επιστημη κομμονισμος τραγουδώντας στις μπιραρίες

επιστημη κομμονισμος τραγουδώντας στις μπιραρίες

επιστημη κομμονισμος

κριτική στην ανταλλακτική οικονομία και στην έννοια του κέρδους

Αυτή η διαφοροποίηση των ανθρώπων σε γαιοκτήμονες και σε εκείνους που είχαν την ανάγκη να εργαστούν σε γη άλλων για να ζήσουν, είχε ως αποτέλεσμα το δουλοκτητικό σύστημα της Αρχαιότητας.

τα κοινωνικοπολιτικά και οικονομικά συστήματα

1. αναπτύσσονται, 
2. καταστρέφονται 
3. και αντικαθιστούνται

Αυταπάρνηση Αλτρουιστική
Από τον Ανταμ Σμιθ στον Καρλ Μαρξ

επιστημονική θεωρία της εργατικής τάξης
κοινή αντίληψη των πραγμάτων με αποτέλεσμα να ξεκινήσει η φιλία και η συνεργασία
τα μαθήματα της σχολής ελάχιστα απαντούσαν στους προβληματισμούς
να κατανοήσουν τους νόμους της κοινωνικής εξέλιξης
επιστήμη του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού
εσωτερικές αντιφάσεις του καπιταλισμού έχει ιστορικά όρια και η κατάργησή του είναι νομοτελειακή
Ως δέσμιοι των φαντασιώσεών μας, παραμένουμε έρμαια των παθών μας. Οπως έλεγε ο Μεφιστοφελής, «όλοι εξαρτιόμαστε από τα δημιουργήματά μας». 

Τελικός αντικειμενικός σκοπός και αναπόφευκτη τελική μορφή του πολιτεύματος για την ανθρωπότητα είναι η εγκαθίδρυση μιας αδιατάρακτα ειρηνικής, αταξικής κοινωνίας χωρίς κράτος, όπου η δικαιοσύνη θα πραγματώνεται με την εφαρμογή της απλής αρχής «από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητες του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του»

αναπόφευκτη ιστορική πορεία προς την επικράτηση του παγκόσμιου κομμουνισμού
Ο εργαζόμενος παράγει προς συμφέρον άλλων προκειμένου να εξασφαλίσει τα απαραίτητα προς επιβίωση.
η φιλοσοφία πρέπει να γίνει πραγματικότητα
Δεν μπορεί πια κανείς να είναι ικανοποιημένος με την ερμηνεία του κόσμου, πρέπει να ενδιαφέρεται για την αλλαγή του, που σημαίνει αλλαγή και του ίδιου του κόσμου και της συνείδησης του ανθρώπου γι' αυτόν.. αυτό με τη σειρά του απαιτεί κριτική της εμπειρίας μαζί με μια κριτική των ιδεών.

σύγκριση των ατομικών θεωριών του Δημόκριτου και του Επίκουρου
είναι ίσταντε στέκοντε ακόμη νέες μεγάλες άξιες δυνατές ηθικές αρμονοικές διαλεκτικές προκλήσεις ανάγκες διά συνέρευνα, και η κοινωνία μακράν απέχει της τελειότητας, καθώς είναι στέκοντε ακόμη θύλακες φτώχειας, κυβερνητικός «έλεγχος και λογοκρισία», και διακρίσεις σε βάρος των αλλόθρησκων
η σειρά των ιστορικών διαλόγων έχει ολοκληρωθεί, και η κοινωνία είναι η εκπλήρωση των κοινωνικών συστημάτων, με εύρωστο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, καλά πανεπιστήμια, ανεπτυγμένη βιομηχανία και χαμηλή ανεργία
μετα-αριστοτελική και μετα-Χεγκελιανή φιλοσοφία
το ενδιαφέρον του νεαρού Μαρξ στράφηκε προς τη φιλοσοφία

°
οι συναναστροφές του στο πανεπιστήμιο της πόλης 
τον απέσπασαν από τις σπουδές του 
και περνούσε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του 
τραγουδώντας στις μπιραρίες
°
Η οικογένεια του Μαρξ ήταν μια προοδευτική εβραϊκή οικογένεια από τo Τρίερ της Πρωσίας. Η οικογένεια Μαρξ ήταν πολύ φιλελεύθερη, και στην οικία τους φιλοξενήθηκαν πολλοί διανοούμενοι και καλλιτέχνες την εποχή της νεότητας του Μαρξ.

οικονομικά ορθόδοξα και 'ετερόδοξα'
Αυταπάρνηση Μετα αυτιστικά οικονομικά · Συμπεριφοριστικά οικονομικά; Ετερόδοξα οικονομικά. Αλτρουιστική
Τα ετερόδοξα οικονομικά ΔΕΝ είναι η θεωρία της κοίλης γης ούτε το intelligent design, είναι (διεκδικούν να είναι) επιστημονική θεωρία
κλάδο των αστικών Οικονομικών, τα ετερόδοξα Οικονομικά
Ιστορία της Οικονομικής Σκέψης. 
* Ετερόδοξα οικονομικά ρεύματα σκέψης. 
* Θεωρία της αξίας. 
* Θεωρία του χρήματος. 
* Μεθοδολογία των οικονομικών.
Ετερόδοξος οικονομικά αναφέρεται στα σχολεία της οικονομικής σκέψης που δεν προσαρμόζονται στο κυρίαρχο παράδειγμα νεοκλασσικά οικονομικά.

Όμως η αποτυχία αφορά επίσης και τον μειοψηφικό – και εν μέρει υπό διωγμό – κλάδο των αστικών Οικονομικών, τα ετερόδοξα Οικονομικά.

ο μαρξισμός προτείνει την υλιστική αντίληψη της Ιστορίας, δηλαδή μία γραμμική, νομοτελειακά καθορισμένη εξέλιξη της τελευταίας μέσα από συγκεκριμένα στάδια: δουλοκτησία, φεουδαρχία, καπιταλισμός και, τελικώς, κομμουνισμός

δουλοκτησία, φεουδαρχία, καπιταλισμός και, τελικώς, κομμουνισμός

φυσικός κομμουνισμός

κριτική επί της οικονομικής επιστήμης

σύνδεση της έλευσης του κομμουνισμού με τη μεγιστοποίηση της οικονομικής παραγωγής και ανάπτυξης

μεταβατική «δικτατορία του προλεταριάτου»

Η θεωρητική κριτική που έχει ασκηθεί στον κομμουνισμό μπορεί να διαιρεθεί σε τρεις κατηγορίες:

1. θεωρητική  κριτική στην ίδια τη σύλληψη της κομμουνιστικής κοινωνίας ως ανεπιθύμητης ή ουτοπικής (βλ. αντικομμουνισμός), 
2. θεωρητική  κριτική στη μεταβατική «δικτατορία του προλεταριάτου» όπως αυτή εφαρμόστηκε στη Σοβιετική Ένωση και στο ανατολικό μπλοκ (εδώ συμπεριλαμβάνεται η κριτική στον λενινιστικό κεντρικό σχεδιασμό ως οικονομικό σύστημα αυτής της «μεταβατικής» περιόδου), 
3. θεωρητική  κριτική στο ανατολικό μπλοκ μόνο μετά από κάποιο χρονικό σημείο (π.χ. μετά τον θάνατο του Λένιν). 

αυτοπροσδιορίζονταν όχι ως κομμουνιστικά αλλά ως σοσιαλιστικά, υπό την έννοια ότι ευρίσκονταν σε μια φάση μετάβασης προς τον κομμουνισμό όπου το κράτος θα αυτοδιαλυόταν

κατάσταση αταξικής και ακρατικής κοινωνίας

Η σύλληψη της κομμουνιστικής κοινωνίας απορρέει από μία κριτική στην ανταλλακτική οικονομία και στην έννοια του κέρδους[6][7], ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις έχει περιγραφεί ως οικονομία δώρων[8][9].

