought has made a difference in the world. Just as a recent example, Peter Singer's thoughts on issues such as how to treat non-human animals have changed the world.

I think one way out of this — and this is very similar to something that Jonathan Haidt has argued — is that reasons do affect us, but they do so indirectly, through the medium of emotions. If so, this suggests a research project of tremendous importance, one that asks: How do people come to have new moral ideas and how do they convey these ideas in ways that persuade others?

I've made three arguments here. The first is that humans are in a very interesting way, nice. The second is that we have evolved a moral sense, and this moral sense is powerful, and can explain much of our niceness. It is far richer than many empiricists would have believed. But the third argument is that this moral sense is not enough. That accomplishments we see and we admire so much in our species are due to factors other than our evolutionary history. They are due to our culture, our intelligence and our imagination.

Collapse this post

Edge: PAUL BLOOM: The New Science of Morality

-

Philo Solares αρχικά κοινού αυτήν την ανάρτηση:
"Paul Bloom στην Ηθική Ψυχολογία"
Ανθρώπινα λεπτότητα εμφανίζεται σε όλα τα είδη της με άλλους τρόπους. Αμερικανοί δίνουν εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Τώρα, ίσως να είναι κυνικός σχετικά με ορισμένα που δίνει, αλλά ορισμένες εξ αυτών φαίνεται να είναι πραγματικά απόρροια της ανησυχίας για τους ξένους. Αφήνουμε συμβουλές στα εστιατόρια. Αφήνουμε συμβουλές στα δωμάτια του ξενοδοχείου μας. Αυτό το τελευταίο είναι εντυπωσιακή: Μερικοί από μας, φεύγοντας από το ξενοδοχείο, θα αφήσει τα χρήματα για την καθαριότητα, ακόμη και αν αυτή η πράξη δεν έχει καμία δυνατότητα εγωιστικό όφελος. Δεν βοηθά τη φήμη μας?, Δεν θα βελτιώσει το μέλλον των υπηρεσιών. Εμείς το κάνουμε ούτως ή άλλως, γιατί πιστεύουμε ότι είναι σωστό.

Αγαπημένο μου πείραμα για ενήλικα ανθρώπινα λεπτότητα έγινε από την Stanley Milgram πριν από πολλά χρόνια. Ο Μίλγκραμ είχε ένας ψυχολόγος του Yale, που είναι πιο διάσημος για τα πειράματά υπακοή του, όπου διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι θα σκοτώσει ξένους, αν ζητηθεί να το πράξουν με το σωστό τρόπο. Αλλά ήταν επίσης ενδιαφέρονται για λεπτότητα, και έκανε ένα πείραμα με τον οποίο έφυγε από φακέλους με γραμματόσημα διάσπαρτα γύρω από New Haven. Το ερώτημα ήταν πόσα από αυτά θα πρέπει να παραδοθεί. Και η απάντηση ήταν πάνω από το ήμισυ. Τώρα δεν ήταν αδιάκριτη: Αν αντί για το όνομα ενός ατόμου σχετικά με την επιστολή, ήταν «Φίλοι του Ναζιστικού κόμματος", οι άνθρωποι δεν θα το παραδώσει. Πιθανώς θα έπαιρνα το κοιτάξετε, θα έπαιρνα το ρίξει στα σκουπίδια, που είχε πει στην κόλαση με αυτό.

Σε μια πιο πρόσφατη μελέτη, ένας άλλος ψυχολόγος αναπαραχθεί η μελέτη, αλλά δεν είχε τεθεί ακόμη σφραγίδα με τα γράμματα. Ακόμα, ένας στους πέντε επιστολές επέστρεψε.
(...)
Η ιδέα εδώ ήταν αναμενόμενη από τον Adam Smith, εκατοντάδες χρόνια πριν. (...) Ο ίδιος τόνισε ότι όταν βλέπεις κάποιον στον πόνο, να νιώθεις τον πόνο τους - τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό - σαν να ήταν δική σας. Και είστε έτοιμοι να κάνετε να πάει μακριά, είστε πρόθυμοι να βοηθήσουν. Αυτή είναι μια πρωτόγονη καλό που δεν μειώνει σε κανένα άλλο καλό. {Παρένθεση:. Δείτε τη θέση μου σε νευρώνες καθρέφτη-, αν σας ενδιαφέρει}

