Μπορεί και μόνοι μας να έχουμε εγκλωβιστεί σε καταστάσεις...
Κι ίσως ήρθε η ώρα να δούμε λύσεις που μέχρι χθες είχαμε απορρίψει ή δεν είχαμε καν σκεφτεί.
Το θέμα είναι ότι κάθε μέρα πια επιβεβαιώνεται πως τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή δεν αγοράζονται με χρήματα.
Μια ζεστή αγκαλιά με ένα αγαπημένο πρόσωπο, μια κουβέντα με το σύντροφό μας, ένα χαμόγελο που μοιραζόμαστε με φίλους, αποτελούν πάντα μια φωλιά ανέπαφη από το χειμώνα της κρίσης.
Μπορεί έτσι να μας πάρει ο ύπνος και το πρωί που θα ξυπνήσουμε να έχει βγει ο ήλιος και, έτσι όπως θα μας ζεσταίνει από το παράθυρο, ν' ανοίξουμε το τζάμι και να τρέξουμε κοντά του...
Σας φαίνεται απίθανο;
Γιατί;
Στη ζωή όλα δεν είναι πιθανά;

Ελευθερία Γεωργάκαινα

Μανώλης ΑναγνωστάκηςΕκδότης

PsychologiesGreece

περιοδικού PSYCHOLOGIES

-
http://www.pmpmedia.gr/Magazines/Psychologies/Theme/Theme.html
-

Προφίλ

Προβολές καναλιού:

Συνολικές προβολές μεταφόρτωσης:

776

Ηλικία:

Εγγραφές:

14 Oct 2010

Πρόσφατη δραστηριότητα:

Πριν από 1 μήνας

Μέλη:

Χώρα:

Ελλάδα

-
http://kouloglou-rezaie-demetrios.blogspot.com/2011/11/blog-post_02.html
-

ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΕΤΑΙ, ΔΕΝ ΞΕΦΥΛΛΙΖΕΤΑΙ

ΕΚΔΟΤΡΙΑ: Μαρία Μπόμπολα

ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ: Ελευθερία Γεωργάκαινα

YΠΕΥΘΥΝΗ ΥΛΗΣ: Εύα Σεϊντή (eseinti@pegasus.gr)
ART DIRECTOR: Γιάννης Μαλλής (ymallis@pegasus.gr)
ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ: Έρικα Βαραγγούλη (evaraggouli@pegasus.gr), Λυδία Μπότση (lbotsi@pegasus.gr)
ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΜΟΔΑΣ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΙΑΣ: Σοφία Ρεγκούκου (sregoukou@pegasus.gr)

ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ: Θοδωρής Βαμβακάρης, Άννα Γερακάρη, Μικαέλα Θεοφίλου, Λουκάς Κατσίκας, Νικολέτα Μακρή, Λυδία Μουτάφη, Ιλένα Μπόγρη, Μαρία Πανάγου, Θανάσης Τρομπούκης
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ/ ΑΡΘΡΟΓΡΑΓΦΟΙ: Τζίνα Θανοπούλου-Παπακωνσταντίνου, Λένα Διβάνη, Μπετίνα Ντάβου, Άννα Τριανταφυλλίδου, Φίλια Αραπάκη, David Servan - Schreiber

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΕΝΤΥΠΟΥ: Hanifa Tatem, Emma Rigaudeau

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ:Μαριάννα Κουτσουράδη (mkoutsouradi@pegasus.gr)
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΙ: Αλεξάνδρα Αργύρη, Παντελής Ζερβός, Χρήστος Καρατζόλας, Νίκος Κατσαρός, Νίκος Κόκκας, Λάμπρος Μέντζος, Ρούλα Ρέβη, Κατερίνα Τσατσάνη
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΑ: Plainpicture, Picturetank, IML, Apeiron, Ideal Image, Visual Hellas, Psychologies Magazine France

ΕΜΠΟΡΙΚΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΠΗΓΑΣΟΣ MEDIA GROUP: Ιωάννης Παππάς
ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗΣ: Σία Μητσάκου (smitsakou@pegasus.gr)
CREATIVE TEAM: Δημήτρης Μακαρατζής, Ρούλα Μάµαλη
ΥΠΟΔΟΧΗ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗΣ: Ειρήνη Κωνσταντίνου (konstantinou@pegasus.gr)