στον κομμουνισμό τα μέσα παραγωγής (π.χ. γαίες, εργοστάσια, μεγάλες επιχειρήσεις) αποτελούν κοινωνική / κοινοτική ιδιοκτησία και όχι ατομική, ενώ υφίστανται συλλογική διαχείριση από τους εργαζόμενους με στόχο την κάλυψη των υλικών αναγκών όλων των πολιτών κατά το ρητό «από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του»

χωρίς αγορά, κράτος ή διακριτές κοινωνικές τάξεις
η κοινωνία αυτή θεωρείται αχρήματη, 
υπάρχουν ωστόσο και εναλλακτικές, παραπλήσιες αντιλήψεις οι οποίες διατηρούν την έννοια του χρήματος και μιλούν για ισότητα μισθών

μεταβατικά στοιχεία από τον καπιταλισμό προς το σοσιαλισμό

λαϊκή δημοκρατία  μαρξιστικής δικτατορίας του προλεταριάτου

στην κλασική αντίληψη περί κομμουνισμού το κράτος έχει καταργηθεί

«σοσιαλιστικό κράτος», «δικτατορία του προλεταριάτου», «εργατικό κράτος», «παραμορφωμένο εργατικό κράτος»

η πάλη των τάξεων προκύπτει σαν συνέπεια της ανάπτυξης συνείδησης,
αποτελεί υποκειμενική διαδικασία,
μέσα στην οποία διαμορφώνεται η συνείδηση

εργατική τάξη, που δεν είναι αντικαπιταλιστική λόγω της υποκειμενικής της συνειδητοποίησης, αλλά λόγω της αντικειμενικής της θέσης στην παραγωγική διαδικασία
εργατική τάξη, είναι καπιταλιστική λόγω της υποκειμενικής της συνειδητοποίησης,
αλλά λόγω της αντικειμενικής της θέσης στην παραγωγική διαδικασία

ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ Η ΝΟΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΛΗ (κινητικότερο αλλακτότερο)

ο κομμουνισμός αποτελεί την ανώτατη, τελική εξελικτική βαθμίδα της κοινωνίας, στην οποία πλέον δεν λαμβάνεται υπόψιν η έννοια κράτος και δεν νοείται ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής ή διακριτές κοινωνικές τάξεις

προσπάθεια επιστροφής ανάδειξης του επιστημονικού χαρακτήρα

δημονούς = συναίσθηση αλληλονόηση αλληλοαίσθηση δημοκρατία νοοκρατία ψυχοκρατία ακράτεια πανκρατιά ολοκρατεία ίσα ίσως ουδέν έταιρον αρμονοία παν (ηθική αρετό ποιότις κάλλως αριτεία)

Πολιτικές θεωρίες

επιστημονική ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ θεωρία

επιστήμη κομμονισμός

Did you mean: επιστημη κομμουνισμος
ΚΟΜΜΟΝΙΣΜΟΣ επιστήμονες 
kommonismos 
τρόπο που λειτουργεί το κόμμα: δεν παρακολουθεί την επιστήμη
Den sou pa oti o kommonismos leei kati kako, sou lew apla oti den einai viwsimo
Den sou pa oti o kommonismos leei kati kaλo, sou lew apla oti einai viwsimo
ΚΟΜΜΟΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΜΕΣΣΟΤΕΡΗ ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ, θα γίνει, όπως σας λέγω: μόνο
οικονομική επιστήμη
πολιτική επιστήμη

Λαϊκή δημοκρατία
Η μαρξιστική θεωρία της εξέλιξης των κοινωνιών ενσωμάτωσε την επιστημονική υπόθεση για τον πρωτόγονο κομμουνισμό.

Ο μαρξισμός ως επιστημονική θεωρία ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ θεωρία
Είμαστε γεννημένοι κομμουνιστές
Ο μαρξισμός είναι η εφαρμογή της επιστήμης με στόχο την ολική απελευθέρωση, την επίτευξη του κομμουνισμού.
συνομοσπονδιακή θεώρηση του ελευθεριακού κομμουνισμού
Κομμουνισμός και Φιλοσοφία.
ο μαρξισμός δεν είναι επιστήμη
ο μαρξισμός είναι επιστήμη

1. http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
2. http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%BE%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
3. http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AE_%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1
4. http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1:%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B7

§
.

.

Παρόλο που μικρές, αποσπασματικές κομμουνιστικές κοινότητες υπήρξαν στην ανθρώπινη Ιστορία (φυσικός κομμουνισμός), οι Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς ήταν οι πρώτοι που έθεσαν στερεή θεωρητική βάση για τον κομμουνισμό ως σοσιαλιστικό πολιτικό κίνημα (είχε προηγηθεί ο μουτουαλισμός του Προυντόν ο οποίος επίσης ασκούσε κριτική στο κίνητρο του κέρδους και στη μισθωτή εργασία, αλλά διατηρούσε την έννοια της αγοράς και της ιδιωτικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής). 
Ο ευρύτερα γνωστός τύπος κομμουνισμού επομένως είναι ο μαρξισμός και τα διάφορα παράγωγά του (π.χ. λενινισμός, συμβουλιακός κομμουνισμός κλπ).
Ανάμεσα σε άλλα θέματα, ο μαρξισμός προτείνει την υλιστική αντίληψη της Ιστορίας, δηλαδή μία γραμμική, νομοτελειακά καθορισμένη εξέλιξη της τελευταίας μέσα από συγκεκριμένα στάδια: δουλοκτησία, φεουδαρχία, καπιταλισμός και, τελικώς, κομμουνισμός.
Αυτά τα στάδια προχωρούν μέσω μια διαλεκτικής διαδικασίας, όπου η κοινωνία προοδεύει παράλληλα με την Ιστορία με κινητήρια δύναμη την οικονομία και τις συναφείς παραγωγικές σχέσεις (βλ. ιστορικός υλισμός). 
Αυτή η πρόοδος κατευθύνεται από την πάλη των τάξεων, ενώ κάθε στάδιο επιτρέπει μεγαλύτερη οικονομική ανάπτυξη από το προηγούμενο.

Σύμφωνα με τη μαρξιστική θεωρία ο κομμουνισμός αποτελεί την ανώτατη, τελική εξελικτική βαθμίδα της κοινωνίας, στην οποία πλέον δεν λαμβάνεται υπόψιν η έννοια κράτος και δεν νοείται ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής ή διακριτές κοινωνικές τάξεις.
Στον κομμουνισμό η ιδιοκτησία είναι συλλογική και όλοι οι άνθρωποι έχουν ισότιμο κοινωνικό status και δικαιώματα.
Η εργασία είναι αντιληπτή όχι ως καταπιεστική ανάγκη αλλά ως μία ευκαιρία δημιουργικής εκδίπλωσης των ικανοτήτων του ατόμου και δεν διαχωρίζεται από τον ελεύθερο χρόνο.
Το φαινόμενο της φτώχειας έχει εξαλειφθεί καθώς οι πόροι και τα παραγόμενα αγαθά κατανέμονται ως απαιτείται, ενώ η οικονομική παραγωγικότητα είναι μεγιστοποιημένη αφού στην αταξική και ακρατική κομμουνιστική κοινωνία δεν εμφανίζονται οι εσωτερικές αντιφάσεις του καπιταλισμού (όπως τις περιέγραψε στο θεωρητικό του έργο ο Μαρξ).
Οι εσωτερικές αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος είναι προς όφελος των αρνητών του.
Οι εσωτερικές αντιφάσεις του καπιταλισμού / του Τίμοθι Γκάρτον Ας Μάρτιος 04 2007. Global capitalism now has no serious rivals. But it could destroy itself
θεωρητική προσέγγιση των εσωτερικών τάσεων και αντιφάσεων του Καπιταλισμού
εσωτερικές αντιφάσεις και κοινωνικά όρια του καπιταλισμού

Ο Κάρολος Μαρξ γεννήθηκε στις 5 Μαΐου του 1818 στη γερμανική πόλη Τρίρ και ήταν το τρίτο στη σειρά παιδί του Ερρίκου και της Εριέττας Μαρξ. Από μικρός έμαθε να αυτομορφώνεται διαβάζοντας Βολτέρο,  Ρουσσώ, Ντιντερό κι άλλους φιλόσοφους. Από το 1830 ως το 1835 ο Κάρολος Μαρξ πήρε τις γνώσεις της μέσης εκπαίδευσης στο κολέγιο της Τρίρ και σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Εκεί βυθίστηκε με πάθος στις μελέτες του, αν και πολύ γρήγορα διεύρυνε το μελετητικό του πεδίο πέρα από τις απαιτήσεις του πανεπιστημίου, αφού τα μαθήματα της σχολής ελάχιστα απαντούσαν στους προβληματισμούς του. Ιδιαίτερη προσήλωση έδειξε στη μελέτη της φιλοσοφίας για τη σπουδαιότητά της οποίας είχε πλήρη επίγνωση. Αν και μελέτησε σε βάθος τα φιλοσοφικά ρεύματα ο νεαρός Μαρξ στάθηκε με ιδιαίτερη προσοχή στη φιλοσοφία του Χέγκελ και οι θεωρητικές του αναζητήσεις τον οδήγησαν να πάρει μέρος στο κίνημα των νεοχεγκελιανών που διακρίνονταν για το ριζοσπαστισμό τους, την κριτική τους στη θρησκεία και την προσπάθειά τους να κατανοήσουν τους νόμους της κοινωνικής εξέλιξης.

Ο Μαρξ ολοκλήρωσε τις σπουδές του ως διδάκτορας της Φιλοσοφίας. Το οξύ και διεισδυτικό πνεύμα του, η επιστημονική του επάρκεια και η διαρκής ενασχόλησή του με τις επιστήμες τον έκανε να ξεχωρίζει απ’ όλους τους νεοχεγκελιανούς για να καταλήξει στη συνέχεια να χαράξει το δικό του ξεχωριστό δρόμο θεμελιώνοντας την επιστήμη του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού.