Αποδεικνύεται ότι κάποια τέτοια εμπάθεια υπάρχει ακόμα και στα μωρά. Όταν τα μωρά ακούν να κλαίει, θα αρχίσουν να κλαίνε. Τώρα, μερικές πολύ κυνική ψυχολόγοι ανησυχούν ότι αυτό δεν είναι εμπάθεια καθόλου. Είναι επειδή τα μωρά είναι τόσο ηλίθιος που όταν ακούνε ένα άλλο κλάμα του μωρού, που πιστεύουν ότι είναι κλάμα τους, έτσι ώστε να εκνευρίζεστε και να φωνάζουν λίγο περισσότερο. Σε απάντηση, όμως, άλλοι ψυχολόγοι έκαναν πειράματα όπου εκτίθενται τα μωρά στην ταινία καταγράφονται ήχους της δικής κραυγές τους και την ταινία καταγράφεται ήχους των άλλων κραυγές του μωρού. Και διαπίστωσαν ότι τα μωρά κλαίνε περισσότερο με τους ήχους των άλλων τα μωρά από τις δικές τους φωνές, γεγονός που υποδηλώνει αυτή η απάντηση είναι πραγματικά άλλους-σκηνοθεσία. Επιπλέον, όταν ένα μωρό βλέπει κάποιος τον πόνο, ακόμη και σιωπηλό πόνο, το μωρό θα πάρει στενοχωρημένος. Και μόλις τα μωρά είναι αρκετά μεγάλος για να κινηθεί γύρω από το σώμα τους, θα προσπαθήσουν να κάνουν τον πόνο να πάει μακριά. Θα εγκεφαλικό επεισόδιο το άλλο άτομο, ή θα προσπαθήσει να παραδώσει ένα παιχνίδι ή ένα μπουκάλι.

Σε ορισμένες πρόσφατες εργασίες που Roy Baumeister αναφέρονται εν παρόδω, Felix Warneken και Michael Tomasello δημιουργήσει ένα έξυπνο πείραμα, όπου βάζουν τα μικρά παιδιά σε καταστάσεις όπου κανείς δεν εξετάζει τους, και στη συνέχεια ένας ενήλικας έρχεται, και έχει κάποιου είδους μικρή κρίση, όπως Καθώς η προσέγγιση για κάτι και να μην μπορούν να πάρουν σε αυτό, ή προσπαθούν να αποκτήσουν πρόσβαση σε ένα γραφείο με τα χέρια του, πάρα πολύ πλήρης για να ανοίξει την πόρτα. Και Warneken και Tomasello διαπιστώσετε ότι τα μικρά παιδιά, τις περισσότερες φορές, θα πάω βόλτα πάνω αυθόρμητα και να προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε.

Στη δική μου έρευνα, έχω αρχίσει να ενδιαφέρομαι όχι τόσο στην ηθική δράση ή την αλτρουιστική συμπεριφορά, αλλά στην ηθική γνωστική, ηθική νοημοσύνη. Και αυτό είναι μια σειρά από μελέτες που έχω κάνει σε συνεργασία με την Karen Wynn, ο συνάδελφός μου στο Yale, ο οποίος διευθύνει το Εργαστήριο Βρεφών Yale, και μια θαυμάσια μεταπτυχιακός φοιτητής που ονομάζεται Kiley Hamlin, ο οποίος είναι τώρα επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολούμπια. 
 
 Δημιουργήσαμε ένα σύνολο από μονόπρακτα ηθική. Για καθένα από αυτά, υπάρχει ένας χαρακτήρας που προσπαθεί να κάνει κάτι και υπάρχει ένα καλό παιδί και υπάρχει ένας κακός τύπος. Αυτά είναι κινούμενα στοιχεία ή απλά γεωμετρικά αντικείμενα, ή μαριονέτες. Για παράδειγμα, σε μία από τις μελέτες μας, ένας χαρακτήρας που θα αγωνίζεται για να πάρει επάνω σε ένα λόφο. Ένας τύπος θα ερχόταν και θα ωθήσει τον επάνω. Ένας άλλος θα έρθει και σπρώξτε τον προς τα κάτω. Σε μια άλλη, ένας χαρακτήρας θα παίζει με μια μπάλα. Ο κυλά η μπάλα σε άλλη μαριονέτα. Κοιτάζουν ο ένας στον άλλο και η μαριονέτα κυλά πίσω. Ο κυλά η μπάλα σε άλλη μαριονέτα, να δούμε ο ένας τον άλλον, και τότε αυτή η άλλη μαριονέτα το σκάει με την μπάλα. Σε ένα τρίτο μονόπρακτο, υπάρχει μια μαριονέτα προσπαθεί να ανοίξει ένα διαφανές κουτί. Το μωρό μπορεί να δει ότι υπάρχει ένα παιχνίδι εκεί. Και μια μαριονέτα έρχεται και βοηθά να ανοίξει το παράθυρο και, αργότερα, σε διαφορετικό άλματα μαριονέτα στο κουτί, που χτυπά το κλειστό.

Αυτά είναι τρία παραδείγματα? Έχουμε μερικά περισσότερα σενάρια στα έργα τώρα. Αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι αν ρωτήσεις τα μικρά παιδιά από 19 μηνών, «Ποιος είναι ο καλός;" και "Ποιος είναι ο κακός;", ​​ανταποκρίνονται με τον ίδιο τρόπο που οι ενήλικες. Τονίζουν την ενεργό παράγοντα, το άτομο που βοηθά το χαρακτήρα επιτύχει τους στόχους του, όπως ο καλός, και το σημείο της διαταραχής, η ματαιώτης, όπως ο κακός.