ΔΙΕΥΘΙΝΤΡΙΑ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΒΟΡΕΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ: Ρένα Λουκέρη
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ: Μητροπόλεως 6 (6ος όροφος), 54625 Θεσσαλονίκη, ΤΗΛ: 2310-561160, FAX: 2310-561161

MARKETING MANAGER: Δέσποινα Ψυμάρη
PRODUCT MANAGER: Μαίρη Μπέρκου
PROMOTIONAL MANAGER: Όλγα Πηχιών

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Αλέξανδρος Τζεβελεκίδης
ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΛΟΓΙΣΤΗΡΙΟΥ: Σαπφώ Βλαστού
ΛΟΓΙΣΤΗΡΙΟ: Δημήτρης Κατούντας, Γεωργία Ανδριανοπούλου, Μαρία Παπαλιά
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ: Christian Chaya
ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΜΗΧΑΝΟΓΡΑΦΗΣΗΣ: Γιώργος Καραγεώργος

ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Παναγιώτης Σπυριδόπουλος, Μιχάλης Ντουμπάκης

ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΙ-ΜΟΝΤΑΖ: ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΘΝΟΣ Α.Ε.
ΕΚΤΥΠΩΣΗ – ΒΙΒΛΙΟΘΕΣΙΑ: IRIS A.E.B.E
ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ: Γιάννης Βαρλάμης (Διεύθυνση), Κώστας Κατσένουλας

Το ελληνικό Psychologies εκδίδεται από την εταιρεία
PEGASUS MAGAZINES PUBLICATIONS
Μπενάκη 5, Μεταμόρφωση Χαλανδρίου, ΤΚ: 15238, ΤΗΛ.: 210-6062500, FAX: 210-6062569, 210-6062605, email: psychologies@pegasus.gr

BUSINESS UNIT MANAGER: Άννα Παπαντωνίου
ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Ελευθερία Γεωργάκαινα

“Απαγορεύεται κατά τον Ν. 2121/1993 και κατά τη Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης (που έχει κυρωθεί με το Ν. 100/1975) η αναδημοσίευση και γενικά η αναπαραγωγή – ολική, μερική, περιληπτική- η κατά παράφραση ή διασκευή, απόδοση του περιεχομένου της εφημερίδας (περιοδικού ή εντύπου) με οιοδήποτε μέσο και τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο, άνευ προηγούμενης έγγραφης άδειας του εκδότη”.

-
http://www.pmpmedia.gr/Magazines/Psychologies/Editorial.html
-

ΤΕΥΧΟΣ 16 - ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2011

Editorial από την Ελευθερία Γεωργάκαινα
egeorgakena@pegasus.gr

Οι Έλληνες δεν κοιμούνται πια...