Ο κομμουνιστικός προσανατολισμός του Μαρξ θα φανεί καθαρά από τα πρώτα βήματα που κάνει αρθρογραφώντας στην «Εφημερίδα του Ρήνου» και μελετώντας πολιτική οικονομία. Η συνάντησή του με τον Ένγκελς θεωρείται ιστορική, γιατί  στη διάρκεια της διαπιστώθηκε κοινή αντίληψη των πραγμάτων με αποτέλεσμα να ξεκινήσει η φιλία και η συνεργασία τους. Η ταύτιση των δρόμων των δύο ανδρών, αν και ξεκινάει με τη συνάντησή τους στο Παρίσι, ιστορικά θεμελιώνεται με τα έργα τους «Γερμανική Ιδεολογία», «Η Αγία Οικογένεια» και πάνω απ’ όλα με το «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος». Από εκεί κι έπειτα, είτε συγγράφουν παράλληλα, είτε από κοινού, το έργο των Μαρξ και Ένγκελς είναι ενιαίο και αδιαίρετο, η επιστημονική - επαναστατική θεωρία της εργατικής τάξης που έχει την κοσμοϊστορική αποστολή να καταργήσει την εκμετάλλευση με το πέρασμα από τις ταξικές κοινωνίες, στην αταξική ποιοτικά ανώτερη κοινωνία.

Στο μεγαλοφυές έργο του «Το Κεφάλαιο» αποκαλύπτει τις εσωτερικές αντιφάσεις του καπιταλισμού και αποδεικνύει ότι  έχει ιστορικά όρια και η κατάργησή του είναι νομοτελειακή. Ο Μαρξ είχε ανακαλύψει τον ειδικό νόμο κίνησης του σημερινού κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής και της κοινωνίας που προέρχεται απ’ αυτόν. Με τη διατύπωση του νόμου της  υπεραξίας φωτίστηκαν με μιας όλα, ενώ όλες οι προηγούμενες έρευνες, τόσο των αστών οικονομολόγων, όσο και των σοσιαλιστών κριτικών είχαν αποδειχθεί ανυπόστατες. Ο Μαρξ ήταν ο άνθρωπος της επιστήμης που μελετούσε τα πάντα σε βάθος, αλλά κι ένας επαναστάτης που χρησιμοποιούσε την επιστήμη ως μια κινητήρια επαναστατική δύναμη.
Ο ίδιος δεν παρέμεινε μονάχα στη διαμόρφωση της θεωρίας του, όσον αφορούσε τον επιστημονικό κομμουνισμό. Ητανάνθρωπος της δράσης γιατί προπαντός ήταν επαναστάτης. Ο αγώνας ήταν το στοιχείο του. Tο πρώτο κομμουνιστικό κόμμα η “Ένωση Κομμουνιστών”, και η Πρώτη Διεθνής, δημιουργήθηκαν βασικά με την δική του αποφασιστική δράση, ενώ ο ίδιος είχε συμμετοχή στην καθοδήγηση της πάλης της εργατική τάξη της Γαλλίας στην Παρισινή Κομμούνα και όχι μόνο. Από τον Μαρξ η εργατική τάξη απέκτησε τη συνείδηση της θέσης της στην ιστορική εξέλιξη, για το πέρασμα της κοινωνίας από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.
Ο Κάρολος Μαρξ πέθανε χωρίς να αφήσει κληρονομιά ή διαθήκη. Εκτελεστές της φιλολογικής του κληρονομιάς άφησε την μικρότερη κόρη του Ελεονόρα και τον Ένγκελς. Όλη η υλική περιουσία του εκτιμήθηκε σε 250 λίρες που αφορούσε κυρίως την εκτίμηση της αξίας των επίπλων του σπιτιού του και των βιβλίων του. Έζησε και πέθανε φτωχός. Κατάφερε όμως να πλουτίσει την εργατική τάξη - κι ολόκληρη την ανθρωπότητα - με το επιστημονικό του έργο και την ακαταμάχητη επιστήμη του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού. Ο Μαρξισμός, φέρει μόνο το όνομα του Μαρξ. Χωρίς αμφιβολία, όμως, είναι έργο τόσο του Μαρξ όσο και του  Ένγκελς.

Εκδηλώνονται σήμερα όλες οι εσωτερικές και εξωτερικές αντιθέσεις του καπιταλισμού όπως τον είχε ερμηνεύσει ο Μαρξ, στα πλαίσια της παγκόσμιας οικονομίας. Οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στους κεφαλαιοκράτες και τα καπιταλιστικά κράτη οξύνονται στο έπακρο. Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη και οι ταξικές ανισότητες οξύνονται δραματικά. Παρά την ανατροπή της σοσιαλιστικής κοινότητας στην Ευρώπη, η θεωρία και οι προβλέψεις του Μαρξ επαληθεύονται. Πολλοί αστοί ιδεολόγοι και οικονομολόγοι χωρίς να αποδέχονται το μαρξισμό καταφεύγουν στις υποδείξεις του για την ερμηνεία των σύγχρονων εξελίξεων αλλά και για να αντιμετωπίσουν το εργατικό κίνημα.

Ο Μαρξ ήταν γέννημα της εποχής του. Ήταν η προσωπικότητα που ανακάλυψε τους νόμους της κίνησης του καπιταλισμού και μας έδωσε το θεωρητικό εργαλείο ερμηνείας της Ιστορίας αποκαλύπτοντας τους νόμους της κοινωνικής εξέλιξης. Ο μαρξισμός δεν εμφανίστηκε από το πουθενά ούτε ήταν προϊόν της δημιουργικής φαντασίας του Μαρξ. Ήταν και είναι η ιστορική αναγκαιότητα της εποχής μας. Τούτης της εποχής που ασφυκτιά μέσα σε ένα σύστημα που έχει σαπίσει και γεράσει, αλλά αρνείται να πεθάνει. Δεν είναι ούτε ουτοπία, ούτε ευσεβής πόθος. Είναι η ιστορική νομοτέλεια. Οι λαοί θα ξαναβγούν στο προσκήνιο και ο τροχός της Ιστορίας θα κυλήσει ξανά.

«Όλη η μεγαλοφυΐα του Μαρξ βρίσκεται στο ότι έδωσε απαντήσεις στα ερωτήματα που είχε ήδη θέσει η πρωτοπόρα σκέψη της ανθρωπότητας. Η διδασκαλία του γεννήθηκε σαν κατευθείαν και άμεση συνέχιση της διδασκαλίας των πιο μεγάλων εκπροσώπων της φιλοσοφίας, της πολιτικής οικονομίας και του σοσιαλισμού» Ι.Β. Λένιν.

Έτσι ο μαρξισμός αποτελεί και οικονομολογική σχολή (συγκαταλέγεται συνήθως στα λεγόμενα ετερόδοξα οικονομικά), η οποία επίσης στοχεύει στην αύξηση της οικονομικής ανάπτυξης στο όνομα της κοινωνικής ευημερίας, όπως και τα κλασικά φιλελεύθερα οικονομικά.

Ο μαρξισμός προσπαθεί να ερμηνεύσει τα ιστορικά φαινόμενα μέσα από το πρίσμα της πάλης των τάξεων.
Σύμφωνα με τους μαρξιστές, η κοινωνία αποτελείται από διάφορες κοινωνικές τάξεις οι οποίες διαφοροποιούνται αντικειμενικά από τη σχέση που έχουν με τα μέσα παραγωγής.
Για παράδειγμα, η καπιταλιστική κοινωνία αποτελείται από την μπουρζουαζία (τους καπιταλιστές, στους οποίους ανήκουν τα μέσα παραγωγής - οι αστοί εργοδότες) και το προλεταριάτο (τους εργάτες, οι οποίοι εργάζονται έναντι απολαβών για να βγάλουν τα προς το ζην, εφόσον δεν τους ανήκει κανένα μέσο παραγωγής).
Μια κοινωνική τάξη είναι η άρχουσα τάξη, η οποία χρησιμοποιεί τον πλούτο και τη δύναμή της για να εκμεταλλευθεί την άλλη τάξη ή τάξεις.
Για παράδειγμα, στον καπιταλισμό οι αστοί εκμεταλλεύονται το προλεταριάτο κερδοσκοπώντας από την εργασία των προλεταρίων.
Σύμφωνα με τη θεωρία, το κέρδος του επιχειρηματία είναι ίσο με την παραγωγή του εργάτη μείον τις απολαβές του εργάτη - έτσι, ο επιχειρηματίας έχει κέρδος διότι ο εργάτης αμείβεται λιγότερο από αυτό που παράγει.
Το ποσό που παράγει ο εργάτης αλλά το καρπώνεται άλλος, λέγεται υπεραξία.

Τελικά, ο λαός με «πρωτοπορία» την εργατική τάξη ξεσηκώνεται για να ανατρέψει την άρχουσα τάξη και το υπάρχον σύστημα, εγκαθιστώντας τη δικτατορία του προλεταριάτου ή αλλιώς εργατική εξουσία / δημοκρατία (ο όρος χρησιμοποιείται σήμερα από ορισμένους μαρξιστές, για να τονίσει την ανάγκη αποφυγής της γραφειοκρατικής δικτατορίας ενός πολιτικού κόμματος στο όνομα της εργατικής τάξης και του κομμουνισμού), όπως και ο καπιταλισμός ιδρύθηκε όταν η μπουρζουαζία ανέτρεψε τον φεουδαλισμό και την φεουδαλική κυβερνούσα τάξη - την αριστοκρατία).
Η ανάπτυξη αυτών των τάξεων εξηγείται από τον μαρξιστικό οικονομικό ντετερμινισμό, σύμφωνα με τον οποίον η ανθρώπινη φύση σχηματίζει αυτές τις τάξεις στην προσπάθειά της να προστατέψει τις παρούσες μεθόδους παραγωγής αγαθών.