Τώρα, ίσως αυτό δεν είναι τόσο συναρπαστικό - αυτά είναι αρκετά παλιά τα παιδιά. Αλλά αυτό που έχουμε κάνει είναι ότι έχουμε ωθείται από την ηλικία και πιο χαμηλά. Σε μια σειρά μελετών, σας παρουσιάζουμε το μωρό με δύο χαρακτήρες, και το βλέπουμε όπου το μωρό θα φτάσει για, ποιο το μωρό θα επιλέξει. Κρατήστε στο μυαλό ότι όλα είναι αντισταθμίζεται, και το πρόσωπο που του προσφέρει η επιλογή είναι πάντα τυφλός για τους ρόλους των διαφόρων χαρακτήρων, για να αποφευχθεί το πρόβλημα του ασυνείδητου cuing. Επίσης, οι γονείς έχουν τα μάτια τους κλειστά κατά τη διάρκεια της μελέτης. 


Διαπιστώνουμε ότι, κάτω από την ηλικία των έξι μηνών, θα φθάσει για το καλό παιδί. Έχουμε επίσης ουδέτερες συνθήκες, και αυτές μας λένε ότι θα προτιμούσα να φτάσετε για το καλό παιδί από ό, τι σε έναν ουδέτερο τύπος, αλλά θα προτιμούσα να φτάσει για μια ουδέτερη άντρας από ό, τι σε ένα κακό. Αυτό δείχνει ότι υπάρχουν δύο δυνάμεις στην εργασία - έχουν καθοριστεί προς το καλό παιδί και που μακριά από το κακό.

Σε μια πρόσφατη μελέτη που μόλις δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Science Αναπτυξιακή, εμείς δοκιμή τριών μηνών-olds. Τώρα, τρεις μήνες-olds είναι σταγόνες? Είναι meatloafs. Δεν μπορούν να συντονίζουν τις ενέργειές τους αρκετά καλά για να φτάσει. Αλλά ξέρουμε από τα έξι μηνών μελέτη ότι πριν φτάσουν τα μωρά, ψάχνουν εκεί όπου πρόκειται να φτάσει. Έτσι, για την τρίμηνη-olds, καταγράφουμε όπου φαίνονται. Και, όπως αναμενόταν, θα κοιτάξουμε το καλό παιδί, να μην τον κακό.

Μήπως αυτό δείχνει την ηθική, την ηθική ένστικτο; Όχι Αυτό που δείχνει είναι τα μωρά είναι ευαίσθητα σε τρίτους αλληλεπιδράσεων μιας θετικής και αρνητικής φύσης, και αυτό επηρεάζει το πώς συμπεριφέρονται προς αυτούς τους χαρακτήρες, και, αργότερα, πώς θα μιλήσουμε για αυτά. Και νομίζω ότι αυτό έχει σχέση με την ηθική. Νομίζω ότι είναι ένα χρήσιμο ηθική βάση. Αλλά πόσο ηθικό είναι αυτό; Είναι αυτά τα πραγματικά ηθικές κρίσεις; Και η ειλικρινής απάντηση είναι δεν γνωρίζουμε. Αυτό είναι κάτι που είμαστε ενεργά την εξερεύνηση, αλλά, όπως μπορείτε να φανταστείτε, όταν έχουμε να κάνουμε με έξι-μήνας-olds, είναι δύσκολο να μελετηθούν. Ξεκινάμε με μερικά πειράματα που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν αυτό το ζήτημα, μαζί με έναν φοιτητή του Yale πτυχιούχος, Neha Mahajan. Μια πτυχή του ώριμου ηθική είναι ότι δεν πλησιάζετε μόνο καλό παιδί και να αποφύγει κακός, αλλά πιστεύουν ότι ένα καλό παιδί θα πρέπει να επιβραβεύεται και ένας κακός τύπος πρέπει να τιμωρείται. Γι 'αυτό και δοκιμάζονται 19-μήνας-olds για να δείτε εάν συμμερίζονται αυτήν την διαίσθηση. Χρησιμοποιώντας τη συνήθη παραδείγματα μας, έχουμε ένα καλό παιδί και ένας κακός τύπος και ζητάμε από τα παιδιά για να δώσει μια θεραπεία σε ένα από αυτά. Και αυτό που βρίσκουμε είναι που δίνουν συνήθως στον καλό παιδί. Έχουμε επίσης έναν όρο τιμωρία, έτσι λέμε στο παιδί: Θα πρέπει να πάρει τη θεραπεία από έναν από αυτούς τους χαρακτήρες. Θα έχουν την τάση να το πάρετε από το κακό.