Ξύπνησα μέσα στη νύχτα από έναν θόρυβο. Σαν αυτούς που όταν τους ακούς γυρνάς πλευρό, φτιάχνεις το μαξιλάρι σου και ξανακοιμάσαι. Σαν αυτούς που σε κάνουν να κοιτάξεις το ρολόι που δείχνει 3 και να σκεφτείς «ευτυχώς, έχω ακόμη τέσσερις ολόκληρες ώρες να κοιμηθώ».
Μόνο που αυτή τη νύχτα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ο θόρυβος μπορεί να ήταν μικρός ή συνηθισμένος, αλλά έγινε η αιτία για να μην ξανακοιμηθώ έως τις 7 το πρωί, που σχεδόν έρποντας έφτασα στην κουζίνα να ετοιμάσω ένα καφέ. Το μαξιλάρι μου το έφτιαξα πάνω από 92 φορές, πλευρό γύρισα άλλες τόσες, αλλά δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι. Και δεν θα ήταν η τελευταία φορά. Και, δυστυχώς, δεν ήμουν μόνη. Γιατί την επόμενη μέρα στο γραφείο, συζητώντας μία συνάδελφος μου είπε «Μα οι Έλληνες, δεν κοιμούνται πια...».
Δεν είμαστε αρκετά κουρασμένοι; Πώς... Και ταλαιπωρημένοι και εξαντλημένοι είμαστε, αφού τρέχουμε όλη μέρα για να τα φέρουμε βόλτα. Κόβουμε από 'δω, κόβουμε από 'κει. Και το επόμενο πρωί ακούμε για ένα νέο φόρο που μέχρι το δελτίο των 8 έχει... πολλαπλασιαστεί. Αυτή η απίστευτη αγωνία, η ψυχολογική πίεση, η ανασφάλεια για το τι θα ξημερώσει αύριο, μας αφήνουν άυπνους. Κάναμε την αυτοκριτική μας, «ήμασταν απροετοίμαστοι» είπαμε και δεν σκεφτήκαμε πως στη ζωή όλα είναι πιθανά. Από τα καλύτερα έως τα χειρότερα.
Νιώσαμε ένοχοι για τη ζωή που κάναμε μέχρι χθες ή μάλλον μάς έκαναν να νιώσουμε έτσι. Κι έπειτα, για να αισιοδοξήσουμε, καταλήξαμε ότι θα επαναπροσδιορίσουμε τις ανάγκες μας, θα μαζευτούμε, θα πάψουμε να μετράμε ανθρώπους, έρωτες και φιλίες με οικονομικά μέτρα και σταθμά. Κι εν πάση περιπτώσει θα ζήσουμε, την υγειά μας νά 'χουμε.
Όμως η κατηφόρα πλέον δεν έχει τελειωμό. Όλο νομίζουμε ότι θα τελειώσει αυτός ο αγώνας δρόμου με ποδήλατο χωρίς φρένα και θα ακούσουμε το λυτρωτικό πλέον «γκαπ» στον τοίχο. Έστω να πέσουμε πάνω του, με όποιες επιπτώσεις για τη σωματική μας ακεραιότητα, αλλά τουλάχιστον από εκείνη τη στιγμή και μετά να αρχίσουμε να ξανασηκωνόμαστε. Αλλά ο τοίχος αργεί να φανεί. Και το πιο ανησυχητικό είναι ότι άλλαξαν μέσα σε δευτερόλεπτα χρώμα οι σκέψεις μας. Έγιναν μαύρες και σκοτεινές. Κι ενώ στην αρχή λέγαμε πως υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ, τώρα ψάχνουμε μόνο τον τοίχο.
Λυπάμαι, θλίβομαι για τόσους ανθρώπους με αξιοπρέπεια που νιώθουν πως τη χάνουν για να επιβιώσουν. Κι όλα αυτά τα σκέφτονται νύχτες ατέλειωτες... Αν κανονίζαμε ν' ανοίξουμε ένα φως στη βεράντα μας όσοι είμαστε ξύπνιοι στις τρεις το πρωί πολύ φοβάμαι πως στην Ελλάδα θα γινόταν μέρα από το φως.
Μπορεί και μόνοι μας να έχουμε εγκλωβιστεί σε καταστάσεις... Κι ίσως ήρθε η ώρα να δούμε λύσεις που μέχρι χθες είχαμε απορρίψει ή δεν είχαμε καν σκεφτεί. Το θέμα είναι ότι κάθε μέρα πια επιβεβαιώνεται πως τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή δεν αγοράζονται με χρήματα.
Μια ζεστή αγκαλιά με ένα αγαπημένο πρόσωπο, μια κουβέντα με το σύντροφό μας, ένα χαμόγελο που μοιραζόμαστε με φίλους, αποτελούν πάντα μια φωλιά ανέπαφη από το χειμώνα της κρίσης.
Μπορεί έτσι να μας πάρει ο ύπνος και το πρωί που θα ξυπνήσουμε να έχει βγει ο ήλιος και, έτσι όπως θα μας ζεσταίνει από το παράθυρο, ν' ανοίξουμε το τζάμι και να τρέξουμε κοντά του... Σας φαίνεται απίθανο; Γιατί; Στη ζωή όλα δεν είναι πιθανά;

-
ΤΕΥΧΟΣ 16 - ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2011

Editorial από την Ελευθερία Γεωργάκαινα
egeorgakena@pegasus.gr

Οι Έλληνες δεν κοιμούνται πια...