1. Σύμφωνα με τον Μαρξ αυτή η δικτατορία του προλεταριάτου, ένας κρατικός μηχανισμός στην υπηρεσία της εργατικής τάξης, σταδιακά αυτοδιαλύεται και η κοινωνία με το πέρασμα του χρόνου γίνεται κομμουνιστική. 
2. Στη λενινιστική θεωρία και πρακτική η δικτατορία του προλεταριάτου ονομάζεται «σοσιαλιστικό κράτος» και ερμηνεύεται ως ένας πλήρης, συγκεντρωτικός κρατικός μηχανισμός κυβερνώμενος από το λενινιστικό πολιτικό κόμμα, το οποίο καθοδήγησε νωρίτερα την εργατική τάξη προς την επανάσταση. 
3. Οι ελευθεριακοί μαρξιστές ερμηνεύουν ωστόσο διαφορετικά την έννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου και συνήθως δεν δίνουν έμφαση στον ρόλο των πολιτικών κομμάτων, 
4. ενώ οι αναρχοκομμουνιστές απορρίπτουν τελείως μία τέτοια μεταβατική φάση για το πέρασμα στην αταξική και ακρατική κομμουνιστική κοινωνία^[10] και κάθε τύπο κοινοβουλευτικής - κομματικής δραστηριοποίησης στο πλαίσιο ενός αστικού κράτους.

Σύμφωνα με τη μαρξιστική θεωρία, ο ταξικός αγώνας είναι η μηχανή ενός κύκλου στον οποίο τα κοινωνικοπολιτικά και οικονομικά συστήματα αναπτύσσονται, καταστρέφονται και αντικαθιστούνται. Ο μαρξισμός αναγνωρίζει πολλά συστήματα τα οποία έχουν αναπτυχθεί και καταστραφεί από την έναρξη της ανθρώπινης Ιστορίας.
Ωστόσο, οι κοινωνικές τάξεις - και άρα και ο ταξικός αγώνας - δεν υπήρχαν πάντοτε. Δημιουργήθηκαν με την εμφάνιση του αγροτικού πολιτισμού, όταν οι νομαδικές φυλές πρωτοεγκαταστάθηκαν και ξεκίνησαν να εξασκούν τη γεωργία.
Πριν από αυτό, οι άνθρωποι ζούσαν σε ένα είδος μη ταξικής κοινωνίας που μπορεί να περιγραφεί ως φυσικός κομμουνισμός.
Ο φυσικός κομμουνισμός τερματίστηκε όταν η γεωργία δημιούργησε τις συνθήκες για ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής (το οποίο, την συγκεκριμένη περίοδο, απλά σήμαινε ιδιωτική ιδιοκτησία της καλλιεργούμενης γης).

Αυτή η διαφοροποίηση των ανθρώπων σε γαιοκτήμονες και σε εκείνους που είχαν την ανάγκη να εργαστούν σε γη άλλων για να ζήσουν, είχε ως αποτέλεσμα το δουλοκτητικό σύστημα της Αρχαιότητας. 

Αυτό το σύστημα τελικά άνοιξε τον δρόμο στον φεουδαλισμό του Μεσαίωνα, ο οποίος τελικά άνοιξε τον δρόμο στον καπιταλισμό.

Έχει υποστηριχθεί πως το μαρξιστικό μοντέλο αφήνει να εννοηθεί ότι στον κομμουνισμό οι έννοιες της πολιτικής και της δημοκρατίας θα έχουν χάσει τη σημασία τους, αφού προηγουμένως θα έχει εμφανιστεί μία πραγματικά δημοκρατική κοινωνία μετά τη σοσιαλιστική επανάσταση, γιατί η οικονομική σπάνη θα έχει εξαφανιστεί και θα υπάρχει πλέον τέτοια υπεραφθονία υλικών αγαθών που δεν θα χρειάζεται να λαμβάνονται ουσιαστικές πολιτικές αποφάσεις^[11].

.

Ο λενινισμός είναι η επαναστατική θεωρία και πρακτική που διατύπωσε και εφάρμοσε ο Βλαντιμίρ Λένιν, κατά την οποία η δικτατορία του προλεταριάτου καθοδηγείται από ένα επαναστατικό Κόμμα «εμπροσθοφυλακής» ή «πρωτοπορίας». 

Έτσι οι λενινιστές διακρίνονται από μία συγκεκριμένη ερμηνεία και εφαρμογή του μαρξισμού στηριγμένη στις έννοιες της «πρωτοπορίας» και του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, ενώ συνήθως οργανώνονται σε αστικού-κοινοβουλευτικού τύπου πολιτικά κόμματα^[12] τα οποία ονομάζονται Κομμουνιστικά Κόμματα.

Στην Ελλάδα ένας από τους βασικούς εκφραστές της κομμουνιστικής ιδεολογίας θεωρείται το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος. 

Υπάρχουν όμως και άλλα λενινιστικά κόμματα, τα οποία απορρίπτουν τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα των καθεστώτων του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» όπως είναι το Νέο Αριστερό Ρεύμα (ΝΑΡ) με πρόταγμα την αναγκαιότητα της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης, ή άλλοι μικρότερης εμβέλειας και επιρροής μαρξιστικοί-λενινιστικοί πολιτικοί σχηματισμοί. 

Ο κομμουνισμός συνήθως αντιπαρατίθεται στο κοινοβουλευτικό επίπεδο με τη σοσιαλδημοκρατία, η οποία επιχειρεί έναν πιο περιορισμένο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μέσω διαρκών μεταρρυθμίσεων, στοχευμένων μακροπρόθεσμα σε μεγαλύτερη ισοκατανομή του πλούτου, μέσα στο πλαίσιο όμως του αστικού φιλελευθερισμού και της συνταγματικής νομιμότητας. 

Αντιθέτως ο επαναστατικός σοσιαλισμός, όπου συγκαταλέγεται ο λενινισμός παρά τη συμμετοχή του στο κοινοβουλευτικό σύστημα της φιλελεύθερης δημοκρατίας, προσβλέπει στην πλήρη ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και εστιάζει στη διεθνή εργατική τάξη ως κλειδί αυτής της επανάστασης.

Οι λενινιστές με τον καιρό έχουν διαφοροποιηθεί σε τροτσκιστές, σταλινικούς (οι ίδιοι συνήθως δεν αυτοαποκαλούνται έτσι) και μαοϊκούς. 

Κύρια εστία των διαφωνιών τους είναι η αντίληψή τους για τη σοσιαλιστική φύση της Σοβιετικής Ένωσης μετά τον θάνατο του Λένιν ή του Στάλιν. Από την άλλη οι ελευθεριακοί μαρξιστές ανήκουν σε μία πλειάδα σχηματισμών, όπως οι συμβουλιακοί κομμουνιστές (γνωστότερη προσωπικότητα που συνδέεται με τον συμβουλιακό κομμουνισμό, αν και ανήκε σε λενινιστικό κόμμα, είναι η Ρόζα Λούξεμπουργκ).

Στο λενινιστικό κίνημα σήμερα προβάλλεται από ορισμένα τμήματά του η αναγκαιότητα της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης, η οποία προκύπτει κυρίως από τον τραγικό εκφυλισμό από πολύ νωρίς των καθεστώτων του λεγόμενου «υπαρκτού» σοσιαλισμού και την μετατροπή τους σε ταξικά / εκμεταλλευτικά καθεστώτα στο όνομα του κομμουνισμού, αλλά και από τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί στον καπιταλισμό.

.

Οι ελευθεριακοί σοσιαλιστές δεν έχουν ένα κοινό σημείο αναφοράς. 

Κύρια χαρακτηριστικά τους είναι η ενεργός πάλη για την έλευση της κομμουνιστικής κοινωνίας, η άρνηση της οργάνωσης σε πολιτικά κόμματα αστικού-κοινοβουλευτικού τύπου και η απόρριψη της μαρξιστικής θεωρίας (είτε συγκεκριμένων όψεών της, είτε όλης της μαρξικής ανάλυσης). 

Οι ελευθεριακοί μαρξιστές κατ' εξαίρεσιν δέχονται το έργο του Μαρξ, αλλά το ερμηνεύουν διαφορετικά από τους λενινιστές. 

Στην ευρύτερη κατηγορία μπορούν να ενταχθούν οι υποστηρικτές του κοινωνικού αναρχισμού, οι περισσότεροι αυτόνομοι, οι καταστασιακοί, οι νεομαρξιστές, οι συμβουλιακοί κομμουνιστές και άλλοι. 

Λόγω της συσχέτισης του κομμουνισμού με τον λενινισμό από τον Μεσοπόλεμο κι έπειτα, ορισμένες φορές δεν μιλούν για κομμουνιστική κοινωνία αλλά για σοσιαλιστική κοινωνία, αυτόνομη κοινωνία κλπ. 

Κάθε ελευθεριακή ομάδα μπορεί να συνδέει το όραμα αυτό με διαφορετική πολιτική θεωρία, η οποία συνήθως απορρέει από κάποια κριτική στο μαρξιστικό ή στο μαρξιστικό-λενινιστικό μοντέλο. 