Πρόσφατα, με εννέα μηνών-olds, κάναμε μια μελέτη για τους αντιλήψεις της δικαιοσύνης. Και για να γίνει αυτό, έχουμε δύο πράξη παιχνίδι. Στην πρώτη πράξη, έχετε ένα καλό παιδί και ένας κακός τύπος. Και κάνουν καλό παιδί / κακός ενέργειές τους τύπος, αυτά που περιέγραψα πριν. Στη δεύτερη πράξη, αυτό που συμβαίνει είναι δύο ακόμη χαρακτήρες έρθει μέσα Σε μια κατάσταση, ένας από τους χαρακτήρες ανταμείβει ο καλός και ο άλλος χαρακτήρας τιμωρεί το καλό παιδί. Και διαπιστώνουμε ότι τα μωρά προτιμούν, με την επίτευξη, το χαρακτήρα που ανταμείβεται το καλό παιδί.

Τώρα, αυτό δεν είναι και τόσο περίεργο, γιατί είχαμε την προηγούμενη διαπίστωση ότι τα μωρά σαν θετική φορέων. Ίσως αυτό είναι το μόνο που συμβαίνει. Η δεύτερη προϋπόθεση είναι πιο ενδιαφέρουσα. Έχετε ένα καλό παιδί και ένας κακός τύπος, τότε ένας χαρακτήρας έρχεται και επιβραβεύει τον κακό? Άλλο χαρακτήρα έρχεται και τιμωρεί το κακό. Τώρα τα μωρά προτιμούν σθεναρά αυτός που τιμωρεί το κακό, γεγονός που υποδηλώνει ότι θα ευνοήσει τις κακές ενέργειες, όταν γίνονται σε εκείνους που είναι οι ίδιοι κακοί. Αυτό δείχνει κάποια στοιχειώδη - και είμαι ευτυχής να τεθεί σε πλατεία εισαγωγικά - κάποια στοιχειώδη αίσθηση της "δικαιοσύνης".

Υπάρχουν και άλλες μελέτες που εξετάζουν την ηθική του μωρού από το εργαστήριο Rene Baillargeon του στο Πανεπιστήμιο της Illinios και εργαστήριο Luca Surian από το Πανεπιστήμιο του Τρέντο, καθώς και από άλλα εργαστήρια. Αυτές, επίσης, υποστηρίζουν την ιδέα ότι υπάρχει τόσο ένα εκπληκτικά πρώιμη κατανόηση των ηθικών εννοιών και ένα εκπληκτικά πρώιμη τάση για ηθική δράση. Τώρα, ορισμένοι υποστηρίζουν ότι θα μπορούσα να σταματήσει την ομιλία μου τώρα γιατί έχω λύσει το πρόβλημα που έχω σκοπό να απαντήσει. Η ανθρώπινη λεπτότητα που μας ενδιαφέρει υπάρχει στα μωρά? Είναι μέρος του συρματωμένα κληρονομιά μας. Είμαστε, όπως Dacher Keltner το έθεσε, «γεννήθηκε για να είναι καλό». Στο βαθμό που θα βρείτε στον περιορισμό αυτής της καλοσύνης στους ενήλικες, αυτό οφείλεται στην διαφθείρει τις δυνάμεις του πολιτισμού και της κοινωνίας.

Αυτό δεν είναι το επιχείρημα που ήθελα να κάνω. Θεωρώ ότι η ιδέα μιας εγγενώς καθαρή καλοσύνη να είναι εξαιρετικά απίθανη. Για ένα πράγμα, οι εγκέφαλοί μας έχουν εξελιχθεί μέσω της φυσικής επιλογής. Και αυτό σημαίνει ότι η κύρια δύναμη που διαμόρφωσαν την ψυχή μας είναι διαφορικό αναπαραγωγική επιτυχία. Τα μυαλά μας έχουν εξελιχθεί μέσα από διαδικασίες όπως η συγγενής επιλογή και αμοιβαία αλτρουισμό. Θα πρέπει, επομένως, να μεροληπτήσει υπέρ εκείνων που μοιράζονται τα γονίδιά μας σε βάρος εκείνων που δεν έχουν, και θα πρέπει να μεροληπτήσει υπέρ εκείνων που είμαστε σε συνεχή αλληλεπίδραση με εις βάρος των ξένων. Επίσης, υπάρχει τώρα ένα σημαντικό ποσό της αναπτυξιακής στοιχεία που δείχνουν ότι αυτή η καλοσύνη που βλέπουμε νωρίς είναι ενοριακός. Είναι στενό. Είναι ισχύει για εκείνους που ένα μωρό είναι σε άμεση επαφή με, και δεν επεκτείνεται γενικότερα μέχρι αρκετά αργά στην ανάπτυξη.