Ξύπνησα μέσα στη νύχτα από έναν θόρυβο. Σαν αυτούς που όταν τους ακούς γυρνάς πλευρό, φτιάχνεις το μαξιλάρι σου και ξανακοιμάσαι. Σαν αυτούς που σε κάνουν να κοιτάξεις το ρολόι που δείχνει 3 και να σκεφτείς «ευτυχώς, έχω ακόμη τέσσερις ολόκληρες ώρες να κοιμηθώ».
Μόνο που αυτή τη νύχτα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ο θόρυβος μπορεί να ήταν μικρός ή συνηθισμένος, αλλά έγινε η αιτία για να μην ξανακοιμηθώ έως τις 7 το πρωί, που σχεδόν έρποντας έφτασα στην κουζίνα να ετοιμάσω ένα καφέ. Το μαξιλάρι μου το έφτιαξα πάνω από 92 φορές, πλευρό γύρισα άλλες τόσες, αλλά δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι. Και δεν θα ήταν η τελευταία φορά. Και, δυστυχώς, δεν ήμουν μόνη. Γιατί την επόμενη μέρα στο γραφείο, συζητώντας μία συνάδελφος μου είπε «Μα οι Έλληνες, δεν κοιμούνται πια...».
Δεν είμαστε αρκετά κουρασμένοι; Πώς... Και ταλαιπωρημένοι και εξαντλημένοι είμαστε, αφού τρέχουμε όλη μέρα για να τα φέρουμε βόλτα. Κόβουμε από 'δω, κόβουμε από 'κει. Και το επόμενο πρωί ακούμε για ένα νέο φόρο που μέχρι το δελτίο των 8 έχει... πολλαπλασιαστεί. Αυτή η απίστευτη αγωνία, η ψυχολογική πίεση, η ανασφάλεια για το τι θα ξημερώσει αύριο, μας αφήνουν άυπνους. Κάναμε την αυτοκριτική μας, «ήμασταν απροετοίμαστοι» είπαμε και δεν σκεφτήκαμε πως στη ζωή όλα είναι πιθανά. Από τα καλύτερα έως τα χειρότερα.
Νιώσαμε ένοχοι για τη ζωή που κάναμε μέχρι χθες ή μάλλον μάς έκαναν να νιώσουμε έτσι. Κι έπειτα, για να αισιοδοξήσουμε, καταλήξαμε ότι θα επαναπροσδιορίσουμε τις ανάγκες μας, θα μαζευτούμε, θα πάψουμε να μετράμε ανθρώπους, έρωτες και φιλίες με οικονομικά μέτρα και σταθμά. Κι εν πάση περιπτώσει θα ζήσουμε, την υγειά μας νά 'χουμε.
Όμως η κατηφόρα πλέον δεν έχει τελειωμό. Όλο νομίζουμε ότι θα τελειώσει αυτός ο αγώνας δρόμου με ποδήλατο χωρίς φρένα και θα ακούσουμε το λυτρωτικό πλέον «γκαπ» στον τοίχο. Έστω να πέσουμε πάνω του, με όποιες επιπτώσεις για τη σωματική μας ακεραιότητα, αλλά τουλάχιστον από εκείνη τη στιγμή και μετά να αρχίσουμε να ξανασηκωνόμαστε. Αλλά ο τοίχος αργεί να φανεί. Και το πιο ανησυχητικό είναι ότι άλλαξαν μέσα σε δευτερόλεπτα χρώμα οι σκέψεις μας. Έγιναν μαύρες και σκοτεινές. Κι ενώ στην αρχή λέγαμε πως υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ, τώρα ψάχνουμε μόνο τον τοίχο.
Λυπάμαι, θλίβομαι για τόσους ανθρώπους με αξιοπρέπεια που νιώθουν πως τη χάνουν για να επιβιώσουν. Κι όλα αυτά τα σκέφτονται νύχτες ατέλειωτες... Αν κανονίζαμε ν' ανοίξουμε ένα φως στη βεράντα μας όσοι είμαστε ξύπνιοι στις τρεις το πρωί πολύ φοβάμαι πως στην Ελλάδα θα γινόταν μέρα από το φως.
Μπορεί και μόνοι μας να έχουμε εγκλωβιστεί σε καταστάσεις... Κι ίσως ήρθε η ώρα να δούμε λύσεις που μέχρι χθες είχαμε απορρίψει ή δεν είχαμε καν σκεφτεί. Το θέμα είναι ότι κάθε μέρα πια επιβεβαιώνεται πως τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή δεν αγοράζονται με χρήματα.
Μια ζεστή αγκαλιά με ένα αγαπημένο πρόσωπο, μια κουβέντα με το σύντροφό μας, ένα χαμόγελο που μοιραζόμαστε με φίλους, αποτελούν πάντα μια φωλιά ανέπαφη από το χειμώνα της κρίσης.
Μπορεί έτσι να μας πάρει ο ύπνος και το πρωί που θα ξυπνήσουμε να έχει βγει ο ήλιος και, έτσι όπως θα μας ζεσταίνει από το παράθυρο, ν' ανοίξουμε το τζάμι και να τρέξουμε κοντά του... Σας φαίνεται απίθανο; Γιατί; Στη ζωή όλα δεν είναι πιθανά;
-