Όλοι ωστόσο απορρίπτουν τη μεταβατική φάση της δικτατορίας του προλεταριάτου (τουλάχιστον στη λενινιστική εκδοχή της), ενώ κριτική έχουν δεχθεί επίσης ο θετικισμός, ο ιστορικός αντικειμενισμός και η σύνδεση της έλευσης του κομμουνισμού με τη μεγιστοποίηση της οικονομικής παραγωγής και ανάπτυξης, στοιχεία που ανιχνεύονται ρητά ή υπόρρητα στο έργο του Μαρξ. 
Αυτές οι εξ αριστερών κριτικές επί του μαρξισμού μπορεί να επεκτείνονται ευρύτερα και σε κριτική επί όλης της οικονομικής επιστήμης, αν και όχι απαραίτητα.

.

Ο κομμουνισμός ως πολιτική έννοια συνήθως σχετίζεται με μια μορφή κοινωνίας επικεντρωμένης σε ένα οικονομικό σύστημα το οποίο θα λειτουργεί αμεσοδημοκρατικά και αποκεντρωμένα, χωρίς αγορά, κράτος ή διακριτές κοινωνικές τάξεις^[1][2][3][4]. 

Συνήθως η κοινωνία αυτή θεωρείται αχρήματη, υπάρχουν ωστόσο και εναλλακτικές, παραπλήσιες αντιλήψεις οι οποίες διατηρούν την έννοια του χρήματος και μιλούν για ισότητα μισθών (π.χ. στο έργο του Κορνήλιου Καστοριάδη^[5]). 

Σε κάθε περίπτωση στον κομμουνισμό τα μέσα παραγωγής (π.χ. γαίες, εργοστάσια, μεγάλες επιχειρήσεις) αποτελούν κοινωνική / κοινοτική ιδιοκτησία και όχι ατομική, ενώ υφίστανται συλλογική διαχείριση από τους εργαζόμενους με στόχο την κάλυψη των υλικών αναγκών όλων των πολιτών κατά το ρητό «από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του». 

Ως πολιτικός χώρος, στο ευρύτερο πλαίσιο της Αριστεράς, ο κομμουνισμός εκφράζει αυτήν την προσδοκόμενη κοινωνία μέσω ενός σοσιαλιστικού λαϊκού κινήματος το οποίο αντιτίθεται στον καπιταλισμό.
Η σύλληψη της κομμουνιστικής κοινωνίας απορρέει από μία κριτική στην ανταλλακτική οικονομία και στην έννοια του κέρδους^[6][7], ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις έχει περιγραφεί ως οικονομία δώρων^[8][9].

Ως κομμουνιστές, με μία ευρεία έννοια, μπορούν να περιγραφούν όλοι οι μαρξιστές και οι περισσότεροι ελευθεριακοί σοσιαλιστές (π.χ. οι αναρχοκομμουνιστές).
Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 στη Ρωσία, η οποία οδήγησε στον σχηματισμό της Σοβιετικής Ένωσης, έχει επικρατήσει ο όρος κομμουνισμός να περιγράφει συνήθως τους λενινιστές.
Καθώς η μαρξιστική αντίληψη για τον κομμουνισμό προϋποθέτει ένα μεταβατικό στάδιο ύπαρξης κράτους στην υπηρεσία της εργατικής τάξης, το οποίο σύμφωνα με τους λενινιστές υλοποιήθηκε με κάποιον τρόπο στις δικτατορίες του προλεταριάτου του ιστορικού ανατολικού μπλοκ, πολλές φορές ο όρος κομμουνισμός στην καθομιλουμένη αφορά παρόμοια λαϊκοδημοκρατικά καθεστώτα με απολυταρχικές κυβερνήσεις και ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής από το κράτος, αντί για μία κατάσταση αταξικής και ακρατικής κοινωνίας (δείτε και το άρθρο κομμουνιστικό κράτος).
Τα εν λόγω καθεστώτα ωστόσο αυτοπροσδιορίζονταν όχι ως κομμουνιστικά αλλά ως σοσιαλιστικά, υπό την έννοια ότι ευρίσκονταν σε μια φάση μετάβασης προς τον κομμουνισμό όπου το κράτος θα αυτοδιαλυόταν.

.

Λαϊκή δημοκρατία είναι ο επίσημος όρος που χρησιμοποιήθηκε ιστορικά (και χρησιμοποιείται ακόμα σε Κούβα, Κίνα κλπ) ως ονομασία του πολιτειακού καθεστώτος των κρατών του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Τα κράτη αυτά αποκαλούνταν στη Δύση ως «κομμουνιστικά», από το όνομα της εκεί επικρατούσας πολιτικής αντίληψης, ενώ θεωρούνται από τους περισσότερους πολιτικούς χώρους ως απολυταρχικά καθεστώτα.
Ο όρος «κομμουνιστικό κράτος» δεν ήταν επίσημος (βλ. παρακάτω), αν και χρησιμοποιείται κατά κόρον από συντηρητικούς ή φιλελεύθερους συγγραφείς και πολιτικούς επιστήμονες αναφορικά με τα κράτη αυτά.
Οι περισσότεροι σοσιαλιστές συγγραφείς τα αποκαλούσαν με άλλους όρους, αναλόγως με τις πολιτικές τους συμπάθειες (π.χ. «σοσιαλιστικό κράτος», «δικτατορία του προλεταριάτου», «εργατικό κράτος», «παραμορφωμένο εργατικό κράτος» και πολλά άλλα), αφού στην κλασική αντίληψη περί κομμουνισμού το κράτος έχει καταργηθεί.

Η λαϊκή δημοκρατία (κατ' ορισμένους εφαρμογή της μαρξιστικής δικτατορίας του προλεταριάτου) ήταν το πολίτευμα των κρατών που είχαν μεταβατικά χαρακτηριστικά από τον καπιταλισμό προς το σοσιαλισμό. 

Μπορεί να ήταν τυπικά πολυκομματική, ουσιαστικά όμως υπήρξε παντού μονοκομματισμός, με το κομμουνιστικό κόμμα να έχει τον πλήρη έλεγχο της κοινωνίας και της λήψης των αποφάσεων σε κυβερνητικό επίπεδο, πάντα στο όνομα της εργατικής τάξης. 

Για παράδειγμα, οι εκλογές σε αυτές τις χώρες σε όλα τα επίπεδα (χώροι παραγωγής, τοπικό επίπεδο, πανεθνικό επίπεδο) γίνονταν με ενιαία λίστα όπου το μόνο κόμμα που κατέβαζε υποψήφιους ήταν το κομμουνιστικό.^[1] 

Οι λαϊκές δημοκρατίες ισχυρίζονταν πως στηρίζονταν στη μαρξιστική αντίληψη για τον κομμουνισμό η οποία προϋποθέτει ένα μεταβατικό στάδιο ύπαρξης κράτους στην υπηρεσία της εργατικής τάξης, μετά από μία επιτυχή σοσιαλιστική επανάσταση και πριν την έλευση του κομμουνισμού. Κοινό στοιχείο των οικονομιών των χωρών αυτών υπήρξε ο κεντρικός σχεδιαμός (που αποφασίζονταν επί της ουσίας από τα ανώτατα κλιμάκια του κάθε ΚΚ) ένας γενικευμένος κρατικός τομέας που αφορούσε λιγότερο ή περισσότερο το σύνολο της βαριάς και της ελαφράς βιομηχανίας, του χονδρικού εμπορίου, ενώ στον αγροτικό τομέα υπήρξαν διαφορετικά μοντέλα: Αρκετές χώρες (Ουγγαρία, Γιουγκοσλαβία, Πολωνία) επέτρεπαν την ατομική ιδιοκτησία στη γη εν αντιθέσει με άλλες χώρες όπως η Αλβανία που την απαγόρευαν. Σε κράτη όπως η Κίνα ή το Βιετνάμ το σύστημα αυτό συνυπάρχει πλέον με ηγεμονικά στοιχεία καπιταλισμού και ελεύθερης αγοράς.

Για πολλούς κομμουνιστές και για πολλές δυνάμεις του κομμουνιστικού κινήματος στις χώρες αυτές δεν οικοδομήθηκε τελικά σοσιαλισμός, αλλά ένα ταξικό/εκμεταλλευτικό σύστημα με κυρίαρχη τάξη την κομματική/κρατική γραφειοκρατία. Η δε εξέλιξη της Κίνας και του Βιετνάμ όπου με κομμουνιστικό κόμμα στην εξουσία εδώ και δεκαετίες οικοδομούν τον καπιταλισμό, αποτελεί ένα πρόσθετο επιχείρημα για την ταξική φύση των χωρών του λεγόμενου "υπαρκτού σοσιαλισμού".^[2]

Λαϊκές δημοκρατίες ονομάζονταν (αυτοαποκαλούνταν) τα κράτη σε όλη την ανατολική Ευρώπη, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο: Ανατολική Γερμανία, Ουγγαρία, Πολωνία, Βουλγαρία, Αλβανία, Ρουμανία, Γιουγκοσλαβία και Τσεχοσλοβακία. Η ονομασία τους ως τέτοιες αφαιρέθηκε μετά τη διάλυση του ανατολικού μπλοκ. Σήμερα λαϊκές δημοκρατίες ονομάζονται η Βόρεια Κορέα, η Κούβα, η Κίνα και το Βιετνάμ.