Εδώ είναι μερικές πηγές στοιχείων για τον ισχυρισμό αυτό. Έχουμε γνωστό εδώ και πολύ καιρό ότι τα μωρά είναι προκατειλημμένη προς το γνώριμο, όταν πρόκειται για μεμονωμένα άτομα. Ένα μωρό θα προτιμήσουν να την κοιτάξει της μητέρας της από το πρόσωπο ενός αγνώστου. Ένα μωρό θα προτιμούσαν να ακούσουν τη φωνή της μητέρας της, σε αντίθεση με τη φωνή ενός ξένου. Αυτή η προκατάληψη επεκτείνεται και σε κατηγορίες. Τα μωρά προτιμούν να ακούν τη μητρική τους γλώσσα και όχι σε μια γλώσσα που είναι διαφορετική από την δική τους. Τα μωρά που μεγαλώνουν σε λευκό νοικοκυριά προτιμούν να δούμε λευκούς ανθρώπους από ό, τι σε μαύρους. Τα μωρά που μεγαλώνουν σε μαύρο νοικοκυριά προτιμούν να δούμε μαύρους ανθρώπους από ό, τι σε λευκούς ανθρώπους.
Γνωρίζουμε ότι το τελευταίο αυτό γεγονός δεν οφείλεται στο γεγονός ότι τα μωρά ξέρουν ότι οι ίδιοι είναι άσπρα ή μαύρα, γιατί τα μωρά που μεγαλώνουν σε πολυεθνικό περιβάλλον δείχνουν καμία προκατάληψη. Έχει να κάνει με τους ανθρώπους γύρω τους. Και καθώς γερνούν, την στρέβλωση αυτή μεταφράζεται προτίμηση σε μια προκατάληψη στη συμπεριφορά. Τα μικρά παιδιά προτιμούν να μιμηθούν και να μάθουν από που μοιάζουν με αυτούς και εκείνους που μιλούν την ίδια γλώσσα με αυτούς. Γύρω από την ηλικία των εννέα μηνών, θα δείχνουν το άγχος ξένος - αποφεύγουν τους νέους ανθρώπους.

Υπάρχουν επίσης μελέτες που τώρα με τα παιδιά προσχολικής ηλικίας, τα μεγαλύτερα παιδιά και εφήβους που δείχνουν ότι είναι αρκετά εύκολο να τους πάρει για να κατηγοριοποιήσει υπέρ δική τους ομάδα σε σχέση με άλλους, ακόμα και όταν η ομάδα είναι εγκατεστημένη στην πιο ελάχιστη και αυθαίρετες συνθήκες. Όλα αυτά είναι με βάση την εργασία Taijfel με τίτλο «ελάχιστες ομάδες". Για παράδειγμα, σε πειράματα με Bigler και άλλους, να πάρετε μια δέσμη των παιδιών και λέτε εντάξει, παιδιά, έχω μερικές κόκκινες μπλούζες και μπλε t-shirts, είμαι απλώς πρόκειται να τους δώσει για να σας παιδιά. Μπορείτε να πάρετε τα παιδιά να έχουν διατεθεί στην t-shirts, έτσι ώστε τώρα έχετε ένα κόκκινο t-shirt της ομάδας και το μπλε t-shirt της ομάδας. Τώρα μπορείτε προσέγγιση ενός παιδιού από την κόκκινη ομάδα t-shirt, και λέτε: Έχω κάποια καραμέλα για να δώσει έξω, και δεν μπορείτε να έχετε, αλλά ρωτάω πώς το δίνετε σε άλλα άτομα. Ποιος θέλετε να το δώσει σε; Θέλετε να το δώσει σε όλους εξίσου, ή θέλετε να το δώσει περισσότερα για το κόκκινο ή περισσότερο για να το μπλε;
Αποδεικνύεται ότι τα παιδιά είναι προκατειλημμένη να δώσουν περισσότερα για τη δική τους ομάδα, ακόμα και όταν δεν προσωπικά κέρδη από την παροχή. Και κότα ρώτησε σχετικά με τις ιδιότητες της ομάδας τους - που είναι ωραίο, ο οποίος είναι μέσος, ο οποίος είναι έξυπνος, ο οποίος είναι ηλίθιος - ένα παιδί που μόλις τεθεί σε κόκκινο t-shirt θα τείνει να ευνοήσει το κόκκινο t-shirt της ομάδας πάνω από το μπλε ομάδας t-shirt - ακόμα κι αν είναι απολύτως σαφές ότι η ανάθεση χωρίστηκαν σε αυθαίρετη βάση.

Ακόμα ένα κομμάτι των κακών ειδήσεων για την ανθρώπινη φύση προέρχεται από την οικονομική παιχνίδια. Πολλοί από εσάς είναι εξοικειωμένοι με το παιχνίδι τελεσίγραφο, και αυτό είναι μόνο ένα από μια σειρά από παιχνίδια σκέψης από τη συμπεριφορά των οικονομολόγων που αποβλέπει στο να αποδείξει λεπτότητα μεταξύ των ενηλίκων, ότι είμαστε γενναιόδωροι με συγκεκριμένους τρόπους. Τώρα, είμαι πολύ επιφυλακτικός για το τι αυτές οι μελέτες δείχνουν πραγματικά, και θα μπορούσαμε να μιλήσουμε γι 'αυτό κατά την περίοδο ερώτηση. Αλλά αυτό που είναι ενδιαφέρον για τους σκοπούς αυτούς είναι ότι τα παιδιά συμπεριφέρονται πολύ διαφορετικά από τους ενήλικες σε αυτά τα παιχνίδια.

Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Αυτό είναι το παιχνίδι δικτάτορα. Το παιχνίδι δικτάτορας είναι στην πραγματικότητα ακόμα πιο απλή από ό, τι το παιχνίδι τελεσίγραφο. Έχω επιλέξει δύο άτομα τυχαία. Ένα από αυτά, το θέμα, είναι τυχερός. Παίρνει κάποια χρήματα, ας πούμε $ 100. Τώρα μπορεί να δώσει όσο θέλει να το άλλο άτομο, τα πάντα, από το σύνολο $ 100 σε τίποτα σε όλους. Αυτό το άλλο πρόσωπο που ποτέ δεν θα γνωρίζει ποιος έκανε την επιλογή - είναι εντελώς ανώνυμη.
Από μια ιδιοτελή άποψη, το θέμα θα πρέπει να κρατήσει μόνο τα χρήματα. Αλλά αυτό που θα βρείτε είναι ότι οι άνθρωποι στην πραγματικότητα δίνουν. Οι άνθρωποι δίνουν περίπου 30 τοις εκατό. Μερικοί άνθρωποι δίνουν τίποτα, αλλά μερικοί άνθρωποι δίνουν το μισό, και μερικοί άνθρωποι δίνουν ακόμα περισσότερο από το μισό. Αυτό είναι εκπληκτικά όμορφη. Ernst Fehr και Simon Gachter έκανε πρόσφατα αυτό με τα παιδιά. Αυτό που έκανε ήταν να δημιουργηθεί ένα πολύ απλό παιχνίδι τελεσίγραφο. Έδωσαν παιδιά δύο καραμέλες. Και λένε για κάθε παιδί: Μπορείτε να κρατήσετε είτε και τα δύο καραμέλες ή μπορείτε να δώσετε ένα από αυτά σε αυτό το ξένο 
.
Επτά-και οκτώ ετών θα επιλέγουν συχνά να κάνει ένα split. Ωστόσο, τα μικρότερα παιδιά είναι σχεδόν πάντα διατηρηθούν και τα δύο καραμέλες. Έτσι, στο βαθμό που υπάρχει γενναιοδωρία προς τους ξένους, προκύπτει αργά. Τώρα, ένα πρόβλημα με το πρότυπο παιχνίδι τελεσίγραφο είναι ότι είστε ευλογίαση δύο ωθήσεις ένας εναντίον του άλλου. Το παιδί μπορεί να έχει ίδια κεφάλαια / καλοσύνη / δικαιοσύνη ώθηση, ώστε να υπάρχει η επιθυμία να μοιραστούν, αλλά το παιδί θα ήθελε, επίσης, καραμέλες, έτσι υπάρχει μια επιθυμία να κρατήσει και τους δύο. Είσαι τους ευλογίαση ένας εναντίον του άλλου. Ίσως ατού της πείνας των παιδιών γενναιοδωρία τους.


Fehr και Gachter διερευνηθεί αυτή με μια άλλη μελέτη. Το παιδί πήρε να επιλέξετε ανάμεσα είτε να πάρει μια καραμέλα και δίνει ένα άλλο πρόσωπο σε σχέση με μια καραμέλα να πάρει μια καραμέλα και δίνει το άλλο άτομο τίποτα. Τώρα, από ένα σημείο συνεπειοκρατικές άποψη, αυτό δεν είναι ένα κεφάλι-τσουγγρανιστής. Δεν υπάρχουν δύο ανταγωνιστικά ερεθίσματα. Κάποιος μπορεί να είναι ωραία χωρίς να υποστεί καμία ποινή. Αλλά, μέχρι περίπου την ηλικία των επτά ή οκτώ, τα παιδιά είναι απολύτως αδιάφορη. Οι αριθμοί είναι περίπου 50 τοις εκατό - δεν τους νοιάζει. Δεν είναι σαν να μισούν το άλλο ανώνυμο πρόσωπο και θέλουν να του στερήσει την καραμέλα, είναι ότι δεν έχουν συναισθήματα ή τον άλλο τρόπο.

Αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Ίσως είναι ακόμα καλύτερο που θα μπορούσαμε να έχουμε το αναμενόμενο. Η κυρίαρχη τάση της ανθρωπότητας έχει για να το δείτε ξένους - μη συγγενείς, εκείνων που προέρχονται από άλλες φυλές - με μίσος, φόβο και αηδία. Jared Diamond μιλά για τις ομάδες στην Παπούα Νέα Γουινέα που συνάντησε. Και ο ίδιος επισημαίνει, για το άτομο να αφήσει του ή της φυλής και μόνο με τα πόδια σε ένα άλλο, περίεργη φυλή θα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία. Άλλοι έχουν παρατηρήσει ότι τα λόγια ότι η ανθρώπινη ομάδες χρησιμοποιούν για να περιγράψουν τον εαυτό τους και τους άλλους αντικατοπτρίζουν αυτή την ίδια animus προς τους ξένους. Έτσι ομάδες τείνουν να έχουν μια λέξη για τον εαυτό τους αυτό σημαίνει ότι συχνά κάτι σαν άτομο ή άνθρωπο. Στη συνέχεια, έχουν μια λέξη για τους άλλους ανθρώπους. Και τώρα μερικές φορές αυτό είναι ακριβώς "Οι Άλλοι", όπως και στην τηλεοπτική σειρά "Lost". Αλλά μερικές φορές περιγράφουν την άλλη ομάδα χρησιμοποιώντας την ίδια λέξη που χρησιμοποιούν για θήραμα, ή τα τρόφιμα.