.

Τις απόψεις του δομικού μαρξισμού υποστήριξαν, εκτός απ' το Νίκο Πουλαντζά, και άλλοι Έλληνες μαρξιστές, που συνδέονταν και αυτοί κυρίως με το χώρο του ΚΚΕ εσωτερικού. Ανάμεσά τους ήταν ο Άγγελος Ελεφάντης, εκδότης του περιοδικού «Πολίτης», ο πανεπιστημιακόςΑριστείδης Μπαλτάς κ.α. Ο δομικός μαρξισμός αποτέλεσε το θεωρητικό πλαίσιο αναφοράς της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος - Β΄ Πανελλαδική, απ' την οποία προέρχεται ο Γιάννης Μηλιός, διευθυντής του μακρόβιου περιοδικού «Θέσεις».

Στη θεωρητική παράδοση του δομικού μαρξισμού αναφέρονται οι οργανώσεις Αριστερή Ανασύνθεση και ΑΡΑΣ και έλληνες μαρξιστές, όπως οιΤάσος Κυπριανίδης, Δημήτρης Δημούλης, Παναγιώτης Σωτήρης, Γιώργος Οικονομάκης.

Ο δομικός μαρξισμός δηλώνει κυρίως το θεωρητικό έργο των φιλοσόφων Λουί Αλτουσέρ, Νίκου Πουλαντζά, Ετιέν Μπαλιμπάρ κ.α. πάνω στο μαρξισμό, που διατύπωσαν τις απόψεις τους κυρίως κατά τις δεκαετίες 1960 και 1970. 

Τόσο οι ίδιοι, όσο και αυτοί που αποδέχονται τις θέσεις τους, απορρίπτουν τον όρο, ο οποίος υπονοεί ότι αποτελούν τμήμα του (γαλλικού) στρουκτουραλισμού στις κοινωνικές επιστήμες.

Ο δομικός μαρξισμός αποτελεί προσπάθεια επιστροφής στο έργο του Καρλ Μαρξ και ανάδειξης του επιστημονικού του χαρακτήρα.
Κατά την άποψη του Αλτουσέρ, ο μαρξισμός διαμορφώθηκε ως επιστημονική θεωρία στο βαθμό που ο Μαρξ ερχόταν σε ρήξη με τις χεγκελιανές καταβολές της σκέψης του.
Βασική θέση αποτελεί η απόρριψη του φιλοσοφικού ανθρωπισμού, της αντίληψης του ατόμου σαν υποκειμένου της Ιστορίας.
Η θέση αυτή επεκτείνεται και στις κοινωνικές τάξεις, κατά συνέπεια και στην εργατική τάξη, που δεν είναι αντικαπιταλιστική λόγω της υποκειμενικής της συνειδητοποίησης, αλλά λόγω της αντικειμενικής της θέσης στην παραγωγική διαδικασία.

Σύμφωνα με τους θεωρητικούς του δομικού μαρξισμού, η πάλη των τάξεων δεν προκύπτει σαν συνέπεια της ανάπτυξης ταξικής συνείδησης, αλλά αποτελεί αντικειμενική διαδικασία, μέσα στην οποία διαμορφώνονται οι κοινωνικές τάξεις. Η ταξική πάλη διεξάγεται σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής δομής: στο οικονομικό, το ιδεολογικό και το πολιτικό. Ανάμεσα σ' αυτά υπάρχει αλληλεπίδραση. Το οικονομικό επίπεδο είναι καθοριστικό, αλλά μόνο σε τελευταία ανάλυση, καθώς συνήθως επικαθορίζεται από τα άλλα δυο. Κατά συνέπεια, ο δομικός μαρξισμός απορρίπτει και τον οικονομικό ντετερμινισμό που, την περίοδο αρχικής ανάπτυξης του δομικού μαρξισμού εκφραζόταν κυρίως από την πολιτική της ΕΣΣΔ και των χωρών του ανατολικού μπλοκ.Οι απόψεις των θεωρητικών του δομικού μαρξισμού έχουν επηρεαστεί σε σημαντικό βαθμό από το έργο του Αντόνιο Γκράμσι και του Μάο Τσετούνγκ, αλλά και διαφόρων φιλοσόφων (Σπινόζα, Χάιντεγκερ).

.

1. Κατηγορία: Κομμουνισμός
2. Κατηγορίες: Μαρξισμός Φιλοσοφία
3. Κατηγορίες: Πολιτική Πολιτική επιστήμη Κομμουνισμός Δημοκρατία
4. Κατηγορίες: 
   • Κοινωνικές επιστήμες  Πολιτική 

Αυτή η κατηγορία έχει τις ακόλουθες 7 υποκατηγορίες , από 7 συνολικά.

1. Πολιτικές θεωρίες‎
2. Πολιτικοί επιστήμονες‎

Σελίδες στην κατηγορία "Πολιτική επιστήμη"

Οι ακόλουθες 22 σελίδες είναι σε αυτή την κατηγορία, από 22 συνολικά.
Πολιτική επιστήμη
#
Βικιπαίδεια:Επιχείρηση Πολιτική
Γ
Γενοκτονία
Γκουλάγκ
Δ
Δήμος
Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός
Δημοψήφισμα
Διάκριση των εξουσιών
Ε
Εθνική ταυτότητα
Εθνοκεντρισμός
Εκτελεστική εξουσία
Θ
Θεωρία παιγνίων
Ι
Ιδεαλισμός
Κ
Κράτος
Λ
Λαϊκή δημοκρατία
Λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία
Μ
Μαοϊσμός
Π
Παρακράτος
Πολιτική οικονομία
Πολιτικό φάσμα
Πολιτισμικός σχετικισμός
Σ
Συμμετοχική δημοκρατία

Αυτή η κατηγορία έχει τις ακόλουθες 12 υποκατηγορίες , από 12 συνολικά.
Α
[+] Αναρχισμός‎ (1 Κ, 20 Σ)
Δ
[+] Δημοκρατία‎ (1 Κ, 19 Σ)
Ε
[×] Εθνικισμός‎ (17 Σ)
Θ
[+] Θεοκρατία‎ (1 Κ, 5 Σ)
Θ συνέχεια...
[×] Θεωρίες συνωμοσίας‎ (9 Σ)
Κ
[×] Καπιταλισμός‎ (2 Σ)
[+] Κομμουνισμός‎ (5 Κ, 32 Σ)
Μ
[+] Μαρξισμός‎ (1 Κ, 14 Σ)
Π
[+] Πολιτική οικολογία‎ (1 Κ, 2 Σ)
Σ
[+] Σοσιαλισμός‎ (1 Κ, 10 Σ)
Φ
[×] Φασισμός‎ (9 Σ)
[×] Φιλελευθερισμός‎ (6 Σ)

Οι ακόλουθες 12 σελίδες είναι σε αυτή την κατηγορία, από 12 συνολικά.
Ά
Άμεση δημοκρατία
Α
Ακροδεξιά (πολιτική)
Ανεξαρτησία
Δ
Δημοκρατία
Ε
Εθνικοσοσιαλισμός
Θ
Θεωρία των τριών κόσμων
Μ
Μακιαβελισμός
Μιλιταρισμός
Ν
Νεοναζισμός
Π
Περιεκτική Δημοκρατία
Σ
Σοσιαλδημοκρατία
Φ
Φασισμός
§
Πολιτική επιστήμη

1. Κοινωνική φιλοσοφία‎
2. Μαρξισμός
3. Πολιτικές θεωρίες
4. Ιδεαλισμός
5. Μαοϊσμός
6. Συμμετοχική δημοκρατία
7. Κράτος
8. Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός
9. Λαϊκή δημοκρατία
10. Λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία
11. Κοινωνικές επιστήμες

§
Λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία είναι η δυνατότητα των πολιτών που ανήκουν στο εκλογικό σώμα να υποβάλλει αίτηση προς τα νομοθετικά όργανα της πολιτείας για την ψήφιση, κατάργηση ή τροποποίηση ενός νόμου, είτε την διατύπωση νόμου για τον οποίο οι πολίτες καλούνται να αποφανθούν με Δημοψήφισμα. Η λαϊκή πρωτοβουλία μπορεί να είναι άμεση ή έμμεση. Στην πρώτη περίπτωση κάθε πρόταση που συγκεντρώνει τον προβλεπόμενο κατά πολιτεία αριθμό υπογραφών υποβάλλεται στην κρίση των ψηφοφόρων. Εμμεση θεωρείται η πρωτοβουλία που η συλλογή των υπογραφών απευθύνεται στις αρμόδιες αρχές με στόχο την υιοθέτηση μιας πρότασης νόμου.
§
προσπάθεια επιστροφής στο έργο του Καρλ Μαρξ και ανάδειξης του επιστημονικού του χαρακτήρα