Έτσι, υπάρχει ένα παζλ, τότε, επειδή η λεπτότητα που βλέπουμε σήμερα στον κόσμο σήμερα, με τουλάχιστον μερικούς ανθρώπους στον κόσμο, φαίνεται να συγκρούονται με τα φυσικά ηθική μας, η οποία είναι πουθενά πλησίον τόσο ωραία. Πώς καταλήγουμε να γεφυρωθεί το χάσμα; Πώς έχουμε πάρει τόσο πολύ ωραιότερο; 


Σημειώστε ότι είμαι εστιάσει εδώ για θέματα της καλοσύνης μας στους ξένους, αλλά αυτή η ερώτηση θα μπορούσε να ζητηθεί για άλλες πτυχές της ηθικής, όπως την προέλευση των νέων ηθικών ιδεών, όπως ότι η δουλεία είναι λάθος ή ότι δεν θα πρέπει να είναι σεξιστική ή ρατσιστικό.
 
 Αυτά είναι βαθιά παζλ. Θα τελειώσω αυτή την ομιλία με δύο συμβατές θεωρίες για την εμφάνιση των ώριμων ανθρώπινη καλοσύνη.

Το πρώτο αφορά την αύξηση της αλληλεξάρτησης. Αυτό είναι κάτι που ο Robert Wright έχει ταχθεί σε μια σειρά από βιβλία, και ο Peter Singer και ο Steven Pinker συζητήσαμε επίσης, σε διάφορες μορφές. Η ιδέα είναι ότι καθώς έρχεστε σε σύνδεση με όλο και περισσότερους ανθρώπους, σε μια κατάσταση όπου δεν υπάρχει αλληλεξάρτηση, όπου η ζωή σας έχει βελτιωθεί με το να είναι σε θέση να συνδεθούν με το άλλο πρόσωπο, όταν υπάρχει μια μη-μηδενικού αθροίσματος σχέση, σας θα έρθει να φροντίσει για τη μοίρα τους.

Αυτό είναι λεπτότητα στηρίζεται σε φωτισμένο εγωισμό. Όπως ο Robert Wright είπε κάποτε σε μια ομιλία, "Ένας από τους λόγους που δεν θέλω να βομβαρδίσει την ιαπωνική είναι ότι έχτισαν minivan μου." Επειδή σε μια εμπορική σχέση με αυτούς τους ανθρώπους, τη συμπόνια του, παίρνει επεκταθεί εκεί που θα ' t που με άλλο τρόπο. Υπάρχει κάποια υποστήριξη για την άποψη αυτή, που προέρχεται από μια μελέτη από τον Joseph Henrich και οι συνάδελφοί του που δημοσιεύθηκε στο Science πριν από λίγους μήνες. Henrich et al. κοίταξε στα 15 κοινωνίες, και είχαν οι άνθρωποι σε αυτές τις κοινωνίες παίζουν μια σειρά οικονομικών παιχνίδια. Βρήκαν μεγάλη ποικιλία ως προς το πώς οι άνθρωποι είναι ωραίο να ανώνυμες αγνώστους, και στη συνέχεια έκανε κάποιες αναλύσεις για να δούμε τι καθορίζει αυτό λεπτότητα. Μια διαπίστωση είναι ότι ο καπιταλισμός [ή, γενικότερα, μια «αγορά του συστήματος»] κάνει τους ανθρώπους καλύτερο. Δηλαδή, εμβάπτιση σε μια οικονομία της αγοράς έχει σημαντική σχέση με το πόσο ωραίο θα είναι να ανώνυμες αγνώστους, πιθανώς γιατί αν είστε σε μια οικονομία της αγοράς, έχετε συνηθίσει να ασχολούνται με άλλους ανθρώπους σε μακροχρόνιες σχέσεις, ακόμη και αν «Δεν εκ νέου την οικογένειά σας και ότι δεν είναι φίλοι σας. Ο δεύτερος παράγοντας ήταν η συμμετοχή σε μια παγκόσμια θρησκεία - τον Χριστιανισμό ή το Ισλάμ. Αυτό κάνει τους ανθρώπους καλύτερο, ίσως επειδή βυθίζει τους ανθρώπους σε μια μεγαλύτερη κοινωνική ομάδα και να παρασύρει τους για την αντιμετώπιση με τους ξένους.