φιλοσοφικού ανθρωπισμού, της αντίληψης του ατόμου σαν υποκειμένου της Ιστορίας

η πάλη των τάξεων δεν προκύπτει σαν συνέπεια της ανάπτυξης ταξικής συνείδησης, αλλά αποτελεί αντικειμενική διαδικασία, μέσα στην οποία διαμορφώνονται οι κοινωνικές τάξεις. Η ταξική πάλη διεξάγεται σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής δομής: στο οικονομικό, το ιδεολογικό και το πολιτικό. Ανάμεσα σ' αυτά υπάρχει αλληλεπίδραση. Το οικονομικό επίπεδο είναι καθοριστικό, αλλά μόνο σε τελευταία ανάλυση, καθώς συνήθως επικαθορίζεται από τα άλλα δυο. Κατά συνέπεια, ο δομικός μαρξισμός απορρίπτει και τον οικονομικό ντετερμινισμό

Λαϊκή δημοκρατία είναι ονομασία του πολιτειακού καθεστώτος των κρατών του υπαρκτού σοσιαλισμού

Marx‑Engels
Μαρξισμός
Ο Καρλ Χάινριχ Μαρξ (Karl Heinrich Marx) (Τριέρη 1818- Λονδίνο 1883) ήταν Γερμανός φιλόσοφος, κοινωνιολόγος, ιστορικός, πολιτικός οικονομολόγος και θεωρείται ως θεμελιωτής του κομμουνισμού.
Ασχολήθηκε με πολλά ζητήματα ως φιλόσοφος και δημοσιογράφος.
Είναι κατ' εξοχήν γνωστός για την ανάλυση της ιστορίας σε όρους ταξικής πάλης, η οποία συνοψίζεται στη θεωρία ότι τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών και των εργαζομένων είναι διαμετρικά αντίθετα μεταξύ τους.
Η οικογένεια του Μαρξ ήταν μια προοδευτική εβραϊκή οικογένεια από τo Τρίερ της Πρωσίας.
Ο πατέρας του Χέρσελ καταγόταν από γενιά ραββίνων και ήταν δικηγόρος.
Ο θείος του Σαμουήλ ήταν ραββίνος στο Τρίερ.
Καθώς όμως στην Πρωσία του 19ου αιώνα οι ευκαιρίες για προκοπή για μια εβραϊκή οικογένεια ήταν μειωμένες, και επειδή ο πατέρας του Χέρσελ δεν ήταν ιδιαίτερα θρησκευόμενος, αποφάσισε να ενστερνιστεί τη λουθηρανική θρησκεία, που ήταν το θρήσκευμα της Πρωσίας, αλλάζοντας ο ίδιος το όνομά του σε Χάινριχ, πράγμα που είχε θετικές επιπτώσεις στην καριέρα του ως νομικού[].
Η οικογένεια Μαρξ ήταν πολύ φιλελεύθερη, και στην οικία τους φιλοξενήθηκαν πολλοί διανοούμενοι και καλλιτέχνες την εποχή της νεότητας του Μαρξ.

Ο Καρλ Μαρξ ήταν άριστος μαθητής.
Στα γυμνασιακά του χρόνια συνέγραψε συνολικά δύο διατριβές δοσμένου θέματος, που αφορούσαν την ιστορία και τη θρησκεία
(Η τελευταία εξετάστηκε ως συνεκτικό στοιχείο της κοινωνίας, και απέσπασε τιμητική διάκριση. Σε αυτήν ο Μαρξ ασχολήθηκε με το κοινωνικό έργο της εκκλησίας.)
και μία ελεύθερου θέματος, που αφορούσε την επιλογή επαγγέλματος.
(Σ' αυτή τη διατριβή με τον καλύτερο τρόπο διαφαίνονται τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του νεαρού Καρλ Μαρξ και οι προοπτικές της μελλοντικής επιστημονικής και φιλοσοφικής του δραστηριότητας).
Οι πανεπιστημιακές σπουδές του Μαρξ άρχισαν στο Πανεπιστήμιο της Βόννης (Rheinische Friedrich-Wilhelms-Universität) το 1835, όπου σπούδαζε νομικά.
Ωστόσο, οι συναναστροφές του στο πανεπιστήμιο της πόλης τον απέσπασαν από τις σπουδές του και περνούσε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του τραγουδώντας στις μπιραρίες.
Ο πατέρας του τον ανάγκασε να αλλάξει πανεπιστήμιο την επόμενη χρονιά, και έτσι ο Καρλ μεταφέρθηκε στο σοβαρό και ακαδημαϊκού ύφους πανεπιστήμιο Humboldt Universität (πρωην Friedrich-Wilhelms-Universität) στο Βερολίνο.
Εκεί το ενδιαφέρον του νεαρού Μαρξ στράφηκε προς τη φιλοσοφία, προς απογοήτευση του πατέρα του, και εντάχθηκε σε ένα κύκλο φοιτητών και νεαρών καθηγητών γνωστός ως Οι νέοι (αριστεροί) Χεγκελιανοί, με αρχηγό τον Μπρούνο Μπάουερ.
Μερικά μέλη αυτού του κύκλου αναζητούσαν συνδετικές γραμμές ανάμεσα στη μετα-αριστοτελική και τη μετα-Χεγκελιανή φιλοσοφία.
Ο Χέγκελ, που ενόσω ζούσε ήταν σημαίνουσα προσωπικότητα για το Πανεπιστήμιο και για τη Γερμανία γενικότερα, είχε πεθάνει πρόσφατα, το 1831.
Οι παραδοσιακοί συνεχιστές του Χέγκελ (γνωστοί ως δεξιοί Χεγκελιανοί) που παρέμεναν στο πανεπιστήμιο διακήρυτταν ότι η σειρά των ιστορικών διαλόγων είχε ολοκληρωθεί, και η πρωσική κοινωνία που είχε διαμορφωθεί την εποχή εκείνη ήταν η εκπλήρωση των μέχρι τότε κοινωνικών συστημάτων, με εύρωστο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, καλά πανεπιστήμια, ανεπτυγμένη βιομηχανία και χαμηλή ανεργία.
Η αριστερή πτέρυγα των συνεχιστών του Χέγκελ, οι Νέοι Χεγκελιανοί, τους οποίους ακολουθούσε ο Μαρξ υποστήριζαν αντίθετα ότι υπήρχαν ακόμα νέες μεγάλες διαλεκτικές προκλήσεις, και πως η πρωσική κοινωνία της εποχής μακράν απείχε της τελειότητας, καθώς υπήρχαν ακόμα θύλακες φτώχειας, κυβερνητικός έλεγχος και λογοκρισία, και διακρίσεις σε βάρος των αλλόθρησκων (μη-Λουθηρανών).
Η κατάσταση αυτή οδήγησε πολλούς στο να αποτρέψουν τον Μαρξ από το να καταθέσει τη διδακτορική του διατριβή στο πανεπιστήμιό του, καθώς πίστευαν ότι θα την καταβαράθρωναν όσοι αντιτάσσονταν στις πεποιθήσεις των αριστερών Χεγκελιανών για το ριζοσπαστικό της χαρακτήρα.
Η διατριβή αφορούσε στη σύγκριση των ατομικών θεωριών του Δημόκριτου και του Επίκουρου, και κατατέθηκε τελικά στο Πανεπιστήμιο της Ιένας το 1841, όπου και έγινε δεκτή.

Όταν ο δάσκαλος και μέντορας του, Μπάουερ, αποβλήθηκε από λέκτορας το 1842, ο Μαρξ εγκατέλειψε τη φιλοσοφία, και καταπιάστηκε με τη δημοσιογραφία, εκδίδοντας τη ριζοσπαστική γερμανική εφημερίδα ‘Rheinische Zeitung’.
Η εφημερίδα έπαψε να λειτουργεί το 1843, εν μέρει λόγω προστριβών του με την κυβερνητική λογοκρισία.
Ο Μαρξ επανήλθε στη φιλοσοφία στρεφόμενος προς τον πολιτικό ακτιβισμό, και εργάστηκε ως ανεξάρτητος δημοσιογράφος.
Εγκαταστάθηκε αρχικά στη Γαλλία, όπου προέβη σε επανεκτίμηση της σχέσης του με τον Μπάουερ και τους αριστερούς Χεγκελιανούς, και έγραψε το ‘Εβραϊκό ζήτημα’, που ήταν μια κριτική στις έννοιες των πολιτικών δικαιωμάτων και της πολιτικής απελευθέρωσης.
Στο Παρίσι γνώρισε και άρχισε να συνεργάζεται με τον Φρίντριχ Ένγκελς, ο οποίος τον έφερε σε επαφή με το ζήτημα της εργατικής τάξης και των οικονομικών.
Ο Μαρξ εκδιώχθηκε από το Παρίσι λόγω των γραπτών του, και μαζί με τον Ένγκελς εγκαταστάθηκαν στις Βρυξέλλες.
Εκεί συνέγραψαν τη ‘Γερμανική Ιδεολογία’, μια κριτική μελέτη της φιλοσοφίας του Χέγκελ και των αριστερών Χεγκελιανών.
Αργότερα ο Μαρξ έγραψε την ‘Αθλιότητα της Φιλοσοφίας’, μια κριτική μελέτη της γαλλικής σοσιαλιστικής σκέψης.
Αυτά τα δύο έργα αποτέλεσαν τις βάσεις για το επικείμενο ‘Κομμουνιστικό μανιφέστο’, που πρωτοεκδόθηκε τις 21 Φεβρουαρίου του 1848, με εντολή της ‘Communist League’, μιας οργάνωσης Γερμανών μεταναστών, οι οποίοι είχαν συναντήσει το Μαρξ στο Λονδίνο.
Εκείνη τη χρονιά στην Ευρώπη ξέσπασαν μεγάλες επαναστάσεις.
Το εργατικό κίνημα απέσπασε την εξουσία από τον βασιλιά της Γαλλίας Φίλιππο, και κάλεσε το Μαρξ να επιστρέψει στο Παρίσι.
Όταν η κυβέρνηση των εργατικών κατέρρευσε το 1849, ο Μαρξ μετανάστευσε στο Λονδίνο.
Το 1852 συνέγραψε το διάσημο φυλλάδιο ‘Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη’ στο οποίο ανέλυε την κυριαρχία την άνοδο στην εξουσία του Λουδοβίκου Βοναπάρτη Ναπολέοντα Γ'(1852-1871) στη Γαλλία.
Από το 1852 έως το 1861, ενόσω ζούσε στο Λονδίνο, ο Μαρξ υπήρξε ευρωπαϊκός απεσταλμένος της εφημερίδας New York Tribune.
Ο Μαρξ μελέτησε επισταμένα τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις στη Γαλλία.
Η μελέτη του αυτή αποδόθηκε στα λεγόμενα "ιστορικά έργα" που περιλαμβάνουν τα εξής:

1. "18η Μπρυμέρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη" ,
2. "Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία" ,
3. "Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία" .

Το 1864 αποτέλεσε βασικό παράγοντα στην ίδρυση της Διεθνούς Εργατικής Ένωσης που ονομάστηκε αργότερα ‘Πρώτη Σοσιαλιστική Διεθνής’, ως βάση της πολιτικής δράσης.
Η οργάνωση αυτή που αποτέλεσε την πρώτη προσπάθεια διεθνούς οργάνωσης του εργατικού κινήματος αυτοδιαλύθηκε το 1872, μετά την ήττα της Κομμούνας του Παρισιού (1871) προσανατολίζοντας τα τμήματα της στην ίδρυση εργατικών κομμάτων σε κάθε χώρα.
Στο Λονδίνο, ο Μαρξ αφιερώθηκε σε ιστορικά και θεωρητικά έργα, το πιο φημισμένο από τα οποία είναι ‘Το Κεφάλαιο’, ο πρώτος τόμος του οποίου εκδόθηκε το 1867.
Ο Μαρξ πέθανε στο Λονδίνο το 1883 και ετάφη στο νεκροταφείο Highgate.

Τα κείμενα του Μαρξ δεν μπορούν να αναχθούν σε κάποια φιλοσοφία, πολύ λιγότερο σε ένα φιλοσοφικό σύστημα.
Το όλο έργο του είναι μια ριζική κριτική της φιλοσοφίας, ειδικά του εγελιανού συστήματος και των φιλοσοφιών των αριστερών και δεξιών Μεταεγελιανών.[1]
Δεν ήταν όμως μια απλή άρνηση των φιλοσοφιών αυτών.
Ενώ με τον Χέγκελ η πραγματικότητα γινόταν φιλοσοφία, ο Μάρξ διακήρυξε ότι η φιλοσοφία πρέπει να γίνει πραγματικότητα.
Δεν μπορεί πια κανείς να είναι ικανοποιημένος με την ερμηνεία του κόσμου, πρέπει να ενδιαφέρεται για την αλλαγή του, που σημαίνει αλλαγή και του ίδιου του κόσμου και της συνείδησης του ανθρώπου γι' αυτόν.. αυτό με τη σειρά του απαιτεί κριτική της εμπειρίας μαζί με μια κριτική των ιδεών.
Για τον Μαρξ κάθε γνώση είναι άμεσα συνυφασμένη με κριτική των ιδεών.
Δεν ήταν εμπειριστής.[2]
Το έργο του βρίθει από έννοιες (ιδιοποίηση, αλλοτρίωση, δημιουργική εργασία κ.α.) κληρονομημένες από παλαιότερους φιλοσόφους και οικονομολόγους.
Αυτό που χαρακτηρίζει τη σκέψη του Μαρξ είναι το ότι αντί να διατυπώνει αφηρημένες προτάσεις για ένα σύνολο προβλημάτων, όπως είναι ο άνθρωπος, η γνώση κτλ., εξετάζει το καθένα στη δυναμική σχέση του με τα άλλα και, κυρίως, προσπαθεί να το συσχετίσει με τις ιστορικές, πολιτικές και οικονομικές πραγματικότητες.
Η χώρα που είναι περισσότερο αναπτυγμένη βιομηχανικά δείχνει απλώς σε όσους την ακολουθούν στην βιομηχανική κλίμακα την εικόνα του ίδιου του μέλλοντός τους...
Ακόμα κι όταν μια κοινωνία φτάσει να ανακαλύψει το χνάρι του φυσικού νόμου που διέπει την κίνησή της ... δεν μπορεί ούτε να ξεπεράσει με ένα άλμα ούτε να καταργήσει με διατάγματα τις φάσεις της φυσικής της ανάπτυξης' μπορεί όμως να συντομεύσει την περίοδο της κύησης και να απαλύνει τους πόνους της γέννας τους
Το Κεφάλαιο, Πρόλογος στην 1η γερμανική έκδοση[3]

Αλλοτρίωση []
Παρότι η έννοια της αλλοτρίωσης δεν είναι άγνωστη (Ζαν Ζακ Ρουσσώ ,Φρίντριχ Ένγκελς) , ο Μαρξ την εξετάζει μέσα από το πρίσμα της εργασίας[4][5].[6]
Αναφέρθηκε στην έννοια της αλλοτρίωσης, η οποία θεωρεί ότι ανεξάρτητα από το αν αποτελεί συνειδητή κατάσταση ή όχι για τους εργαζόμενους, σαν έννοια είναι συνυφασμένη με το καπιταλιστικό σύστημα.
Για τον Μαρξ, η αλλοτρίωση είναι φαινόμενο που πηγάζει από την θέση των παραγωγικών μέσων και τις συνθήκες της παραγωγής.
Ο εργαζόμενος παράγει προς συμφέρον άλλων προκειμένου να εξασφαλίσει τα απαραίτητα προς επιβίωση.
Με αυτό τον τρόπο μετατρέπεται σε εμπόρευμα, οδηγείται στην εξαθλίωση η οποία αυξάνεται, χάνει την προσωπικότητά του και είναι αποκλεισμένος από τον έλεγχο των συνθηκών της εργασίας του.
Αυτό έχει ως συνέπεια την αποξένωση από το προϊόν εργασίας του από την διαδικασία παραγωγής, από τους άλλους ανθρώπους.
Αλλά και όλοι είναι αποξενωμένοι από την ίδια τους την φύση.[7]
Κατά συνέπεια, η εξάλειψη στην αλλοτρίωση της εργασίας μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας.[8][9][10][11][12]
Μαρξιστική Πολιτική []

Η μαρξιστική προσέγγιση στην ανάλυση των ανθρώπινων υποθέσεων,που εμφανίζεται κάτω από διάφορες παραλλαγές, μας δίνει ένα συνδυασμό προβλεπτικών και καθοδηγητικών αξιωμάτων που ανοίγουν το δρόμο σε αυτό που οι μαρξιστές θεωρούν αναπόφευκτη ιστορική πορεία προς την επικράτηση του παγκόσμιου κομμουνισμού.

Τελικός αντικειμενικός σκοπός και αναπόφευκτη τελική μορφή του πολιτεύματος για την ανθρωπότητα είναι η εγκαθίδρυση μιας αδιατάρακτα ειρηνικής, αταξικής κοινωνίας χωρίς κράτος, όπου η δικαιοσύνη θα πραγματώνεται με την εφαρμογή της απλής αρχής «από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητες του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του»

Συγγραφικό Έργο []

Ο Μαρξ παρουσιάζει ένα πλούσιο συγγραφικό έργο.
Δημοσιεύθηκαν πάνω από 50 έργα του, ορισμένα σε συνεργασία με τον Φρίντριχ Ένγκελς. Παραθέτονται ορισμένα από αυτά:

1. "Κριτική της Θεωρίας του Κράτους του Χέγκελ" (1843)
2. "Οικονομικά και Φιλοσοφικά Χειρόγραφα" (1844)
3. "Θέσεις για το Φόυερμπαχ" (1845)
4. "Η Γερμανική Ιδεολογία" (1845-46), σε συνεργασία με τον Ένγκελς
5. "Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος" (1847-48), σε συνεργασία με τον Ένγκελς
6. "Εισαγωγή στην κριτική της Πολιτικής Οικονομίας" (1857-58)
7. "Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας" (1859)
8. "Κεφάλαιο", τόμος πρώτος (1867)
9. "Η Κομμούνα του Παρισιού" (1871), σε συνεργασία με τον Ένγκελς
10. "Κριτική του Προγράμματος της Γκότα" (1875)
11. "Κεφάλαιο", τόμος δεύτερος (1885)
12. "Κεφάλαιο', τόμος τρίτος (1894)

Ορισμένα από τα συγγράμματα αυτά είναι διαθέσιμα σε ηλεκτρονική μορφή.