Μια άλλη εξήγηση για την αύξηση των ανθρωπίνων λεπτότητα είναι η δύναμη των ιστοριών. Είναι μία από τις συνέπειες της φαντασίας και της δημοσιογραφίας είναι ότι μπορούν να φέρουν μακρινά οι άνθρωποι πιο κοντά σε εσάς. Μπορείτε να έρθετε να σκεφτείτε τους σαν να είναι συγγενείς ή γείτονες. Αυτό μπορεί να παρατείνει τη συμπάθειά σου προς τα άτομα, αλλά, όπως Martha Nussbaum και πολλοί άλλοι έχουν υποστηρίξει, θα μπορούν επίσης να επεκτείνουν τη συμπάθειά σου προς τις ομάδες.

Εξετάστε ηθική πρόοδο στις Ηνωμένες Πολιτείες, νομίζω ότι η μεγάλη ηθική αλλαγή στην κοινωνία μας τα τελευταία 50 έως 100 χρόνια υπήρξε η αλλαγή της στάσης των λευκών προς την Αφρο-Αμερικανοί. Και η μεγάλη ηθική αλλαγή τα τελευταία δέκα χρόνια έχει τεθεί σε ευθεία στάση των ανθρώπων προς τους gay. Νομίζω ότι και για τις δύο περιπτώσεις, η μηχανή που οδηγεί αυτή η αλλαγή δεν ήταν φιλοσοφικό επιχείρημα ή θεολογικές δηλώσεις ή νομικές αναλύσεις, ήταν φαντασία. Ήταν φαντασία. Ήταν η έκθεση σε μέλη αυτών των άλλων ομάδων στο συμπαθητικό πλαίσια. Θα έλεγα, πιο συγκεκριμένα, ότι μια από τις μεγάλες δυνάμεις της ηθικής αλλαγής στην εποχή μας είναι η αμερικανική κωμική σειρά. 
 
 Θα τελειώσω λέγοντας ότι αυτό μιλά για ένα από τα θέματα που απασχολεί πολλούς ανθρώπους σε αυτό το δωμάτιο, το οποίο είναι ο ρόλος της ορθολογικής σύσκεψη στην ηθική. Φαίνεται να υπάρχει μια αντίφαση εδώ. Από τη μία πλευρά, κοινωνικοί ψυχολόγοι έχουν ένα εκατομμύριο διαδηλώσεις ότι οι άνθρωποι είναι αδιαπέραστη από λογικά επιχειρήματα. Και έτσι ο λόγος για τον οποίο έχω έρθει για τις απόψεις μου σχετικά με τη δουλεία ή τους gay ή οτιδήποτε άλλο, είναι πολύ πιθανό όχι γιατί κάποιος μου έδωσε μια πραγματική πειστικό επιχείρημα. Από την άλλη πλευρά, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η λογική σκέψη έχει κάνει μια διαφορά στον κόσμο. Ακριβώς όπως ένα πρόσφατο παράδειγμα, οι σκέψεις Peter Singer, σε θέματα όπως το πώς να αντιμετωπίζονται οι μη-ανθρώπινα ζώα έχουν αλλάξει τον κόσμο.

Νομίζω ότι ένας τρόπος έξω από αυτό - και αυτό είναι πολύ παρόμοια με κάτι που ο Jonathan Haidt υποστήριξε - είναι ότι οι λόγοι δεν μας επηρεάζουν, αλλά το πράττουν έμμεσα, μέσω των συναισθημάτων. Αν ναι, αυτό υποδηλώνει ένα ερευνητικό έργο τεράστιας σημασίας, αυτό που ρωτάει: Πώς οι άνθρωποι έρχονται για να έχουν νέες ηθικές ιδέες και πώς μεταφέρουν αυτές τις ιδέες με τρόπους που να πείσει τους άλλους;

Έχω κάνει τρία επιχειρήματα εδώ.

1. Το πρώτο είναι ότι οι άνθρωποι είναι σε ένα πολύ ενδιαφέρον τρόπο, ωραία. 
2. Το δεύτερο είναι ότι έχουμε εξελιχθεί μια ηθική έννοια, και αυτή η ηθική αίσθηση είναι ισχυρή, και μπορεί να εξηγήσει ένα μεγάλο μέρος της λεπτότητα μας. Είναι πολύ πιο πλούσια από ό, τι πολλοί εμπειριστές θα πίστευε. 
3. Αλλά το τρίτο επιχείρημα είναι ότι αυτή η αίσθηση της ηθικής δεν είναι αρκετό. 

Αυτό επιτεύγματα που βλέπουμε και θαυμάζουμε τόσο πολύ στο είδος μας οφείλονται σε άλλους παράγοντες και όχι εξελικτική ιστορία μας.
Οφείλονται

1. στον πολιτισμό μας, 
2. τη νοημοσύνη μας 
3. και τη φαντασία μας.

Σύμπτυξη αυτήν την ανάρτηση

Edge: Paul Bloom: Η νέα επιστήμη της ηθικής
-